စုန္း (သုိ႔) ကေ၀ အတတ္

ယခုေရးသားမည့္ အေၾကာင္းမ်ားသည္ “ စုန္း (သုိ႔) ကေ၀ ”ဟု  အသိမ်ားေသာ အေၾကာင္းကို ေရးသားပါမည္၊ ေရးသားရာတြင္လည္း အျဖစ္မွန္မ်ားကိုသာ ေရးသားပါမည္၊ ထုိအျဖစ္မွန္မ်ားသည္ပင္ လိမ္လည္မႈ႔တစ္ခုပါဟု ဆုိလွ်င္ေတာ့ စာေရးသူလည္း လိမ္လည္ခံရသူမ်ားထဲတြင္ တစ္ေယာက္အပါ အ၀င္သာ ျဖစ္သည္၊ သို႔ေသာ္လည္း တကယ္ကို ျဖစ္ပ်က္ခဲ့သည္ဆုိတာကုိေတာ့ အာမခံ ေျပာရဲပါ သည္၊ စာေရးသူကိုယ္တုိင္ မ်က္၀ါးထင္ထင္ေတြ႔ျမင္ခဲ့ရေသာ အျဖစ္အပ်က္မ်ားကိုလည္း ထည့္သြင္း ေရးသားပါမည္၊ စာဖတ္သူအေပါင္းကို ေျပာျပခ်င္တာ တစ္ခုရွိေနပါသည္၊ ထိုအခ်က္မွာ “ စုန္း (သုိ႔) ကေ၀မ်ားသည္ ၿပိတၱာမ်ားကဲ့သို႔ ဘ၀တစ္ခုျဖင့္သီးသန္႔ တည္ေနၾကသူမ်ား မဟုတ္၊ သာမာန္လူမ်ားထက္ ပိုလြန္ေသာ အစြမ္းအစ စြမ္းအားရွိသူမ်ားျဖစ္သည္ ” ဟူေသာ အခ်က္ျဖစ္သည္။

သာမာန္လူသားေတြထက္ ပုိလြန္ထူးျခားေသာ စြမ္းအားမ်ားသည္ မ်ားစြာရွိသည္၊ အက်ဥ္းခ်ဳပ္လုိက္ လွ်င္ေတာ့ ေကာင္းေသာ စြမ္းအားနဲ႔ မေကာင္းေသာ စြမ္းအားဟု ႏွစ္မ်ိဳးသာ ရွိမည္ထင္သည္၊ ဘုရားစေသာ အရိယာသူေတာ္ေကာင္းမ်ားသည္ မဟဂၢဳတ္စ်ာန္/ အဘိညာဥ္မ်ား, ေလာကုတၱရာ စ်ာန္/အဘိညာဥ္မ်ား ရရွိၾကသည္၊ ထုိသုိ႔ရရွိျခင္းသည္လည္း သာမာန္လူမ်ားထက္ ေက်ာ္လြန္ေသာ စြမ္းအားရွိသူမ်ားျဖစ္သည္၊ ထုိဘုရားစေသာ အရိယာသူေတာ္ေကာင္းမ်ားသည္ ေကာင္းျမတ္ေသာ အက်ိဳးမ်ားေသာ ေအးခ်မ္းေသာ ျမင့္ျမတ္ေသာ စြမ္းအားကို ပိုင္ဆုိင္ထားၾကသူမ်ားျဖစ္သည္၊ ထုိပုဂၢိဳလ္မ်ားကုိ သာမာန္လူတန္းစားကအစ မည္သူကမွ် ၾကည္ပယ္ထားလိုစိတ္မရွိပဲ ျမတ္ႏုိး တန္းဘိုးထားၾကေသာေၾကာင့္ ပရေလာကသားလို႔ေတာ့ မေခၚသင့္ မေခၚထုိက္၊ အထက္လမ္းဆရာ ေအာက္လမ္းဆရာ ဂုိဏ္းဆရာမ်ားနဲ႔  စုန္းကေ၀အတတ္ အပင္းအတတ္ အင္းအတတ္ စသည့္စသည့္ အတတ္မ်ားကို သိထားေသာ တတ္ထားေသာသူမ်ားသည္ မေကာင္းေသာ စြမ္းအား ဟု ဆိုႏိုင္သည္၊ အဘယ့္ေၾကာင့္ ထုိသို႔ ဆိုႏုိင္သနည္းဟူေသာ အခ်က္ကို ဒီေဆာင္းပါးကို ၿပီးေအာင္ဖတ္ၿပီးသြားေသာ အခါ သိလာပါလိမ့္မည္။

ထိုမေကာင္းေသာ အစြမ္းကို ပိုင္ဆုိင္ထားၾကသူမ်ားကို ဥပမာေပးရမည္ဆိုလွ်င္ “အဆိပ္ရွိေသာေျမြ  နဲ႔တူသည္”ဟု ဆုိခ်င္သည္၊ ဥပမာေပးခ်င္သည္၊ အဆိပ္ရွိေသာ ေျမြမ်ားသည္ စြမ္းအားရွိၾကသည္၊ ထိုစြမ္းအားသည္ တစ္ဘက္သားကို ၾကီးစြာေသာ ဆုိးက်ိဳးျဖစ္ေစသည့္အတြက္ မေကာင္းေသာ စြမ္းအားကို ပိုင္ဆုိင္ထားၾကသူမ်ားျဖစ္သည္၊ ထုိသုိ႔နည္းတူပံုမ်ားကို စာဖတ္လို႔ ၿပီးသြားေသာအခါ သိလာပါလိမ့္မည္၊ ဒီေဆာင္းပါးမွာ အေၾကာင္းအရာ အျဖစ္အပ်က္မ်ားကို အပုိဒ္မ်ားခြဲၿပီး ေရးသားသြားပါမည္။

(၁) ေဒၚေလးနဲ႔ အစ္မအေၾကာင္း

ေဒၚေလး (ေဖေဖနဲ႔ေမာင္ႏွမတစ္၀မ္းကြဲ) သည္ စာေရးသူတို႔ အိမ္၏ ေတာင္ဘက္ျခံ၀န္းထဲမွာ ေနသည္၊ ေဒၚေလးသည္ အေၾကာ္ (မုန္႔ေၾကာ္) ေၾကာ္ေရာင္းသည္၊ တစ္ေန႔ သူအေၾကာ္ေၾကာ္ေနစဥ္ ေခြးနီတစ္ေကာင္ သူတို႔အိမ္ေလွကားမွာ လာရပ္ေနသည္၊ ထိုေခြးနီသည္ “စုန္းပူးေခြး” ဟု နာမည္ၾကီးသည္၊ ေဒၚေလးလည္း ထိုသုိ႔နာမည္ၾကီးတာကုိ သိသည္၊ ထို႔ေၾကာင့္ က်က္ၿပီးေသာ မုန္႔တစ္ခုကို သစ္ဖက္နဲ႔ ထုပ္ကာ ေကၽြးလိုက္သည္၊ ျမန္လုိက္သည့္ေခြး ဘယ္လိုစားပစ္မွန္း မသိလိုက္၊ ေဒၚေလးလည္း မီးဖိုနားျပန္ေရာက္ေတာ့ ေခြးက ထပ္ၿပီး ၾကည့္ေနျပန္သည္၊ ေဒၚေလးက စိတ္မရွည္သျဖင့္ “ဟဲ့ ငါ့မွာ ေစ်းဦးေတာင္ မေပါက္ေသးဘူး၊ ငါ တတ္ႏုိင္သေလာက္ ေကၽြးထားၿပီးၿပီ၊ ေတာ္ၿပီေပါ့ ၊ ျပန္ေတာ့” ဟု ေဒါသသံနဲ႔ ေျပာပစ္သည္၊ ထုိသုိ႔ ေအာ္လိုက္ခ်ိန္မွာပဲ မုန္႔ေၾကာ္ေနေသာ လက္သည္ တဆတ္ဆတ္တုန္ခါလာေတာ့သည္၊ ဘယ္လိုမွ ဆက္ၿပီး မုန္႔မေၾကာ္ႏိုင္ေတာ့ပါ၊ ေဒၚေလးက “လုပ္ၾကပါဦး၊ ငါ့လက္ေတြ အရမ္းတုန္ေနၿပီ” ဟု ေအာ္ဟစ္ေတာ့သည္၊ စာေရးသူတို႔ အိမ္မွ ေဖေဖေရာ ေမေမေရာ မမေရာ စာေရးသူေရာ ေျပးသြားရသည္။

ေက်းဇူးပါ ခ်စ္ညီမေလး

ေဖေဖသည္ ညီမေလးကို သိပ္ခ်စ္သည္၊ သူ႔ဘ၀မွာ ညီမေလးသည္ ပထမလို႔ ေျပာရင္ ရႏုိင္သည္၊ ေဖေဖသည္ တကယ့္မုဆုိးတစ္ေယာက္လိုျဖစ္ေနသည္၊ အမွန္တကယ္ ေတာ့ မုဆုိးတစ္ေယာက္ မဟုတ္ပါ၊ သုိ႔ေသာ္လည္း ေတာ၀က္ လုိက္သြားလွ်င္ ေဖေဖမပါလွ်င္ မၿပီး၊ ေဖေဖ့ကိုပဲ အားကိုးၾကသည္၊ (အားကုိးေလာက္ ေအာင္လည္း ေဖေဖက လွံထုိးသိပ္ကၽြမ္းက်င္သည္၊ သူ႔သူငယ္ခ်င္းဦးဦးမ်ား ေျပာျပလို႔ သိရတာပါ၊ စာေရးသူကိုယ္တုိင္ေတာ့ မျမင္ဖူးပါ)၊ အိမ္မွာ ေဖေဖကိုင္ေသာ ႏွစ္ဘက္သြားနဲ႔ လွံရွည္တစ္ေခ်ာင္းရွိသည္၊ တစ္ခါတစ္ေလ ကိုႏုေအာင္ဟုေခၚေသာ ရဲသား တစ္ေယာက္စီမွ ေသနတ္ငွါးၿပီး ေတာပစ္ထြက္တတ္သည္၊ ရလာေသာ ေတာေကာင္၏ ေပါက္တစ္ဘက္ကို စခန္းမွဴးအားေပးရသည္၊ (ေသနတ္ အသံုးျပဳခေပါ့ေနာ္)၊ ညဘက္ဆုိလွ်င္လည္း ေတာေကာင္ပစ္ ထြက္သည္၊ ဒူးေလးကိုထမ္းလွ်က္ အေဖာ္ တစ္ေယာက္နဲ႔ ထြက္တတ္သည္၊ တကယ္တမ္းေတာ့ ေဖေဖဟာ လယ္ယာလုပ္ငန္း ကိုပဲ စြဲစြဲျမဲျမဲလုပ္တတ္သူပါ၊ လယ္ယာမ်ား ဥယ်ာဥ္မ်ားဆိုလည္း ေဖေဖစြမ္းရည္ကို ေတာသို႔ ဥယ်ာဥ္သို႔ ေရာက္ဖူးမွ အံ့ၾသရေလာက္ေအာင္ ထက္ျမတ္မွန္းသိရသည္၊ ေဖ့ေဖ့၀ါသနာေၾကာင့္သာ မုဆုိးတစ္ေယာက္လုိ ျဖစ္ေနရွာတဲ့ ေဖေဖ၊ ဆန္ေကာင္း စားခ်င္ရင္ ကုိယ္တုိင္စုိက္လို႔ ေျပာတတ္တဲ့ ေဖေဖ။

ညေနခင္းဆိုလွ်င္ အိမ္ေနာက္ေဘးက ဥယ်ာဥ္ထဲမွာ ေဖေဖက လူငယ္မ်ားကို ေလးပစ္  သင္ေပးတတ္သည္၊ လူငယ္မ်ားကလည္း ေရမခ်ိဳးခင္ (၁) နာရီေလာက္ ၾကိဳလာ တတ္သည္၊ ေန႔တုိင္းလိုလို လူငယ္မ်ားစြာ ရွိေနသျဖင့္ အလွည့္က် စနစ္ျဖင့္ သင္ေပး ရသည္၊ ညဘက္ ေတာပစ္က ျပန္လာၿပီးဆုိလွ်င္ ေတာၾကက္မ်ား ၁၀ ေကာင္လည္း ဟုတ္သည္၊ တစ္ခ်ိဳ႕ညဆိုလွ်င္ အေကာင္ ၂၀ ရတာေတြလည္း ရွိသည္၊ ေျပာလွ်င္ ပိုသည္ဟု ထင္ၾကလိမ့္မည္၊ အဲဒါေတြဟာ အမွန္ေတြပါပဲ၊ ေတာက ဥယ်ာဥ္မ်ား ယာခင္းမ်ားကို လာေရာက္စားေသာက္တတ္ေသာ ေတာေခြးမ်ား ေတာၾကက္မ်ား လင္းယုန္မ်ားဆိုလည္း ေဖေဖ့ ညႊတ္ကိုင္းနဲ႔မိၿပီး ခဏခဏ ေသပြဲ၀င္ၾကရသည္၊ လင္းယုန္ကို အစာနဲ႔မွ်ားေခၚၿပီး ေထာင္ဖမ္းပံုမ်ား ေတာေခြးမ်ားကို ဖိတံုးနဲ႔ ေထာင္ဖမ္းပံုမ်ား ေတာၾကက္မ်ားကို ကြင္းေဖ်ာက္ၿပီး ေထာင္ဖမ္းပံုမ်ားကို စာေရးသူ လည္း အတုယူခဲ့ဘူးသည္။

စာေရးသူသည္ ငယ္ငယ္က ေတာ္ေတာ္ဆုိးခဲ့သည္၊ မိဘေျပာစကားလည္း နားမေထာင္ခဲ့၊ လုပ္ခ်င္တာသာ လုပ္ခဲ့သည္၊ ညီမေလးသည္ စာေရးသူကို အရမ္းခ်စ္ သည္၊ ခ်စ္မွာေပါ့ သူ႔မွာ အားကုိးစရာဆုိလို႔ ဒီအစ္ကိုပဲ ရွိတာကုိး၊ သူဘာပဲ လုပ္လုပ္၊ ဘာပဲ စားခ်င္စားခ်င္ စာေရးသူကိုသာ ပူဆာတတ္သည္၊ စာေရးသူလည္း ညီမေလးကုိ သိပ္ခ်စ္ရသည္၊ ညီမေလးသည္ သံုးႏွစ္ျပည့္ခါနီးတုိင္ေအာင္ ေမေမ့ႏို႔ကို စုိ႔ေနဆဲပါ၊ ေမေမက ႏုိ႔ျဖတ္ခ်င္သည္၊ ညီမေလးက မရ၊ ဒီေတာ့ ေမေမက ျငဳတ္သီးတို႔ ပရုတ္ဆီ တို႔ကို အသံုးျပဳေတာ့သည္၊ ညီမေလးက ျမတ္ႏုိးစြာ ဆာေလာင္စြာ ေသာက္စုိ႔တဲ့အခါ အဆိပ္ခပ္ခံရသလို ျဖစ္ျဖစ္ သြားရွာသည္၊ ေမေမ့ကို ဘာလို႔အဲလိုလုပ္ရတာလဲလို႔ ေမးၾကည့္ေတာ့ “သြားေတြ ပိုးစားမွာ စိုးလို႔” လို႔ ေျပာသည္၊ (အင္း ဒါက ေမေမ့ေစတနာပါ၊ ဟိ ေဖေဖ့ေၾကာင့္ေတာ့ မဟုတ္ေလာက္ပါဘူး၊ ဒါေပမဲ့ ညီမေလး ခံစားရတာကို ျမင္ရေတာ့ စိတ္ထဲမွာ မေကာင္းဘူး)၊ ညီမေလးက စပ္လို႔ ေအာ္ငိုတဲ့အခါ ေမေမ့မွာ ငိုရခက္ ရယ္ရခက္ပါ၊ ေမေမက “ေနာက္ စုိ႔ဦးမလား”လုိ႔ ေမးတဲ့အခါ ညီမေလးက “ ၾကည္လင္ ၀င္းပတဲ့ မ်က္ရည္ပုလဲလံုးေလးေတြကို လက္ကေလးနဲ႔ ပြတ္သပ္ရင္း” ေခါင္းေလးကို ခါခါ ျပတတ္သည္၊ ခဏခဏ ဒီအတုိင္းျဖစ္ေနၾကပါ။

တစ္ေန႔ ညီမေလး ၀မ္းခဏခဏသြားသည္၊ စာေရးသူပဲ သိသည္ေလ၊ က်န္းမာေရး အေၾကာင္းလည္း ေကာင္းေကာင္းမသိေသးတဲ့အရြယ္၊ မိဘေတြကိုလည္း အထူး တလည္ လုပ္ၿပီး ေျပာမျပမိခဲ့ဘူး၊ ၀မ္းခဏခဏသြားေနေပမဲ့ နည္းနည္း နည္းနည္းသာ သြားသည္၊ ၀မ္းကုိက္ေနသည္ ျဖစ္မွာေပါ့ေနာ္၊ ဒီလိုနဲ႔ သံုးရက္ေျမာက္ေန႔ည သန္းေခါင္ယံ အခ်ိန္မွာေတာ့ ညီမေလးက အေမာေဖာက္ပါေတာ့သည္၊ စာေရးသူက ေမေမ့ရင္ခြင့္ထဲမွာပါ၊ ေဖေဖကေတာ့ ညီမေလးကို ေပြ႔ခ်ီထားသည္၊ ေဘးမွာလည္း အမ်ိဳးေတြက အမ်ားၾကီး ၀ုိင္းအံုလို႔၊ ဆရာ၀န္ကုိ ပင့္ရသည္၊ ဆရာ၀န္က ေခါင္းခါျပ သည္၊ ဘာေရာဂါမွန္းလည္း မသိခဲ့၊ ဒါနဲ႔ ေနာက္ထပ္ ဂုိဏ္းဆရာ တစ္ေယာက္ကို ပင့္ရျပန္သည္၊ ဂုိဏ္းဆရာၾကီးက ရြာသူနဲ႔ေတာသူ ေပါင္းၿပီးျပဳစားတာလို႔ ေျပာသည္၊ ေမေမလည္း ဂုိဏ္းဆရာၾကီးေျပာသည့္အတုိင္း ေခါစာပစ္ရသည္၊ စာေရးသူက မေက်နပ္၊ ဘာေၾကာင့္ ညီမေလးကို ဒီလိုလုပ္ရသလဲဆိုတဲ့ ေဒါသ စိတ္က နဖူးထိပ္ထိ ေရာက္ေနသည္၊ အဲဒီေဒါသေၾကာင့္ပဲ  ေမေမေခါစာ ပစ္တဲ့ေနရာနဲ႔ မနီးမေ၀းမွာ သြားေနလုိက္သည္။

စာေရးသူက ရြာသူလာစားလွ်င္ ရုိက္ဘို႔ ၀ါးရင္းတုတ္တစ္ေခ်ာင္းကုိ ကိုင္လွ်က္ အရိပ္ရသည့္ေနရာမွ ေစာင့္ၾကည့္ေနသည္၊ ခဏၾကာေတာ့ ေခြးတစ္ေကာင္က ထိုေခါစာကို လာစားသည္၊ ေဒါသထြက္ေနတဲ့ စာေရးသူလည္း ဘာမွ ေတြးမေနေတာ့ဘူး၊ လက္ထဲရွိတဲ့ ၀ါးရင္တုတ္နဲ႔ ဒီေလာက္ရႈပ္တဲ့ေခြးဆိုၿပီး လွမ္းပစ္လုိက္ည္၊ “ ဂိန္း ”လို႔ ေအာ္ေျပးရမည့္ေခြးက မေအာ္ပါ၊ သူ႔ကို ထိမွန္ေတာ့ စာေရးသူကို ရပ္ၾကည့္ေနသည္၊ မေက်နပ္တဲ့ ပံုစံနဲ႔၊ သိပ္ေဒါသျဖစ္ဘို႔ ေကာင္းသည္၊ စာေရးသူလည္း ေနာက္ထပ္ခဲတစ္လံုး ေကာက္ဘို႔ ရွာေနခ်ိန္ ထိုေခြးက ျပန္လစ္ေျပးသည္၊ ေခါစာ ပစ္ထားတဲ့ဥစၥာလည္း လြင့္စင္သြားသည္၊ စာေရးသူ ပစ္လုိက္ေသာ၀ါးရင္းတုတ္က ေခြးကိုထိမွန္သည္၊ ယိုင္ေခြ သြားေသာ ေခြးက ေခါစာကို တုိက္မိသည္၊ ဒီေတာ့ ေခါစာလည္း လြင့္စင္ ေမွာက္သြားၿပီေပါ့။

စာေရးသူလည္း အရိပ္ထဲမွာပဲ ခဲတစ္လံုးကို ကုိင္ထားလွ်က္ ေစာင့္ၾကည့္ေနသည္၊ ခဏၾကာေတာ့ ေမေမက ပစ္ထားတဲ့ ေခါစာကိုလာၾကည့္သည္၊ ေခါစာေမွာက္ေနတာ ေတြ႔ေတာ့ ေမေမ ခဏရပ္ၿပီး ေတြေ၀ေနသည္၊ စာေရးသူ အနားေရာက္သြားေတာ့ ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ ဟု ေမးသည္၊ စာေရးသူလည္း အျဖစ္မွန္ကို ေျပာျပလုိက္သည္၊ အဲလို မလုပ္ရဘူး၊ အဲဒါ ရြာသူက ေခြးကို ပူးကပ္ၿပီး လာစားတာ လို႔ ေျပာသည္၊ ၿပီးေတာ့ အိမ္ေပၚ အျမန္တက္သြားၿပီး ျပန္လာသည္၊ လင္ပန္းထဲမွာ ေစာစာကအတုိင္း ေခါစာပစ္ဘို႔ ပါလာျပန္သည္၊ ေခါစာပစ္ၿပီး စာေရးသူကိုလည္း အိမ္ေပၚေခၚသြားသည္၊ အိမ္ေပၚေရာက္ေတာ့ ညီမေလးပါးစပ္ထဲမွာ အျမႈပ္ေဖြးေဖြးေတြက ထမင္းအိုး ေ၀က်သလို တက္တက္လာေနသည္၊ ေဖေဖကေတာ့ “ သမီး ဘုန္းဘုန္းျပန္လာၿပီ၊ ဘုန္းဘုန္းျပန္လာၿပီ၊ ကန္ေတာ့ရေအာင္ ကန္ေတာ့ရေအာင္” ဆိုၿပီး တဖြဖြေျပာေနရွာ သည္၊ ေမေမရဲ႕ေမာင္ ဦးဇင္းရွိသည္ေလ။

 ညီမေလးသည္ အသည္းအသန္ ေမာဟုိက္ေနေပမဲ့ ေဖ့ေဖ့စကားကို ၾကားသည္၊ သူ႔စိတ္ထဲမွာလည္း ဦးေလးဘုန္းၾကီးကို အာရံုျပဳေနသည္ထင္သည္၊ “အင္း အင္း အင္း” ဟူေသာ အေျဖေပးသံက အဆက္မျပတ္ ေပၚထြက္လာေနသည္၊ မနက္ ၄း၀၀ နာရီေလာက္မွာ ေမေမက အားၾကီး ငိုေနပါၿပီ၊ ေမေမ့ငိုသံနဲ႔ ကိုယ္ခႏၶာက တသိမ့္သိမ့္ တုန္လႈပ္ေနမႈ႔ေၾကာင့္ စာေရးသူလည္း ႏုိးသြားသည္၊ ေမေမ့ရင္ခြင္ထဲက ထလုိက္သည္၊ ေဖေဖက ဘဘၾကီးတို႔နဲ႔ စကားေျပာေနသည္၊ ညီမေလး ဆံုးသြားပါၿပီ၊ ဆံုးသြား ေသာ္လည္း စာေရးသူ ဘာမွန္း မသိခဲ့ဘူး၊ ေမေမငုိလို႔ လုိက္ငုိမိေသးသည္၊ ရင္ထဲမွာ ေတာ့ ဘယ္လိုမွ မခံစားရ၊ ေသသည္ ဆံုးသည္ဆိုေသာ စကားသံလည္း ခဏခဏ ၾကားဖူးသည္၊ သုိ႔ေသာ္ ထုိစကားသံ၏ အဓိပၸာယ္ သေဘာတရားကို နားမလည္ခဲ့၊ မနက္မိုးလင္းေတာ့ ရပ္ေ၀းမွ ေဆြမ်ိဳးမ်ားလည္း ေရာက္လာၾကသည္၊ စာေရးသူတို႔ အမ်ိဳးသည္ ေဆြးၾကီးမ်ိဳးၾကီးျဖစ္သည္၊ ဟဲဟဲ ၊ ၾကြားတာေနာ္၊ စည္းစည္းလံုးလံုး ညီညီ ညြတ္ညြတ္သာ ရွိေနပါမူ မည္မွ်ေတာင္ ေပ်ာ္စရာေကာင္းလုိက္မည္နည္း၊ ခုေတာ့ ဒီလိုမဟုတ္ပါ၊ ထားပါေတာ့ေလ (ေဆြးၾကီးမ်ိဳးၾကီးဆိုလို႔ ခ်မ္းသာတယ္ ဂုဏ္တင့္တယ္လို႔ ဆုိလုိတာ မဟုတ္ပါဘူးေနာ္၊ ေသြးသားေတာ္စပ္သူေတြ မ်ားစြာရွိတယ္လို႔ အေရအတြက္ကုိ ေျပာတာပါ)။

မနက္မိုးလင္းေတာ့ စာေရးသူက ေမေမ့ရင္ခြင္ထဲမွာပါ၊ ေမေမက စာေရးသူ ေခါင္းကို ပြတ္သပ္းရင္ အမ်ိဳးမ်ားနဲ႔ စကားေျပာလုိက္ ငုိလုိက္နဲ႔ ေမေမလည္း ေတာ္ေတာ္ေလး ေမာဟုိက္ေနသည္၊ ညီမေလးကို ေရပတ္တုိက္ၿပီး သန္႔ရွင္းေပးသည္၊ ၿပီးေတာ့ ေမေမက သနပ္ခါးပါ လိမ္းေပးထားသည္၊ အဖြားေစာ ေရာက္လာေတာ့ “ဟဲ့ ၊ ငါ့ေျမး မေသပါဘူးေအ၊ ငါ့ေျမးေလး သတိေမ့ေနတာပါ၊ ၾကည့္စမ္းပါဦး၊ ငါ့ေျမးေလးက လွလုိက္တာ၊ အိပ္ေနတာပါေအ” လို႔ မ်က္ရည္ေတြ စိုရြဲလို႔ ေျပာရင္း ငိုေနရွာသည္၊ ဟုတ္ပါသည္၊ ညီမေလးသည္ ေသသူနဲ႔ မတူပါဘူး၊ ျပံဳးျပံဳးေလးနဲ႔ အိပ္ေနသလိုပါပဲ၊ ခုမွ ပိုလွေန သည္ဟုပင္ ထင္ရသည္၊ စကားသိပ္တတ္တဲ့ ညီမေလးပါ၊ သံုးႏွစ္ျပည့္ဘို႔ သံုးရက္ပဲ လိုပါေတာ့တယ္၊ ရဟန္း(၅)၀ါ ရသည့္ထိ သာသနာ့ေဘာင္မွာ ေနဖူးေသာ အဖြားငယ္ရဲ႕ ခင္ပြန္းက “သိပ္ၿပီး ၀မ္းနည္း မေနၾကပါနဲ႔၊ နင္တို႔ သမီးေလးက ေကာင္းရာသုဂတိေရာက္မွာ ေသခ်ာပါတယ္၊ အတိတ္ နိမိတ္ေကာင္းကို ျမင္ရၿပီး သြားေရာက္ရမွာ ေပ်ာ္လို႔ ခုလို ျပံဳးျပံဳးေလး ဆံုးသြားတာပါ၊ အတိတ္နိမိတ္မေကာင္းတာကို ျမင္ရၿပီး သြားေရာက္ရမွာ ေၾကာက္တဲ့ သူေတြၾကေတာ့ လန္႔ၿပီး ေအာ္ၿပီး မဲ့ရြဲ႕ၿပီး ဆံုးသြားၾကရတာ၊ အဒါေလးကို ေတြးၿပီး ၀မ္းသာေပးၾကပါ၊ ငိုမေနၾကပါနဲ႔ေတာ့ အရမ္းပင္ပန္းေနၾကၿပီ” လို႔ ေျပာသည္။

ဘယ္လုိပင္ ေျပာေသာ္လည္း အဖြားေစာနဲ႔ေမေမက မရပါဘူး၊ ငုိသံေတြ ေျပာသံဆိုသံ ေတြက ေလ်ာ့မသြားခဲ့၊ မနက္မုိးလင္းေတာ့ လူေတြအမ်ားၾကီးေရာက္လာသည္၊ ညီမေလးအတြက္ ျပင္ဆင္ၾကသည္၊ လူရႈပ္ရင္ မေနတတ္ေသာ စာေရးသူက ဥယ်ာဥ္ထဲသို႔ သြားေနလုိက္သည္၊ ဘာရယ္လို႔ေတာ့ မဟုတ္၊ ေယာင္ေတာင္ေတာင္နဲ႔၊  ေသရင္ ဘာျဖစ္လဲ ဆံုးရင္ ဘာျဖစ္လဲဆိုတဲ့ အေတြးနဲ႔သာ လံုးခ်ာလုိ္က္ေနသည္၊ ဗိုက္ဆာလို႔ ျပန္လာေတာ့ ေန႔ခင္းအိမ္မွာ လူေတြ သိပ္မရွိၾက၊ ေဖေဖ ေမေမနဲ႔ ဘဘ ဖြားဖြားတို႔ကိုလည္း မေတြ႔ရဘူး၊ ၿပီးေတာ့ ညီမေလးကို ေတြ႔ခ်င္လာသည္၊ ေန႔တုိင္း ျမင္ေနၾက ညီမေလးကို မျမင္ရ မေတြ႔ရေတာ့ ရင္ထဲမွာ ဟာေနသည္၊ တစ္ခုခု လိုေနသည္၊ အျမဲတမ္း ေနေနၾက အိမ္ကလည္း ေယာင္ေတာင္ေတာင္ၾကီးျဖစ္ေနသည္၊ အိပ္ေနေသာ ညီမေလးလည္း မရွိေတာ့ဘူး၊ ဘာညာဘာညာလည္း မေမးခ်င္ဘူး၊ ဦးၾကီးတစ္ေယာက္က ထမင္းစားဘို႔ ေျပာၿပီး ျပင္ေကၽြးသည္၊ စာေရးသူလည္း ထမင္းစားၿပီး ဟိုအေ၀းက ဦးေလးငယ္တို႔ေတာသို႔ လစ္ထြက္ခဲ့သည္၊ ထမင္းေကၽြးေသာ ဦးၾကီးက တားပါသည္၊ ဒီေန႔ ဘယ္မွ မသြားဘို႔ ေျပာသည္၊ စာေရးသူက လွည့္ေတာင္ မၾကည့္ခဲ့ပါဘူး၊ စကားလည္း ျပန္မေျပာခဲ့မိဘူး။

ဦးေလးငယ္တုိ႔ ေမာင္ႏွမတစ္စုသည္ ေတာမွာပဲေနၾကသည္၊ သူတို႔ေတာသည္လည္း စာေရးသူတို႔ေတာလုိပါပဲ ေပ်ာ္စရာေကာင္းသည္၊ စိမ္းစုိၿပီး ေအးခ်မ္းသည္၊ လူအေရာက္လည္း နည္းသည္၊ ညေနေရာက္ေတာ့ ဦးေလးက ျပန္ဘို႔ ေျပာသည္၊ စာေရးသူက ညအိပ္မွာျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာေတာ့ ဦးေလးလန္႔သြားသည္၊ ဦးေလးငယ္တို႔ တစ္အိမ္လံုးနီးပါး စာေရးသူတို႔ အိမ္သုိ႔ ေရာက္ေနၾကသည္၊ ဦးေလးငယ္က ေတာေစာင့္ေနခဲ့ရသည္၊ စာေရးသူ ညအိမ္မည္ဆိုေတာ့ မတားခ်င္ေသာ္လည္း တားသည္၊ သူက ေက်ာပုိးၿပီး ျပန္ပို႔ေပးမည္ဟု ေျပာသျဖင့္ သေဘာတူလုိက္သည္၊ မျပန္ခ်င္တဲ့ စာေရးသူကို ေက်ာပုိးၿပီး လုိက္ပုိ႔သည္၊ လာတုန္းက ေျခေညာင္း ေမာပန္းေအာင္လာခဲ့ရသည့္ ဒီခရီး အျပန္မွာေတာ့ ေက်ာပုိးစီးလို႔ ၊ ဟီးးးးးးး ေပ်ာ္လုိက္ေသးသည္။

အိပ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ေဖေဖေရာ ေမေမေရာ စိတ္ပူေနၾကသည္၊ ေဒၚေလးတို႔ကလည္း စာေရးသူကုိ ဆူသူကဆူ, ေခ်ာ့သူက ေခ်ာ့နဲ႔၊ မနက္ခင္းကေလာက္ လူေတြလည္း သိပ္မရႈပ္ေတာ့ဘူး၊ ဘဘၾကီးတို႔ ဖြားဖြားတုိ႔လည္း ရွိေနၾကသည္၊ ေဒၚေလး တစ္ေယာက္ကို ေမးၾကည့္ေတာ့ ညီမေလးကို သၿဂိဳလ္လုိက္ၿပီးတဲ့၊ သၿဂိဳလ္တယ္ဆိုတာ ဘာမွန္းမသိေပမဲ့ ထပ္ၿပီးမေမးေတာ့ပါဘူး၊ ဦးေလးငယ္က ေဖေဖနဲ႔ေမေမ့ကို အေၾကာင္းစံု ေျပာျပၿပီး ထမင္းစားသည္၊ ၿပီးေတာ့ မ်က္ႏွာမေကာင္းစြာနဲ႔ေတာသုိ႔ ျပန္သြားသည္၊ စာေရးသူလည္း ေမေမ့ရင္ခြင္ထဲမွာ ထိုးအိပ္လုိက္သည္၊ ေဒၚေလး တစ္ေယာက္က လာေခၚသည္၊ ေပြ႔ေခၚသြားသည္၊ ေဒၚေလးက သူ႔လက္ေမာင္းေပၚမွာ စာေရးသူကို သိပ္သည္၊ ၿပီးေတာ့ “သားေလး၊ သားေလး ေမေမေန႔ခင္းက ေမ့လဲသြားေသးတယ္၊ သားေလးက ဘယ္ေရာက္ေနတာလဲ” လို႔ ေျပာသည္၊ ေမေမေန႔ခင္းက ငိုတာလြန္ၿပီး ေမ့လဲသြားသတဲ့၊ စာေရးသူ ဘာမွမသိခဲ့ဘူး၊ ခုထိတုိင္ေအာင္ ညီမေလးကို ဘယ္ေနရာ ဘယ္လုိပံုစံနဲ႔ သၿဂိဳလ္ခဲ့လဲဆိုတာကို မသိ၊ ညီမေလး ေကာင္းရာမြန္ရာ ဘံုဘ၀မွာ ေပ်ာ္ေနပါေစလို႔ပဲ ဆုေတာင္းကာ ေနမိေတာ့ သည္၊ (ညီမေလးကို ေန႔ခ်င္း သၿဂိဳလ္ရသည္၊ အေၾကာင္းမွာ အေမၾကီးပြဲေတာ္ရက္ အတြင္းျဖစ္ေနလို႔တဲ့၊ အဲဒီအေမၾကီးကို ျမင္းစီးၿပီး စီးခ်င္းထိုး တုိက္ပစ္ခ်င္သည္၊ စိတ္နာ လြန္းလို႔)။

ညီမေလးဆံုးၿပီးတဲ့ေနာက္ပုိင္းမွာ ေဖေဖက ညဘက္ ေတာပစ္ မထြက္ေတာ့ပါဘူး၊ ေလးပစ္လည္း သင္မေပးေတာ့ပါဘူး၊ လွံကိုင္ၿပီး ေတာင္ေကာင္လုိက္လည္း မသြားေတာ့ပါဘူး၊ ေသနတ္ထမ္းၿပီး ေတာေကာင္ပစ္လည္း မထြက္ေတာ့ပါဘူး၊ ဒါေပမဲ့ သံကြင္းေတြ ညႊပ္ကိုင္းေတြနဲ႔ေတာ့ အေကာင္ေတြ ေထာင္ဖမ္းေနဆဲပါပဲ၊ ေဖေဖေထာင္ဖမ္းလို႔ရတဲ့ ဂ်ီ ဆိုလည္း မနည္းလွဘူး၊ ဂ်ီဂ်ိဳေတြ ဂ်ီသားေရေတြက သက္ေသျပေနပါတယ္၊ တစ္ေန႔ေတာ့ ေဖေဖေထာင္ထားတဲ့ သံကြင္းမွာ ဘဘရဲ႕ေခြး  မိေနပါတယ္၊ မိၿပီးဆိုတာနဲ႔ ေသၿပီေပါ့ေနာ္၊ သတ္စရာမလိုပါဘူး၊ မိတာနဲ႔ အေသသတ္တဲ့ သစ္တံုးၾကီးၾကီးနဲ႔ ေမာင္းဆင္ထားၿပီးသားပါ၊ ဘဘရဲ႕ေခြး ေသသြားေတာ့ ေဖေဖက ျပံဳးတံု႕တံု႔နဲ႔ စိတ္မေကာင္းေတာ့ ျဖစ္ေနဟန္တူသည္၊ သို႔ေသာ္လည္း သံကြင္းကို ထပ္ေထာင္ထားခဲ့သည္၊ ေနာက္ႏွစ္ရက္ေလာက္ အၾကာမွာေတာ့ ဂ်ီကေလးတစ္ေကာင္ မိသည္၊ သစ္တံုးဒဏ္ေၾကာင့္ ေၾကမြလို႔ပါပဲ၊ အဲဒီဂ်ီကေလးကို ေဖေဖက အိမ္သုိ႔ယူ မလာခဲ့ပါဘူး၊ ေတာက ဥယ်ာဥ္ထဲမွာပဲ ျမွဳပ္ထားခဲ့သည္၊ ၿပီးေတာ့ ေဖေဖက သံကြင္းေတြကို အားလံုးလုိက္ျဖဳတ္ေတာ့သည္၊ ညႊတ္ကုိင္းေတြကိုလည္း ျဖဳတ္သည္၊ ခုေတာ့ လွံရွည္ေရာ ဒူးေလးေရာ သံကြင္းေတြေရာ ညႊတ္ကိုင္းေတြေရာ အသက္မဲ့ေနခဲ့ပါၿပီ။

ေဖေဖသည္ ညီမေလးကို အရမ္းခ်စ္ခဲ့သည္၊ ညီမေလးဆံုးေတာ့ ေဖေဖ ရင္ကြဲမတတ္ ခံစားခဲ့ရသည္၊ မ်က္ရည္မက်ခဲ့လို႔ ေဖေဖ မခံစားရဘူးလို႔ေတာ့ မထင္လုိက္ပါနဲ႔၊ ေဖေဖ့မွာ မ်က္ရည္မရွိသလိုျဖစ္ေနလို႔ မ်က္ရည္ေတာ့ မက်ခဲ့ပါဘူး၊ ဂ်ီကေလး ေသဆံုးခ်ိန္မွာ ဂ်ီမိခင္ၾကီး ဖခင္ၾကီးမ်ား ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ခံစားရ လိမ့္မလဲ လို႔ ေတြးမိၿပီး ေဖေဖက အဲဒီအလုပ္ေတြကို လံုး၀စြန္႔ပစ္ခဲ့တယ္၊ ေဖေဖ့မွာ အဲလုိကုိယ္ခ်င္းစာ တရားေလး ကိန္းလာတာဟာ ညီမေလး ေက်းဇူးေၾကာင့္ပါ၊ အဲဒီလိုျဖစ္လာဘို႔ ညီမေလးက ေသဆံုးေပးခဲ့ရသလိုပါပဲ၊ ညီမေလးဆံုးသြားလို႔သာ ေဖေဖ့မွာ အဲလို ကုိယ္ခ်င္းစာတရားေလးေတြ ကိန္းလာခဲ့တာပါ။

 ညီမေလးကို လြမ္းဆြတ္သတိရ တမ္းတေနမိေပမဲ့ ညီမေလးေၾကာင့္ ေဖေဖ့ လုပ္ရပ္ေတြ ေျပာင္းလဲလာတာကို ေတြ႔ရေတာ့ ညီမေလးကို အရမ္းေက်းဇူး တင္ေနမိ သည္၊ ညီမေလးေရ ေကာင္းရာ သုဂတိဘ၀မွာ ဒို႔ေဖေဖရဲ႕ ေကာင္းမြန္တဲ့ ေျပာင္းလဲမႈ႔ လုပ္ရပ္ေလးကို ျမင္ေယာင္ ေက်နပ္ႏုိင္ပါေစေနာ္၊ ေဖေဖဒီလို ေျပာင္းလဲလာတာဟာ ညီမေလးေက်းဇူးေၾကာင့္ပါလို႔ ကိုကုိေျပာခ်င္ပါတယ္၊ ညီမေလးနဲ႔ ခြဲခြါေနရတာကို ၀မ္းနည္းမိေပမဲ့ ေဖေဖ့ကို ေျပာင္းလဲေအာင္ လုပ္ေပးႏုိင္တဲ့အတြက္ ေက်းဇူးပါ ညီမေလးရယ္ ----------------

( ကုိယ့္လူမ်ိဳးစု၀င္ ကုိယ့္ဘာသာ၀င္မ်ား ေကာင္းစားဘို႔ တုိးတက္ဘို႔ မ်ားျပားလာဘို႔ အတြက္သာ စိတ္ကူး ၾကံစည္ လုပ္ေဆာင္ေနၾကေသာ အတၱသမားမ်ားအေနနဲ႔ ကုိယ္ခ်င္းစာ တရားေလး ျမန္ျမန္ေမြးေပးႏုိင္ၾကပါေစ၊ လူသားခ်င္း စာနာမႈ႔ လူ႔အခြင့္ အေရးကုိ နားလည္မႈ႔ျဖင့္ တစ္ျခားလူမ်ိဳး တစ္ျခားဘာသာကုိ ေစာ္ကားပုတ္ခပ္ျခင္း ရန္ျပဳမႈျခင္း အတင္းသိမ္းသြင္းျခင္း  မတရားအႏုိင္က်င့္ ဖ်က္ဆီးျခင္းမ်ား ျမန္ျမန္ကင္းေ၀းပါေစ လို႔ ဒီေဆာင္းပါးေလးနဲ႔ ဆႏၵျပဳပါတယ္၊ ၿငိမ္းခ်မ္းေသာ ကမၻာေလာကၾကီးကို တည္ေဆာက္ႏုိင္ဘို႔ ကိုယ္ခ်င္းစာတရား ကိုယ္စီထားၾကပါစုိ႔ -- )။

သူငယ္ခ်င္းနဲ႔ ၿပိတၱာ

စာေရးသူမွာသူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ရွိသည္၊ ေဘာလံုးကန္အရမ္းေကာင္းသည္၊ ေၾကးစားလို႔ေတာင္ ေျပာလို႔ရပါသည္၊ သူ အၾကိဳက္ဆံုးအသင္းက ရီရဲမက္ဒရစ္ပါ၊ ရီရဲအသင္းရဲ႕ ဂ်ာစီ ဓာတ္ပံုမ်ားကိုလည္း အျမဲ၀ယ္ထားတတ္သည္၊ သူပါေသာ ခ်ိန္းပြဲမ်ားဆိုလွ်င္ စာေရးကုိ ေခၚတတ္သည္၊ စာေရးသူလည္း လုိက္ၿပီးအားေပးရ သည္ေလ၊ စာေရးသူကေတာ့ ေဘာလံုးကန္တာကို ၀ါသနာပါေပမဲ့ လူခ်တာမ်ားလို႔ မကန္ျဖစ္ေတာ့၊ ၀င္ကန္တဲ့ ပြဲတုိင္းလိုလုိလည္း ရန္ပြဲႏြဲရတာမ်ားသည္၊ ရန္ပြဲေၾကာင့္ပဲ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကကန္ခြင့္မျပဳ၊ သူတို႔ငဲ့ညွာၿပီး မကန္ျဖစ္တာလည္း ၾကာခဲ့ပါၿပီ၊ တစ္ေန႔ သူငယ္ခ်င္းက သူ႔ကုိယ္ေတြ႔အျဖစ္ပ်က္တစ္ခုကုိ အားရပါးရ ေျပာျပသည္၊ တကယ္ကို ေတြးေတြးၿပီး ေၾကာက္မိသည္၊ အဲဒီအျဖစ္အပ်က္ေလးကို ဖတ္ၾကည့္ၾကပါစို႔ေနာ္။

ဦးၾသဘာသဆိုတဲ့ ဦးဇင္းတစ္ပါးရွိသည္၊ သူသည္ စာေမးပြဲကို ငါးႏွစ္တိတိက်ခဲ့သည္၊ ထို႔ေၾကာင့္ အရမ္းကို စိတ္ညစ္ေနသည္၊ စိတ္ေလေနသည္၊ သူ႔မွာယံုခ်က္ေတြ လံုး၀ေပ်ာက္ဆံုးေနသည္၊ စာလည္း မလုပ္ခ်င္ေတာ့၊ စာလည္း မသင္ခ်င္ေတာ့၊ စာေမးပြဲလည္း မေျဖခ်င္ေတာ့၊ ေျဖလည္း ေအာင္လိမ့္မယ္ဟု မယံုၾကည္ေတာ့၊ ေက်ာင္းမွာေနတာ ႏွစ္ေတြလည္း ၾကာလာေတာ့ ဆရာေတာ္ၾကီးက သူ႔ကို ေက်ာင္းေ၀ယ်ာ၀စၥလုပ္ရင္ ေက်နပ္ၿပီး ဟုေျပာကာ ထားသည္၊ သူကလည္း ေက်ာင္း ေ၀ယ်ာ၀စၥကို ေက်ပြန္ေအာင္လုပ္သည္၊ အားတဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ သူနဲ႔ရင္းႏွီးေသာ ေမာင္ငယ္တို႔အိမ္ကို သြားေနသည္၊ ေမာင္ငယ္နဲ႔ကလည္း ညီအစ္ကိုရင္းေတြကို ခင္မင္ရင္းႏီွးသည္၊ ေမာင္ငယ္က ေက်ာက္အေရာင္းအ၀ယ္လုပ္သည္။

တစ္ရက္ေတာ့ ေမာင္ငယ္က ေက်ာက္အေရာင္းအ၀ယ္ျဖစ္ကာ သိန္း(၂၀) ျမတ္လာ သည္၊ ဒါနဲ႔ ဆိုင္ကယ္အသစ္တစ္စီး ၀ယ္လုိက္သည္၊ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ အဲဒီလက ဦးၾသဘာသနဲ႔ စာေရးသူရဲ႕ သူငယ္ခ်င္းက အလည္တုိက္ၾကီးမွာ အေစာင့္ၾကေနသည္၊ အလည္တုိက္ၾကီး၏ အိပ္ခန္းသည္ သံုးပါးသာ အိပ္လို႔ရသည္၊ အေစာင့္ၾကေသာ သူမ်ားသည္ ထိုအခန္းမွာ အိပ္ရသည္၊ အေစာင့္တစ္ခါတစ္ခါကို ႏွစ္ပါးႏွစ္ပါး ေစာင့္ အိပ္ရသည္၊ ဦးၾသဘာသနဲ႔ သူငယ္ခ်င္းလည္း ညအိပ္ခ်ိန္မွသာ လာအိပ္သည္၊ ေန႔ခင္းဆိုရင္ အလည္တုိက္ေပၚကို မတက္ျဖစ္ၾက၊ အိပ္ယာမွ ႏိုးထလွ်င္လည္း ပစ္ထားခဲ့ၾကသည္၊ ျခင္ေထာင္ေခါက္သည္ မရွိ၊ အဲဒီေလာက္ထိ သံေယာဇဥ္ရွိတာ၊ ဟဲဟဲ၊ တာ၀န္က်လို႔သာ ေနေနရတာ၊  မေနခ်င္ၾကပါ၊ ဒီေန႔ ည (၁၀း၀၀)နာရီ ေလာက္မွာ ေမာင္ငယ္က ဦးၾသဘာသကုိ လာေခၚသည္၊ ဦးၾသဘာသလည္း လူထြက္ခ်င္ ေနသည္မို႔ အျငင္းေတာ့ပဲ လူ၀တ္လဲကာ လုိက္သြားေတာ့သည္၊ ဦးဇင္းလူထြက္သည့္ေန႔ (ရွင္လိင္ျပန္သည့္ေန႔ အေပ်ာ္ဆံုးေန႔ဆိုပဲ) မို႔ အျပတ္ေပ်ာ္ လုိက္မည္ဟုမ်ား စိတ္ထဲမွာေတြးထားသလား မေျပာတတ္၊ ေမာင္ငယ္နဲ႔ ထြက္သြားသည္၊ ေမာင္ငယ္ကလည္း ဆုိင္ကယ္ကို အၾကမ္းေမာင္းသည္။

၈၅ - လမ္းေပၚက ဓာတ္ဆီဆုိင္မွာ ဆီျဖည့္သည္၊ ၿပီးတာနဲ႔ ဆီဆုိင္မွ အထြက္ ဆုိင္ကယ္ခ်င္း ႏႈတ္ဆက္သလိုျဖစ္ၿပီး “ျဗဳန္း”ဆိုတဲ့အသံအတူ လန္က်လို႔ သြားပါေတာ့ သည္၊ ေမာင္ငယ္က ကတၱရာလမ္းနဲ႔အနမ္းေပးလုိက္ၿပီး ေခါင္းတစ္ျခမ္း ကြဲလန္သြား သည္၊ အေပ်ာ္ဆံုးေန႔ေလးကို လက္၀ယ္ပိုက္ ဆုိင္ကယ္ေမာင္းၾကမ္းတဲ့ ေမာင္ငယ္ ေနာက္လုိက္ခဲ့တဲ့ ကိုၾသဘာေလးမွာေတာ့ ေျခတစ္ေခ်ာင္းေထာ့နဲ႔ေထာ့နဲ႔ ျဖစ္သြား သည္၊ လက္တစ္ဘက္က လႈပ္လို႔မရေတာ့ က်ိဳးသြားရွာသည္၊ အနီးနားက လူေတြက ၀ိုင္းဦးၾကည့္ၾက၊ သက္ဆုိင္ရာေတြေရာက္လာေတာ့ မွတ္ခ်က္ေတြေရး၊ ကိုၾသဘာကို ကူညီဘို႔အေရး ေဆးခန္းကို ေျပးရျပန္သည္၊ ေမာင္ငယ္ကေတာ့ ပြဲခ်င္းၿပီး ေသြးေအး သြားခဲ့သည္၊ အင္း ျဖစ္ခ်င္ရင္ ေန႔ေတြ ေနရာေတြ ေရြးေနလုိ႔ မလြတ္ပါဘူးေလ။

စာေရးသူ၏ သူငယ္ခ်င္းက ၿမိဳ႕ထဲက အျဖစ္အပ်က္ကို မသိပါ၊ သူတစ္ေယာက္ တည္းသာ မီးဖြင့္ၿပီး အလည္တုိက္ၾကီးေပၚမွာ အိပ္ေနရွာသည္၊ သူအိပ္လို႔ မေပ်ာ္ေသးပါ၊ အခန္းတံခါး ပြင့္လာသည္၊ ကိုၾသဘာ ျပန္လာသည္ထင္ၿပီး လွည့္ၾကည့္မိသည္၊ ျမင္ရသည္က ေသြးသံရဲရဲ ေခါင္းတစ္ျခမ္းဟက္တက္ကြဲနဲ႔ ေၾကာက္စရာေကာင္းတဲ့ မ်က္နွာနဲ႔ ေမာင္ငယ္ ျဖစ္ေနသည္၊ အံ့ၾသေနမိေပမဲ့ နည္းနည္းမွမလႈပ္ ကုတ္ကုတ္ေလးၾကည့္ေနမိသည္၊ ေမာင္ငယ္က သူငယ္ခ်င္း အိပ္ေနၿပီ ထင္သျဖင့္ မေခါက္မသိမ္းရေသးတဲ့ကုိၾသျခင္ေထာင္ကို မ - ၾကည့္သည္၊ ၿပီးေတာ့ “ဦးၾသ၊ ဦးၾသ ကံေကာင္းပါတယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ေခါင္းကြဲသြားတယ္” လို႔ ေျပာၿပီး အခန္းမွ ျပန္ထြက္သြားသည္၊ သူငယ္ခ်င္းလည္း “ အမေလး ” လို႔ ေအာ္ဘို႔ပင္ ေမ့ေနသည္၊ အျမဲေနေသာ အေဆာင္သုိ႔ ေျခကုန္တင္ေျပးေတာ့သည္။

အေဆာင္ျပန္ေရာက္ေတာ့ သူ႔ေနရာေလးမွာ အသာေလးေကြးေနသည္၊ ျခင္ေထာင္က မရွွိေတာ့၊ အလည္တုိက္ၾကီးေပၚမွာ က်န္ေနခဲ့သည္၊ ျခင္ျမည္သံေၾကာင့္ အိပ္လို႔က မေပ်ာ္၊ မေတြးေသာ္လည္း ေပၚေပၚလာသည္က ေမာင္ငယ့္မ်က္ႏွာ၊ ၾကက္သီးပင္ ထထလာသည္၊ ည နက္ခ်ိန္က အသည္းယားစရာ တိတ္ဆိတ္လြန္းလွသည္၊ ေဘးက အိပ္ေနသူ၏ တိုးတိတ္စြာ အသက္ရႈသံပင္ သဲသဲကြဲကြဲၾကားေနရသည္၊ နာရီသံက တေခ်ာက္ေခ်ာက္နဲ႔၊ ခဏၾကာေတာ့ ကိုယ္ေတာ္ေလးတစ္ပါး အေပါ့စြန္႔ဘို႔ ထသြားသည္၊ သူငယ္ခ်င္းလည္း အားရွိသြားသည္၊ တစ္ပါးအေဖာ္ရသည္ေပါ့၊ ခဏၾကာေတာ့ “အားးးးးးးးးးးး”ဟူေသာ စူးစူး၀ါး၀ါး ေအာ္သံေၾကာင့္ ထထုိင္လုိက္သည္၊ ေျပးတက္လာေသာ ေျခသံနဲ႔အတူ အေပါ့စြန္႔သြားေသာ ကိုယ္ေတာ္ေလး ေရာက္လာ သည္၊ သူလည္း သူငယ္ခ်င္းလို ေမာဟုိက္လို႔ေနသည္၊ မ်က္နွာမွာလည္း ေခၽြးသီးေခၽြး ေပါက္ေလးေတြနဲ႔၊ သူငယ္ခ်င္းလည္း အံ့ၾသစြာျဖင့္ “ဘာျဖစ္တာလဲ” လို႔ အနားကပ္ကာ ေမးၾကည့္သည္၊ တုိးတိုးေလးေပါ့ေနာ္၊ ေဘးမွာက အိပ္ေပ်ာ္ေနသူေတြရွိတယ္ေလ၊ အေပါ့စြန္႔သြားတဲ့ ကိုယ္ေတာ္ေလး ေျပာျပမွ ပိုၿပီးအံ့ၾသ ထိပ္လန္႔သြားသည္၊ ထိုကိုယ္ေတာ္ေလးလည္း ေမာင္ငယ္ကို ျမင္ခဲ့ရသည္ေလ။

ထိုကိုယ္ေတာ္ေလးသည္ အေပါ့စြန္႔ရန္ လုပ္ထားေသာ ေရေလာင္းက်င္ငယ္အိမ္တြင္ အေပါ့စြန္႔ေနသည္၊ ေရေလာင္းက်င္ငယ္အိမ္သည္ အလယ္မွာ ကာထားသည္၊ ဟိုဘက္တစ္ေယာက္ ဒီဘက္တစ္ေယာက္ ထုိင္ၿပီး အေပါ့စြန္႔လွ်င္ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္မျမင္ရပါ၊ မျမင္ရေအာင္လည္း အကာလုပ္ေပးထားသည္၊ ထုိကုိယ္ေတာ္ ေလး ထုိင္ၿပီးအေပါ့စြန္႔ေနစဥ္ တစ္ဘက္မွာ အေပါ့လာစြန္႔သည့္ ေျခသံ အေပါ့စြန္႔သံ ေလာင္းထည့္သည့္ေရသံမ်ားကုိ ၾကားရသည္၊ ထုိကုိယ္ေတာ္ေလး လည္း “ဒီေကာင္ အေပါ့စြန္႔တာ ျမန္လွခ်ည္းလား”လို႔ ေတြးၿပီး အားကုန္ညွစ္ကာ အေပါ့စြန္႔မိသည္၊ အေဖာ္ရွိေတာ့ အားတက္တာေပါ့ေနာ္၊ ညဘက္ဆိုတာ အလိုလို တိတ္ဆိတ္မႈ႕နဲ႔တင္ ေၾကာက္စရာေကာင္းေနပါသည္။

ထုိကုိယ္ေတာ္ေလး အေပါ့စြန္႔ ေရေလာင္းၿပီးေသာ္လည္း တစ္ဘက္ကလူ ျပန္သြား သည့္ေျခသံကို မၾကားရပါ၊ ဒါနဲ႔ ဘယ္သူမ်ားလဲလို႔ သိေအာင္ ထၿပီး တစ္ဘက္ က်င္ငယ္အိမ္ဘက္သို႔ ငဲ့ၾကည့္လုိက္သည္၊ ဟာ ေခါင္းဟက္တက္ကြဲနဲ႔ ထုိင္ေနတဲ့ ေမာင္ငယ္၊ ေသြးသံရဲရဲနဲ႔ နီရဲေနတဲ့ ျမင္ကြင္း၊ ခ်က္ခ်င္းပဲ အလန္႔တၾကားေအာ္ဟစ္ကာ ေျပးတက္ခဲ့ေတာ့သည္၊ ေလွကားထစ္ (၁၅) ထစ္ေလာက္ရွိတာေတာင္ တစ္ခါတည္း ခုန္တက္လုိက္မိသည္ ထင္သည္၊ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ ေျပာျပၿပီး ထိုကိုယ္ေတာ္ေလးနဲ႔ သူငယ္ခ်င္းမွာ မအိပ္ႏုိင္ေတာ့ပါ၊ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ စကားေျပာလို႔သာ ေနေတာ့သည္၊ မနက္ (၄) နာရီထိုးေတာ့ ဆြမ္းခ်က္ဘို႔ အလွည့္က်တဲ့ ကုိယ္ေတာ္ေလး သံုးပါးက ထၾကၿပီ၊ သူတို႔ကို ကူညီရင္း သူငယ္ခ်င္းလည္း မအိပ္ပဲေနလုိက္ေတာ့သည္၊ မနက္လင္းေတာ့ တာ၀န္ရွိသူမ်ားက ဆရာေတာ့္ဆီလာၿပီး ညက အျဖစ္အပ်က္ေတြကို လာေရာက္ေလွ်ာက္ထားပါသည္၊ ဆရာေတာ္လည္း ကိုယ့္ေက်ာင္းမွာ ေနသူမို႔ စားစရာ ထမင္းဟင္းမ်ား ေဆးဘိုးအတြက္လုိအပ္တဲ့ ေငြေၾကးမ်ား ထုပ္ေပးၿပီး ကိုယ္ေတာ္ေလးမ်ားကို ကိုၾသဘာကုိ ေစာင့္ေရွာက္ဘို႔ လႊတ္ရသည္၊ ေက်ာင္းသံဃာမ်ားအားလံုး ညကဆုိင္ကယ္မေတာ္တဆ အျဖစ္အပ်က္ကို ခုမွသိၾကရသည္၊ သို႔ေသာ္လည္း သူငယ္ခ်င္းနဲ႔ အေပါ့စြန္႔တဲ့ ကုိယ္ေတာ္ ေလးမွာေတာ့ ညက ခ်က္ခ်င္းပင္ ေမာင္ငယ္ကို မ်က္၀ါးထင္ထင္ ေတြ႔ျမင္ခဲ့ရေလသည္။

အထက္ပါ အျဖစ္အပ်က္သည္ အျဖစ္မွန္ပင္ျဖစ္သည္၊ စာဖတ္သူမ်ား ယုံႏုိင္မည္ မယံုႏုိင္မည္ေတာ့ စာေရးသူ မေျပာတတ္၊ နာမည္မ်ားကိုေတာ့ ျဖတ္လွ်က္ ထည့္ထားပါ သည္၊ နာမည္အရင္းမ်ား မဟုတ္ပါ၊ ျပိတၱာဘ၀နဲ႔ ေမာင္ငယ္ေရာက္လာ ႏုိင္သည္ကိုေတာ့ စာေရးသူက ယံုမိသည္၊ သို႔ေသာ္လည္း ေသၿပီးတဲ့ ခႏၶာကိုယ္နဲ႔ လာႏုိင္သလား၊ ေသေနတဲ့ခႏၶာကိုယ္နဲ႔ လာဘို႔ေရာ လိုသလားလို႔ေတာ့ ခဏခဏ ေတြးမိခဲ့သည္၊ သူေသသြားတဲ့ ခႏၶာနဲ႔ပဲ ျပိတၱာျဖစ္ရသည္လို႔ေတာ့ မၾကားဖူးပါ၊ ဘ၀သစ္မွာ ခႏၶာသစ္နဲ႔ပဲ ျဖစ္သင့္သည္ဟု ေတြးမိခဲ့သည္၊ ေသေသာခႏၶာနဲ႔ဘ၀သစ္မွာ ျဖစ္ေနတာဆိုလို႔ အသညသတ္ျဗဟၼာမ်ားသာ ရွိသည္ဟု မွတ္ထားဖူးသည္၊ ကံတရားရဲ႕ ဆန္းျပားပံုကလည္း ရွိေနျပန္သည္၊ ဘယ္လိုပဲ ျဖစ္ျဖစ္ပါေလ၊ သိေစခ်င္ေသာ ဗဟုသုတ သံေ၀ဂရေစခ်င္ေသာ ဆႏၵသက္သက္နဲ႔ ဒီအျဖစ္အပ်က္ေလးကို ေရးခ်က္လုိက္ပါ သည္ဟု -------------------

"  ၆၄- လြပ္လပ္ေရးေန႔ အမွတ္တရ "

ဒီ ေျခာက္ဆယ့္ေလး၊ လြတ္လပ္ေရးေန႔၊

ယူေပး လြတ္လပ္၊ အေအးဓာတ္ကို၊

ညီညြတ္လို႔သာ၊ ရႏုိင္ပါသည္၊

ဒုိ႔မ်ား ညီညြတ္ၾကပါစို႔။

ဒီ ေျခာက္ဆယ့္ေလး ၊ လြတ္လပ္ေရးေန႔၊

ငါေတြးျမင္မိ၊ ဗုိလ္ခ်ဳပ္သိလွ်င္၊

ငိုမိသည္ထိ ၊ ျဖစ္မိလိမ့္မည္၊

ဒို႔မ်ားေတြးသိ စုိးထိပ္မိ။

ႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ပ၊ လုပ္ေဆာင္ျပေသာ္၊

ကမၻာက သိေစ၊ ျမန္မာေတြကို၊

ေမာ္ေစ ၾကည့္ရ၊ ငါလုပ္ျပမည္၊

စိတ္က ရည္ထား၊ ဗုိလ္ခ်ဳပ္အားကို၊

ဒုိ႔မ်ားေတြးမိ လြမ္းမိသည္။

ေျခာက္ဆယ့္ေလးေျမာက္၊ တကယ္ေရာက္လာ၊

စိတ္ေျခာက္ျခားမိ၊ ငါ့ရင္ထိေစ၊

ငါ့အသိ မ်ားလည္း၊ မႈန္၀ါးဆဲေလ၊

ဒို႔ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေရ၊ ေတြးေလေတြးေလ၊

လြမ္းဆြတ္ေနဆဲ၊ ၀မ္းလည္းနည္းသည္၊

သင္ သိပါေစ။

လြတ္လပ္ေရးေန႔ ၊ ငါ မေမ့ပါ၊

ေရာက္ေလ့ ႏွစ္စဥ္၊ င့ါစိတ္စဥ္၀ယ္၊

ထိပ္ပင္ ပန္သ၊ ဆုေတာင္းရသည္၊

ျမန္မာျပည္ဖြား၊ တုိင္းရင္းသားတို႔၊

လြတ္လပ္ဘို႔ရန္၊ အသက္ေပးသြား၊

ဗုိလ္ခ်ဳပ္စသား ၊ ဇာနည္မ်ားတို႔၊

ေကာင္းရာသုဂတိ၊ လားေစဘို႔ရန္၊

လြတ္လပ္ေရးေန႔ ၊ ေတာင္းဆုပန္။

ငါတို႔က သာဓုေတြပါကြာ

ဒီေန႔ တတိယအၾကိမ္ လကၤာတမန္မဂၢဇင္း မိတ္ဆက္ပြဲအခန္းအနားရွိသည္၊ ေန႔လည္စာ စားၾကေတာ့ စာေရးသူက တစ္၀ိုင္းထုိင္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းကို “ ေဟ့ ဒီေန႔ ညေန ၃း၀၀ မွာ လကၤာတမန္ မဂၢဇင္း မိတ္ဆက္ပြဲ ရွိတယ္ေနာ္ ” လို႔ ေျပာလုိက္သည္၊ သူငယ္ခ်င္းက “ အဲဒါ ငါတုိ႔နဲ႔ သိပ္မဆုိင္သလိုပဲ၊ ငါတုိ႔က ဘာမွ မဟုတ္ဘူး၊ ငါတုိ႔က သာဓုေကာင္ေတြပါကြာ၊ သာဓု ေလာက္ပဲ ရတဲ့ေကာင္ေတြပါ၊ အဲေလာက္ပဲ အသံုး၀င္တာေလ” လုိ႔ ေျပာသည္၊ စာေရးသူလည္း သေဘာက်လို႔ အားရေအာင္ ရယ္မိလုိက္သည္၊ မၿပီးေသးတဲ့ ေန႔လည္စာေတာင္ မစားခ်င္ေတာ့၊ ဗိုက္နာေနသည္၊ သေဘာက်ရင္ အဲလိုကို ရယ္တတ္တဲ့ စာေရးသူပါ။

စာေရးသူလည္း “ မင္းက မွတ္တမ္းတင္ရမွာေလကြာ၊ ကင္မရာ ယူလာခဲ့ေပါ့၊ မင္းက သတင္းျဖန္႔ေ၀ေရးပဲဟာ” လို႔ ေျပာမိသည္၊ ဒီေတာ့ သူငယ္ခ်င္းက “ င့ါမွာ ကင္မရာမွ မရွိတာ” တဲ့၊ စာေရးသူ ထပ္ၿပီး ဗုိက္နာရျပန္သည္၊ အဲဒီသူငယ္ခ်င္းက စာေရးသူနဲ႔ ေတာ္ေတာ္ေလးကို ရင္ႏွီးသည္၊ ခင္ဘို႔လည္း သိပ္ေကာင္းပါသည္၊ စာေရးသူလည္း အေျပာမတတ္ပါဘူး၊ အေျပာမတတ္ဆို စကားေျပာတာ မေျပျပစ္ဘူး မေၾကညစ္ဘူးလို႔ ေျပာတာ ပိုအဆင္ေျပပါလိမ့္မယ္၊ တည့္ေတြခ်ည္းပဲ ဒိုးဒိုးေဒါက္ေဒါက္ပဲ ေျပာတတ္ သည္၊ အဲ့ဒီသူငယ္ခ်င္းက စာေရးသူထက္ပိုသည္၊ ဟာဟ၊ သူမသိတုန္း သူ႔အတင္းေလး နည္းနည္းပါးပါးေတာ့ တုတ္လုိက္ဦးမွ၊ ဒီလိုနဲ႔ စားလို႔ၿပီးေတာ့ “ သာဓုေတြပါဆိုတာကို ငါ သေဘာက်တယ္ကြ၊ စာတစ္ပုဒ္ေတာ့ ေရးဦးမွနဲ႔တူတယ္ ” လို႔ ေျပာမိသည္၊ သူကလည္း “ေရးကြာ”လို႔ ေျပာသည္၊ သူေျပာတာ အတည္ဟုတ္မဟုတ္ေတာ့ မသိ၊ စာေရးသူ ကေတာ့ ယခု တကယ္ ေရးေနမိပါၿပီ။

မဂၢဇင္းစာအုပ္မိတ္ဆက္ပြဲ တက္လုိက္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းက ကင္မရာတစ္လံုးနဲ႔ လက္စြမ္း ျပေနပါၿပီ၊ ဘယ္သူ႔ ကင္မရာလဲေတာ့ မသိ၊ စာေရးသူေရာက္ေတာ့ သူ႔ေဘးက ခုံတစ္ခံုမွာ ထိုင္လုိက္သည္၊ သူက စာဖတ္ေနပံု လုပ္ခုိင္းသည္၊ ၿပီးေတာ့ ဓာတ္ပံုတစ္ပံု ရုိက္ယူသည္၊ ဒါမ်ိဳးေတြက ရုိးေတာ့ ရုိးေနပါၿပီ၊ ျမန္မာျပည္မွာ တုန္းကလည္း စာသင္ေနပံု လုပ္ခုိင္းၿပီး ဓာတ္ပံုရုိက္တာေတြ ခဏခဏၾကံဳခဲ့ရဘူး သည္ေလ၊ ရယ္ေတာ့ ရယ္စရာပဲေနာ္၊ ဟန္ေဆာင္ေနခဲ့ရမႈ႔ေတြ သိပ္မ်ားေနေတာ့ တစ္ခါတစ္ေလ ကိုယ့္ကုိယ္ကို ရွက္မိပါသည္၊ ဘယ္လိုဟန္ေဆာင္မႈ႔မ်ိဳးကိုမွ စာေရးသူ မလုပ္ခ်င္ပါ၊ အဲဒါဟာ ရင္ထဲက ဆႏၵအမွန္ပါ၊ ဒါေပမဲ့ ေလာကၾကီးကိုက ဟန္ေဆာင္ တတ္ေအာင္ သင္ေပးေနသလို ခံစားရသည့္အခါလည္း ရွိေနျပန္ပါသည္၊ ခက္ေတာ့ လည္း ခက္သားေနာ္။

စာေပမိတ္ဆက္ပဲြ အခမ္းအနားမွာ အဓိကေခါင္းေဆာင္မ်ားနဲ႔ စာမူရွင္မ်ားကို မဂၢဇင္းစာအုပ္ လက္ေဆာင္အျဖစ္ေပးအပ္ပါသည္၊ စာေရးသူလည္း စာမူရွင္ တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ စာအုပ္တစ္အုပ္ရခဲ့ပါသည္၊ သိုိ႔ေသာ္လည္း မေပ်ာ္ပါ၊ အေၾကာင္းမွာ စာေရးသူ၏ ေဆာင္းပါးကို စာေရးသူမၾကိဳက္ေသာ “ မည္သုိ႔ပင္ ဆိုေစကာမူ ” စေသာ စကားလံုးမ်ားျဖင့္ အစားထုိးျပင္ထားေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္၊ တစ္ခ်ိဳ႕ စကားလံုးမ်ားသည္ အယ္ဒီတာမ်ားအေနျဖင့္ ႏွစ္သက္ခ်င္ နွစ္သက္ေပ လိမ့္မည္၊ သုိ႔ေသာ္ စာေရးမၾကိဳက္၊ ထို႔ေၾကာင့္ စာမူအေရြးခံရသျဖင့္ စာအုပ္ လက္ေဆာင္ရသျဖင့္ ေပ်ာ္ရမည့္အစား မေရြးခံရလွ်င္ မပါလွ်င္ ပုိေကာင္းမည္ ဟု စိတ္ပိန္စြာ စိတ္မေကာင္းစြာေတြးေနမိသည္၊ အင္း  အယ္ဒီတာေတြအားလံုးက စာေရးသူထက္ အစစအရာရာ အဘက္ဘက္မွ ေတာ္ေနသူေတြဆိုေတာ့လည္း ေကာင္းသထက္ ေကာင္းဘို႔ျပင္တာ ျဖစ္မွာပါေလ၊ စာေရးသူကေတာ့ မၾကိဳက္ပါ၊ ( အယ္ဒီတာမ်ားအေနနဲ႔ သတ္ပံုမွားေနတာ သတ္ပံုက်ေနတာမ်ားကိုသာ ပရုဖတ္ၿပီး ျပင္သင့္သည္ဟု စာေရးသူ ထင္မိသည္၊ စာေရးသူရဲ႕ အာေဘာ္ စကားလံုးအသံုး အႏႈန္းမ်ားကိုေတာ့ မျပင္သင့္ဟု ေတြးထင္မိသည္၊ သို႔ေသာ္လည္း စာေရးသူအေနနဲ႔ စာေပေရးရာ စည္းကမ္းခ်က္မ်ားကို ေကာင္းေကာင္းနားမလည္တာေၾကာင့္ ထိုသို႔ ေတြးမိတာလည္း ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ႏုိင္ပါသည္)။

ဘယ္လိုပဲ ျဖစ္ျဖစ္ပါေလ၊ ခုေတာ့ စာေရးသူက သာဓုသူငယ္ခ်င္းကိုသာ လုိက္ၾကည့္ေနမိသည္၊ (သာဓုေတြပါ ဟုေျပာခဲ့ေသာ သူငယ္ခ်င္း)၊ အခမ္းအနား စပါၿပီ၊ သာဓုသူငယ္ခ်င္းက ကင္မရာတစ္လံုးနဲ႔ ေဒါင့္ေစ့ေအာင္ ရုိက္ေနရွာသည္၊ အခမ္းအနားတြင္ တာ၀န္ရွိပုဂၢိဳလ္မ်ားက တစ္ေယာက္ၿပီး တစ္ေယာက္ သူတို႔တာ၀န္ က်ရာ အခန္းက႑ အေၾကာင္းအရာမ်ားကို ေျပာျပသည္၊ တစ္ေယာက္ၿပီးတုိင္း သာဓု ၃ ၾကိမ္ေခၚရသည္၊ ဟိ ၊ သာဓုသူငယ္ခ်င္းမွာလည္း ဓာတ္ပံုရုိက္လုိက္ လက္အုပ္ေလးခ်ီ ကာ သာဓုေခၚလုိက္နဲ႔ အခမ္းအနားၿပီးဆံုးခဲ့ရသည္၊ ပြဲၿပီးေတာ့မွ “ေၾသာ္ သူေျပာတဲ့ သာဓုေတြပါကြာ” ဆိုတဲ့ သေဘာကို ေကာင္းေကာင္းၾကီး သေဘာေပါက္ခဲ့သည္။

စာေရးသူသည္ တရားပြဲေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို နာဖူးပါသည္၊ တရားပြဲေတြမွာ သာဓုခဏခဏေခၚရေသာ တရားပြဲဆိုလွ်င္ သိပ္စိတ္ပ်က္သည္၊ “သာဓုဆိုတာ သေဘာက် ႏွစ္သက္လို႔ ေကာင္းလုိက္တာ ေကာင္းလုိက္တာ ” လို႔ ေကာင္းခ်ီးေပးတဲ့ စကားသံပါ၊ တစ္ခ်ိဳ႕ဆရာေတာ္ေတြေျပာတာ ေဟာတာကို စာေရးသူ သေဘာမက်ပါ၊ အဲဒီအခါမ်ိဳးမွာ စာေရးသူ သာဓုလို႔ လုိက္မေခၚပါ၊ မဆိုပါ၊ စာေရးသူအေနနဲ႔ လြတ္လြတ္ လပ္လပ္ လုပ္ပိုင္ခြင့္ရွိပါတယ္ေနာ္၊ တရားသေဘာက အရမ္းကို သဘာ၀က်ၿပီး ေကာင္းမြန္ပါသည္၊ ျပည့္စံုပါသည္၊ ေလးနက္ပါသည္၊ တရားကို ေဟာေျပာေသာ ပုဂၢိဳလ္မ်ား၏ အေတြးနဲ႔ ေျပာျပခ်က္ေတြေၾကာင့္ ေပါ့သြားတာ တိမ္သြားတာေတြ ရွိေနတတ္သည္၊ စာေရးသူကိုယ္တုိင္က တရားေဟာတာလည္း ၀ါသနာ မပါပါ၊ ေဟာလည္း မေဟာတတ္ပါ၊ စာခ်ဘုန္းၾကီးပီပီ စကားေျပာသလိုသာ ေျပာတတ္သည္၊ ဒါေၾကာင့္ တရားေဟာေသာ ဆရာေတာ္မ်ားကို မၾကိဳက္တာ တစ္ခ်ိဳ႕ရွိေသာ္လည္း ပုဂၢိဳလ္လို႔ သံုးႏႈန္းေခၚေ၀ါ ေျပာဆိုပါသည္၊ (စာေရးသူ ထင္တာက ပုဂၢိဳလ္ဆိုတာ အပုတ္စာ စားတဲ့ သက္ရွိအားလံုးနဲ႔ဆုိင္တယ္လို႔ ထင္ထားတာပါ၊ ဒါေပမဲ့ သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္က “ ပုဂၢိဳလ္ဆိုတာ ျမင့္ျမတ္တဲ့လူေတြ ေလးစားတဲ့လူေတြကို ေခၚတာ၊ သတၱ၀ါဆိုတာက တိရစၦာန္နဲ႔တူတဲ့လူေတြနဲ႔ တိရစၦာန္အစစ္ေတြကို ေခၚတာ” လို႔ ေျပာဘူးပါသည္၊ ဒါေၾကာင့္ေလးစားလို႔ ပုဂၢိဳလ္လို႔ သံုးႏႈန္းပါသည္၊ သတၱ၀ါဆိုရင္ အားလံုးပါ၀င္ေပမဲ့ “ ဒီသတၱ၀ါေလးက ေျပာရင္နားမေထာင္ဘူး၊ ကလန္ကဆန္နဲ႔”လို႔ ေျပာသံဆိုသံ ေငါက္သံေတြကို စာဖတ္သူမ်ားၾကားဖူးပါလိမ့္မည္၊ အဲဒါဟာ တိရစၦာန္ လိုပဲ အသိမရွိဘူးလို႔ ႏႈိင္းယွဥ္ေျပာဆိုတာပါပဲ)။

ပထမအၾကိမ္ ကမၻာ့ဘာသာေရးအစည္းအေ၀းၾကီးမွာ ထင္ပါသည္၊ အတိအက်ေတာ့ မမွတ္မိေတာ့ပါဘူး၊ မစုိးရိမ္ဆရာေတာ္ၾကီးလည္း တက္ေရာက္တဲ့ျမန္မာျပည္ ကိုယ္စားလွယ္ဆရာေတာ္ၾကီးမ်ားထဲတြင္ ပါ၀င္ေလသည္၊ ႏုိင္ငံေပါင္းစံုမွ ဘာသာေရး ေခါင္းေဆာင္မ်ား တက္ေရာက္ၾကတာဆိုေတာ့ ႏုိင္ငံတကာသံုး ဘာသာစကားျဖစ္တဲ့ အဂၤလိပ္စာဘာသာကိုပဲ အသံုးျပဳရပါတယ္၊ ဆရာေတာ္မ်ားက အဂၤလိပ္စာကို သူမ်ားနည္းတူ မေျပာဆိုႏုိင္ေတာ့ ဘာမွမေျပာခဲ့ရဘူးေပါ့ေနာ္၊ နားပါေသာ္လည္း နားမၾကားႏုိင္သူလိုုျဖစ္ေနပါတယ္၊ မ်က္စိပါေသာ္လည္း မျမင္ရသူပမာျဖစ္ေနပါတယ္၊ ျမန္မာျပည္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ဆရာေတာ္ၾကီးရဲ႕ တပည့္ဒကာတစ္ေယာက္က သူတို႔ဆရာေတာ္ၾကီး ဒီလိုအခမ္းအနားမွာ ျမန္မာကိုယ္စားလွယ္အျဖစ္ တက္ေရာက္ခဲ့ တယ္ဆိုေတာ့ ၀မ္းသာလို႔ မဆံုးေပါ့၊ အဲဒါနဲ႔ “ ဆရာေတာ္ဘုရား၊ ဆရာေတာ္က ဘယ္လိုအခန္းက႑ကတုိင္ ပါ၀င္ ေဆာင္ရြက္ခဲ့ပါသလဲဘုရား “ ေလွ်ာက္ထားၾကည့္ ပါတယ္၊ ဆရာေတာ္ၾကီးက သူ႔ပင္ကုိယ္ရုိးရွင္းတဲ့ စရုိက္အတုိင္း “ငါတို႔က သာဓုေခၚၿပီး ျပန္လာရတာပါကြာ”လို႔ ေျပာျပပါသည္၊ အင္း ဆရာေတာ္ၾကီးလည္း သာဓုပုဂၢိဳလ္ျဖစ္ခဲ့ ပါလားေနာ္။

တစ္ခါက စာေရးသူေနေသာ ေက်ာင္းတုိက္မွ ဆရာေတာ္သည္ ႏုိင္ငံေတာ္ သံဃမဟာနာယကတာ၀န္ကုိ လုပ္ကုိင္ခဲ့ဘူးေသာဆရာေတာ္တစ္ပါးျဖစ္သည္၊ ခုေတာ့ အနားယူေနတာၾကာပါၿပီ၊ အသက္အရြယ္ကလည္း ရလာၿပီေလ၊ တစ္ေန႔ ဆရာေတာ္က အဂၢမဟာပ႑ိတဆရာေတာ္မ်ား အခမ္းအနားတက္ေရာက္ဘို႔ ရွိပါ သည္၊ ဆရာေတာ္ကလည္း အဲဒီဘြဲ႔ကို လက္ခံထားသည္ေလ၊ ဆရာေတာ္က စာေရးသူကို “ငါတို႔ အခမ္းအနားတက္တယ္ဆိုလို႔ အထင္ၾကီးမေနနဲ႔၊ အစိုးရ တာ၀န္ရွိသူေတြ ေျပာတာ ေလွ်ာက္ထားတာ နားေထာင္ၿပီး ျပန္လာရတာပဲ၊ ဒို႔မ်ား မဟနဆရာေတာ္ျဖစ္တုန္းကလည္း အခမ္းအနားရွိရင္ ဒို႔ကအရင္ေရာက္ေနရၿပီး သူတို႔ကို ေစာင့္ေနရတယ္ဗ်၊ သူတို႔ေရာက္လာရင္ သူတို႔ ေျပာတာဆိုတာ နားေထာင္ ေခါင္းၿငိမ္ လက္မွတ္ထုိးၿပီး အခမ္းအနား သိမ္းတာပဲ” လို႔ ေျပာဘူးပါတယ္၊ စာေရးသူက ဆရာေတာ္ရဲ႕ ေ၀ယ်ာ၀စၥလုပ္ရသူေလ၊ ဆရာေတာ္က သိပ္ခ်စ္ေတာ့ အကုန္ေျပာျပ တာပါ၊ အင္း စာေရးသူရဲ႕ ဆရာေတာ္လည္း သာဓုပုဂၢိဳလ္တစ္ပါးျဖစ္ခဲ့သည္ေပါ့။

စာေရးသူတို႔ ျမန္မာမ်ားကလည္း ခက္ပါသည္၊ သူမ်ားက ဘာတဲ့ ဆိုလွ်င္ ဘာညာဘာညာ လုိက္လုပ္တတ္ၾကသည္၊ အယံု လြယ္လြန္းသည္၊ မျဖစ္သင့္ပါ၊ စာေရးသူ ၾကားဖူးတာ တစ္ခုရွိသည္၊ ဟုတ္သည္ မဟုတ္သည္ေတာ့ မသိ၊ တစ္ခါက တရားပြဲတစ္ပြဲတြင္ ဆရာေတာ္တစ္ပါးက တရားေဟာသည္၊ ေမာင္မ်ိဳးဆိုတဲ့ လူတစ္ေယာက္က အိပ္ခ်င္မူးတူးနဲ႔ “မွန္ပါ မွန္ပါ ၊ဟုတ္ပါ ဟုတ္ပါ” နဲ႔ လုိက္လုပ္ေနသည္၊ ၾကာေတာ့ ဆရာေတာ္က သူ႔ကို ေနာက္ေနတာ ထင္ၿပီး စိတ္ထဲမွာ တစ္မ်ိဳးျဖစ္ေနသည္၊ ဒါနဲ႔ တရားပြဲၿပီးေတာ့ “ ယခုျပဳရ ကုသလေၾကာင့္ ေမာင္မ်ိဳး၏ သမီးၾကီး ငါနဲ႔နီးကာ ညားရပါေစသတည္း” ဟု တရားပြဲကို အဆံုးသတ္လုိက္သည္၊ ထိုအခါ ေမာင္မ်ိဳးအပါအ၀င္ အားလံုးက “သာဓု သာဓု သာဓု” လို႔ သံျပဳိင္ဆို လုိက္ၾက သည္၊   ဆရာေတာ္ ဘာေျပာလုိက္သည္ဆိုတာကို ေသခ်ာနားမေထာင္ၾက၊ အီးေယာင္၀ါးလုိက္တတ္ၾကသည္၊ အဲဒီလို အေခ်ာင္လုိက္ အက်င့္ေၾကာင့္ပဲ ဗမာျပန္ ျမနမာျပည္ သူ႔ကၽြန္႔ဘ၀ေရာက္ခဲ့ရသည့္ ထင္ရဲ႕၊ ခက္လွပါသည္၊  တရားေခြကို အသံ ဖမ္းထားၿပီး ျပန္ဖြင့္နားေထာင္ရင္ေတာ့ သိၾကမွာေပါ့။

စာေရးသူကေတာ့ တဆင့္စကား ၾကားရတာ၊ ဘယ္လိုပဲ ျဖစ္ျဖစ္ပါ၊ စာေရးသူတို႔ လူမ်ိဳးမ်ား အယံုၾကည္ မလြယ္သင့္ပါဘူး၊ ၿပီးေတာ့ အရာရာတိုင္းကိုလည္း အက်ိဳးမ်ားသည္ နည္းသည္  ျဖစ္သင့္သည္ မျဖစ္သင့္ဘူး ျဖစ္ႏုိ္င္တယ္ မျဖစ္ႏုိင္ဘူး အေၾကာင္းအက်ိဳး အမ်ိဳးမ်ိဳးကို ဥာဏ္နဲ႔အရင္စဥ္းစားဆင္ျခင္ၿပီးမွ မွန္တယ္ ေကာင္းတယ္ အက်ိဳးရွိတယ္ဆိုမွ ၀ီရီယစုိက္ထုတ္ကာ လုပ္သင့္ပါသည္၊ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ပါ၊ စာဖတ္သူမ်ား အေနနဲ႔ သာဓုပုဂၢိဳလ္ထဲမွာ မပါပါေစနဲ႔လို႔ ဆုေတာင္းဆႏၵျပဳရင္း ----------------------