မိုးအိမ္

စာဖတ္ပါ၊ စာဖတ္ျခင္းသည္ သင့္ဘ၀အတြက္ အေကာင္းဆံုး အခ်ိန္ကို အသံုးခ်ျခင္းျဖစ္သည္၊ အျပစ္ကင္းေသာ အနားယူျခင္းသည္ အိပ္စက္ျခင္းျဖစ္သည္၊ အက်ိဳးရွိေသာ အနားယူျခင္းသည္ စာဖတ္ျခင္း ျဖစ္သည္။

Sunday, October 21, 2012

၀ဋ္ေၾကြးရွိက ေၾကပါေစ (ေရးသားသူ -- စံလင္း)။

“ ဟလို အစ္ကို ”။

“အင္း ေျပာ ယြန္း”။

“ဘာလုပ္ေနတာလဲ ယြန္းေစာင့္ေနတာ ၾကာလွၿပီ”။

“အင္း အလုပ္နည္းနည္းရွိလို႔ ေနာက္ၾကသြားတာ စိတ္ဆိုးနဲ႔ေနာ္”။

“အင္းပါ စိတ္ေတာ့ မဆိုးပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ စိတ္မေကာင္းေတာ့ ျဖစ္မိတယ္”။

“ဘာျဖစ္လို႔လဲ ယြန္းရဲ႕”။

“ဟုတ္တယ္ေလ။ အစ္ကိုက ယြန္းကိုမွ ဂရုမစုိက္တာ”။

“ေၾသာ္ ယြန္းေလးရယ္။ အစ္ကုိ တကယ္ အလုပ္ရွိေနလို႔ပါ”။

“ထားပါေတာ့ ဖုန္းနံပါတ္ေပး”။

“ဘာလုပ္မလို႔လဲ။ ယြန္းက ဆက္မွာမို႔လား”။

“အင္း ဆက္မယ္၊ ည အိပ္ယာ၀င္မွ ဆက္မယ္။ အစ္ကုိနဲ႔ စကားေျပာၿပီး အိပ္ခ်င္တယ္”။

“အင္းပါ အစ္ကို႔ ဖုန္းနံပါတ္ ----------------------”။

အဲဒီေနာက္ပုိင္း သူနဲ႔ကၽြန္ေတာ္ ဖုန္းနဲ႔ စကားေျပာျဖစ္ခဲ့တယ္။ ညတုိင္း မနက္လင္းတုိင္း လိုလိုပါပဲ။ ေန႔ခင္းဘက္ေတြလည္း သူကအားရင္ အားသလို ဖုန္းဆက္ခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကို ျမင္ဖူးခ်င္တယ္ဆိုလို႔ ဓာတ္ပံုလည္း ပို႔ေပးခဲ့ရတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ပံုကိုျမင္ရေတာ့ အရမ္းၾကည့္ေကာင္းတယ္ လို႔ သူက ေျပာပါတယ္။ အဲဒီစကားေလးက ကၽြန္ေတာ့္ကို အေတာ္ေလး အားရွိေစခဲ့တယ္။ ယြန္းဆုိတဲ့နာမည္ေလးကို ၾကားလုိက္ရံုနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ သူ႔ကုိ ခ်စ္သြားခဲ့တာပါ။ သူ႔ပံုစံကုိ ကၽြန္ေတာ္ မျမင္ဖူးပါဘူး။ ျမင္ရဘို႔လည္း မလိုပါဘူးေလ။ ယြန္းဆိုတဲ့ နာမည္ေလးကို ပုိင္ဆုိင္လုိက္တာနဲ႔တင္ သူ႔ကုိခ်စ္ဘို႔ လံုေလာက္ေနခဲ့ပါၿပီ။ ေနာက္ေတာ့ သူက ကၽြန္ေတာ့္ပံု ေသခ်ာ ဟုတ္/ မဟုတ္ သိခ်င္တယ္တဲ့။ ဒါနဲ႔ VZO နဲ႔ ေျပာျဖစ္သြားခဲ့တယ္။ VZO နဲ႔ေျပာတာဟာ ဒါ ပထမဆံုးပါပဲ။ တစ္ခါမွ မေျပာခဲ့ဖူးပါဘူး။ သူ႔ရဲ႕ ပူဆာမႈ႔ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္လုိက္ေလ်ာခဲ့ပါတယ္။ သူျမင္လုိက္ရတဲ့ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ဓာတ္ပံုထဲကအတုိင္း တစ္ေယာက္တည္းဆုိတာ သိရေတာ့ ပိုခ်စ္သြားသည္ထင္ပါရဲ႕။ အျပင္မွာ ေတြ႔ခ်င္တယ္တဲ့။ ဒီလိုနဲ႔ သူနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ အျပင္မွာ ေတြ႔ျဖစ္ၾကတယ္။ သူက အျပင္မွာ ပိုေခ်ာေနသလိုပါပဲ။ ျဖဴျဖဴ ႏုႏု လွတ ပတေလးပါ။ ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္ သြယ္သြယ္ လ်လ်ေလးေပါ့။ ဘ၀က ၾကမ္းခဲ့လို႔ ထင္ပါရဲ႕။ ကၽြန္ေတာ့္မ်က္ႏွာက အျမဲတမ္း တင္းေနခဲ့တာေလ။ သူနဲ႔ေတြ႔ၿပီး စကားေျပာၾကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ရယ္တာကုိ သူျမင္လုိက္ရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ျပံဳးရယ္ေတာ့ သူ အရမ္းေပ်ာ္ သတဲ့။ ဒီလိုနဲ႔ မျပံဳးတတ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ခါတစ္ေလ အျပံဳးပန္းေလးေတြ ပြင့္တတ္ခဲ့ပါၿပီ။ ေပ်ာ္စရာ ကင္းေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ရင္မွာ ေပ်ာ္ရႊင္စရာ ပန္းေလးေတြ ဖူးေ၀ေနခဲ့ပါၿပီ။ ေနပူဒဏ္ေၾကာင့္ မလန္းခဲ့ရတဲ့ ဥယ်ာဥ္ေလးတစ္ခု။ ခုေတာ့ ေပ်ာ္ရႊင္မႈ႔အရိပ္ေလးေတြ ေ၀ဆာလို႔ေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္က တစ္ေကာင္ကၽြတ္ေလ။ အေဖအရင္းလို ကၽြန္ေတာ့္ကို ေမြးစားခဲ့တဲ့ ဦးေလးေအာင္က ဆံုးသြားခဲ့ၿပီ။ မိဘနာမည္ခံထားတဲ့ ဦးျမေမာင္တို႔က ခင္ေတာ့ခင္ၾကပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ သေဘာထားခ်င္း သိပ္အဆင္မေျပဘူး။

ဦးေလးေအာင္ဆိုတာ အရင္က အရမ္းကို အလုပ္ၾကိဳးစားတဲ့ လူတစ္ေယာက္ပါ။ စိတ္ေကာင္းလည္း ရွိတယ္။ အမ်ားက ခ်စ္ခင္ေလးစားရတဲ့ လူတစ္ေယာက္။ လူရုိး လူေအး လူေျဖာင့္တစ္ေယာက္ေပါ့။ တစ္ေန႔မွာေပါ့။ သီတာဆိုတဲ့ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္နဲ႔ ဆံုျဖစ္ခဲ့ၾကတယ္။ သီတာက လမ္းမွာ ကားပ်က္သြားတယ္။ ဦးေလးေအာင္က ဆုိင္အတြက္လိုအပ္တဲ့ ပစၥည္းသြား၀ယ္ရင္း ကားပ်က္ေနတာေတြ႔လို႔ ကူညီလုိက္တယ္။ သူတို႔ဇာတ္လမ္းက အဲဒီမွာ စတာပါပဲ။ ဆရာ၀န္တစ္ေယာက္က လူနာေတြ႔ရင္ ကူညီခ်င္သလို ကားပ်င္ဆရာတစ္ေယာက္က ကားပ်က္ေနတာ ေတြ႔လို႔ ကူညီခ်င္ခဲ့တာ ရုိးသားမႈ႔အျပည့္ပါတဲ့ သဘာ၀ျဖစ္စဥ္ေလး တစ္ခုပါပဲ။ ေနာက္ပိုင္းေတာ့ သီတာက ဦးေလးေအာင္တို႔ ဆိုင္ကို မၾကာ မၾကာ လာတတ္ပါတယ္။ ကားကိစၥတစ္ခုခု ေပၚလာတုိင္း ဦးေလးေအာင္တို႔ဆုိင္ကိုပဲ လာတတ္ပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ၾကာလာေတာ့လည္း အပ်ိဳၾကီး လူပ်ိဳၾကီးေတြ ၾကိဳးခ်င္းနီးေတာ့ ၾကိဳးခ်င္းၿငိေတာ့တာေပါ့။ သူတို႔ဘ၀ေတြက ခ်စ္သူအဆင့္ထက္ ေက်ာ္ကုန္ၾကပါၿပီ။ ဦးေလးေအာင္က လက္ထပ္ဘို႔ အတန္တန္ေျပာေပမဲ့ သီတာက လက္မခံခဲ့ပါဘူး။ ေန႔ေတြ လေတြ ေျပာင္းလာတာနဲ႔အမွ် ဦးေလးေအာင္ဆီ လာတဲ့အၾကိမ္ေရေတြ နည္းသြားခဲ့ပါတယ္။ သီတာေပၚမလာေတာ့ ဦးေလးေအာင္ တစ္ေယာက္ ေယာက္်ားခ်စ္ေတာ့ စုိက္စုိက္လာဆုိတဲ့ ဆိုရုိးကုိ ေျပာင္းျပန္လုပ္ၿပီး ခ်စ္တဲ့သူမို႔ ေမွ်ာ္ရတာ ျဖစ္သြားခဲ့ပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ တစ္ေန႔မွာ သီတာ လက္ထပ္သြားၿပီဆိုတဲ့ သတင္းကို ၾကားလုိက္ရပါတယ္။ သီတာ့မွာ ေစ့စပ္ထားၿပီးသားလူ ရွိေနပါတယ္။ သူ႔လူက ႏုိင္ငံျခားမွာ အလုပ္သြားလုပ္ေနတာ။ ျပန္လာရင္လက္ထပ္ၾကဘို႔ အားလံုး စီစဥ္ၿပီးသားပါ။ ဒါေတြကို ဦးေလးေအာင္ လံုး၀ မသိခဲ့ရပါဘူး။ အားလံုးကို သိလုိက္ရခ်ိန္မွာေတာ့ ဦးေလးေအာင္တစ္ေယာက္ အရူးတစ္ပုိင္းျဖစ္သြားခဲ့ပါတယ္။ ႏွစ္ဦးသေဘာတူ စိတ္တူကုိယ္တူ ခံစားခ်က္တူလို႔ စည္းေတြ ေက်ာ္ခဲ့ၾကေပမဲ့ မေက်ာ္သင့္တဲ့ စည္းျဖစ္ေနခဲ့တာေလ။ ဘာေၾကာင့္မ်ား သီတာအေနနဲ႔ အဲလို လုပ္ခဲ့တာပါလိမ့္။ ဦးေလးေအာင္က တကယ္ခ်စ္ခဲ့တာပါ။ တကယ္လက္ထပ္ယူဘို႔ အထိရည္ရြယ္ၿပီးမွ စည္းေတြကို ေက်ာ္ျဖတ္ခဲ့တာပါ။ ခုေတာ့ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ စည္းကို ခုန္ေက်ာ္ၿပီးမွ ေခ်ာက္ထဲ ျပဳတ္ခ်သူလို ျဖစ္ေနရၿပီ။ ျမတ္ႏိုးစြဲလန္းခဲ့တဲ့ ပစၥည္းကိုလည္းမရ ၊ ပုိင္ရွင္ရွိၿပီးသား ပစၥည္းတစ္ခုကိုမွ စည္းေက်ာ္မိတဲ့အျဖစ္၊ အားလံုးကို ေတြးၿပီး အရူးတစ္ပုိင္းျဖစ္သြားခဲ့တဲ့ ဦးေလးေအာင္။ ခပ္ညံ့ညံ့ေယာက္်ားတစ္ေယာက္ မဟုတ္ေပမဲ့ ေလလြင့္သြားတဲ့ စိတ္ကို အရက္ေသာက္ရင္းနဲ႔ ေျဖသိမ့္လိုက္တာ အရက္သမားတစ္ပုိင္း အရူးတစ္ပုိင္း ျဖစ္သြားခဲ့တယ္။ မိဘေတြက သားဆိုတဲ့ ခ်စ္စိတ္ရွိေပမဲ့ ထိန္းမရေတာ့တဲ့သားကို လႊတ္ထားလုိက္ၾကတယ္။ ဘာအလုပ္မွ မလုပ္ေတာ့ပဲ အရက္ပဲ ေသာက္ေနခဲ့တဲ့ ဦးေလးေအာင္။ တစ္ေန႔ လူသူကင္းတဲ့ ပိေတာက္ပင္ၾကီးတစ္ပင္ေအာင္မွာ မူးမူးနဲ႔ အိပ္ပစ္လုိက္တယ္။ ျပန္ႏုိးလာေတာ့ ကေလးငိုသံကို ၾကားလုိက္ရတယ္။ တေစၦေျခာက္တာမ်ားလား။ နည္းနည္း လန္႔သြားခဲ့တယ္။ အမူးလည္း ေျပေနၿပီမို႔ ေၾကာက္စိတ္ေလးေၾကာင့္ ၾကက္သီးေမႊးညင္းေလးေတြေတာင္ ထလာတယ္။ မႈန္၀ါးေနတဲ့ မ်က္စိကို အတင္းပြတ္ၿပီး အသံၾကားရာကုိ ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ဟင္ ကေလးေလး တစ္ေယာက္ပါလား။ ဘယ္သူမ်ား လာပစ္ထားတာပါလိမ့္။ ကေလးရဲ႕ မ်က္ႏွာေလးကို တုန္လႈပ္ေနတဲ့ သူ႔လက္၀ါးေလးနဲ႔ ထိလုိက္တယ္။ ၾကည့္စမ္းပါဥိး။ ထိရာ မီရာ လက္ေခ်ာင္းေလးေတြကို အတင္း စုတ္ေနလုိက္တာ။ ႏုိ႔ဆာေနၿပီ ထင္ပါရဲ႕။ အငိုလည္း တိတ္သြားခဲ့တယ္။ ခ်စ္စရာ ေကာင္းလုိက္တဲ့ ကေလးေလး။ မၾကည့္လုိက္ေတာ့ ဟင္ ေယာက္်ားေလးပါလား။ ခဏလာခ် ထားတာ ထင္ၿပီး ထုိင္ၾကည့္ေနလုိက္တယ္။ ကေလးေလး စုတ္ေနတဲ့ လက္ေခ်ာင္းေလးေတြကို ျပန္မႏႈတ္ရက္ခဲ့ဘူး။ သူ႔အေမရဲ႕ -- ထင္ၿပီး စို႔ေနခဲ့တာ ထင္ပါရဲ႕။ အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ေလး ၾကာသြားသည့္တုိင္ အေျခအေနက ထူးမလာခဲ့။ ဒါနဲ႔ ကေလးေလးကို ေပြ႔ခ်ီၿပီး ဦးျမေမာင္ရဲ႕ အိမ္ကို သြားခဲ့တယ္။ ဦးျမေမာင္ဆိုတာ ဦးေလးေအာင္ရဲ႕ ေအာင္၀ါယာရိန္း ဆုိင္ကို တာ၀န္ယူ လုပ္ေပးေနသူပါ။ ဦးေလးေအာင္ရဲ႕ အားကိုးရတဲ့ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ေပါ့။ အဲဒီအခ်ိန္ကစၿပီး ဦးေလးေအာင္ရဲ႕ ဘ၀ဟာ ျပန္လည္ ေတာက္ေျပာင္လာခဲ့ပါတယ္။ ကေလးေလးကိုလည္း ထြန္းေတာက္လို႔ အမည္ေပးခဲ့တယ္။ သူ႔သားေလးေပါ့။ မိဘအမည္စာရင္းမွာေတာ့ ဦးျမေမာင္နဲ႔ ေဒၚေအးမြန္။ ဦးေလးေအာင္ရဲ႕ ေတာင္းဆိုမႈ႔ေၾကာင့္ ဦးျမေမာင္တို႔က လက္ခံခဲ့တာပါ။ သူ႔သားေလး ထြန္းေတာက္အတြက္ဆိုတဲ့စိတ္နဲ႔ ဦးေလးေအာင္ ဘ၀ဟာ အဓိပၸါယ္ရွိရွိျပန္လည္ ရွင္သန္လာခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီထြန္းေတာက္ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ပါပဲ။

ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ယြန္းနဲ႔ ခဏခဏ အျပင္မွာ ဆံုျဖစ္ခဲ့ၾကတယ္။ အခ်ိန္ေတြ ၾကာလာေတာ့ သံေယာဇဥ္ေတြလည္း ခုိင္သထက္ ခုိင္, မာသထက္မာလာခဲ့ၾကၿပီေပါ့။ ၿပီးေတာ့ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္လည္း ပုိင္ဆုိင္ခ်င္လာၾကၿပီ။ ဒီလိုနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ ဦးျမေမာင္တို႔လူၾကီးတစ္စုကို အကူညီေတာင္းၿပီး ကၽြန္ေတာ္တို႔ရပ္ကြက္ရံုးမွာ တိတ္တိတ္ကေလး လက္မွတ္ထုိးခဲ့ၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က လာေတာင္းမယ္လို႔ ေျပာပါတယ္။ ယြန္းက သူ႔မိဘေတြကို မေျပာရဲေသးလို႔ဆိုတဲ့ စကားနဲ႔ လက္မခံခဲ့ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ လက္မွတ္ထိုးထားတဲ့ ကိစၥကိုေတာ့ လက္ခံခဲ့တယ္။ ပန္းသတင္းကို ေလညွင္းက ေဆာင္သတဲ့။ လူသတင္းကို လူခ်င္းေဆာင္သတဲ့။ သိပ္မွန္တဲ့ စကားပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔အေနနဲ႔ ဘယ္ေလာက္ ၾကာၾကာ ဖုံးကြယ္ထားႏုိင္မွာလဲ။ တစ္ေန႔ေတာ့ ယြန္းရဲ႕ မိဘေတြ သိသြားခဲ့တယ္။ ဒါနဲ႔ အမ်ားသိေအာင္ လက္ထပ္ပြဲေလး က်င္းပေပးဘို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကုိ ေခၚၿပီး တုိင္ပင္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္အရမ္းေပ်ာ္ေနခဲ့တာေပါ့။ အဲဒီအေပ်ာ္ေတြဟာ ခဏပါပဲ။ မိဘေတြက ဘယ္သူေတြလဲလို႔ ေမးလုိက္တဲ့ စကားက ကၽြန္ေတာ့္အေပ်ာ္ေတြကို ဖ်က္ဆီးပစ္လုိက္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ဘယ္လို ေျဖရမလဲ။ ဦးျမေမာင္နဲ႔ ေဒၚေအးမြန္ဆိုတာ ဦးေလးေအာင္ရဲ႕ ေတာင္းဆိုမႈ႔ေၾကာင့္ လက္ခံထားသူေတြပါ။ ကၽြန္ေတာ္ကုိယ္တုိင္ကလည္း သူတို႔ကုိ မိဘေနရာမွာ မထားခ်င္ပါဘူး။ ဒါဆို ကၽြန္ေတာ့္အေဖ ဘယ္သူလဲ။ ဦးေလးေအာင္ကို အေဖလို႔ ေျပာႏုိင္ပါတယ္။ ေျပာလည္း ေျပာခ်င္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အေမ။ ဘယ္သူ႔ကို အေမလို႔ ေျပာရမွာလဲ။ ကၽြန္ေတာ္ မသိ။ ကၽြန္ေတာ့္နာမည္ရဲ႕ အထက္မွာ ေနရာတစ္ခု လြတ္ေနမယ္။ အဲလို အျဖစ္ကို ယြန္းရဲ႕ မိဘေတြက လံုး၀ မၾကိဳက္ဘူး။ မိဘနာမည္ ေရးေပးႏိုင္မွ ယြန္းနဲ႔ လက္ထပ္ေပးမယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေျပာလုိက္တယ္။ ဦးျမေမာင္တို႔ကေတာ့ သူတို႔ကုိ မိဘအရင္းလို သေဘာထားႏုိင္ပါတယ္လို႔ ေျပာေပးၾကပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ယြန္းမိဘေတြက လက္မခံခဲ့ဘူး။ ခုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း ရူးခ်င္ေနၿပီ။ ဘာလုပ္ရမလဲ။ ကၽြန္ေတာ့္မိဘေတြ ဘယ္သူဘယ္၀ါဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္မသိခ်င္ခဲ့ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ကို မလိုခ်င္လို႔ စြန္႔ပစ္ခဲ့တဲ့ မိဘကို ကၽြန္ေတာ္ မရွာခ်င္ဘူး။ ဦးေလးေအာင္ မေသခင္ကလည္း ကၽြန္ေတာ့္ကို ရွာလို႔ ေတြ႔လို႔ ျပန္ေခၚရင္ေတာင္ ျပန္လုိက္မသြားဘူး လို႔ အၾကိမ္ၾကိမ္အခါခါ ေျပာဘူးပါတယ္။ မလိုခ်င္လို႔မွ စြန္႔ပစ္ထားတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို မိဘေတြက ျပန္ရွာၾကမွာလဲ မဟုတ္ပါဘူးေလ။ ခုေတာ့ မိဘနာမည္ဟာ ဘယ္ေလာက္ အေရးပါတယ္ဆိုတာ သိလာရၿပီ။ ယြန္းကို ပုိင္ဆုိင္ခြင့္ရဘို႔အတြက္ မသိခ်င္တဲ့ နာမည္တစ္စံုကို ရွာေဖြစံုစမ္းရေတာ့မည္။

တစ္ေန႔။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ၿမိဳ႕နယ္ ေဘာလံုးျပိဳင္ပြဲကို သြားၾကည့္ခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ရပ္ကြက္အသင္းပြဲမို႔ပါ။ ကၽြန္ေတာ့္ေဘးက လူတစ္ေယာက္က ကၽြန္ေတာ့္တို႔ အသင္းအဖြဲ႔သားေတြကို မၾကားသာေအာင္ ဆဲဆိုေအာ္ဟစ္ေနပါတယ္။ သူက တစ္ဘက္အသင္းဘက္သား ျဖစ္မွာေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္တို႔အသင္းသားေတြက ေဘာလံုးရသြားရင္ ခ်ကြာ ေဆာ္ကြာ မင္းတို႔ဘက္မွာ ငါရွိတယ္ ဘာညာဆိုၿပီး ကၽြန္ေတာ္တို႔ရပ္ကြက္သားေတြရဲ႕ ဂုဏ္သိကၡာကို ထိပါးလာတဲ့ စကားေတြနဲ႔ ေျပာဆိုပါတယ္။ အစကတည္းကမွ စိတ္ညစ္ေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ္။ ရပ္ကြက္ပါ ထိလာေတာ့ မရေတာ့ဘူး။ စိန္ေခၚၿပီး ဖုိက္ၾကတယ္။ သူက လူေကာင္ၾကီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို ခ်ဳပ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ေတြ႔ရာ မိရာေနရာစံုေအာင္ ဘယ္ညာ ပစ္ထုိးတယ္။ သူက ကၽြန္ေတာ့္အကၤ်ီနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ကို ျပန္ခ်ဳပ္တယ္။ ေဘာလံုးပြဲကလည္း ရုတ္ရုတ္သဲသဲ ျဖစ္ကုန္ၿပီ။ တာ၀န္ရွိသူေတြေရာ အသင္းသားေတြေရာ ပရိသတ္ေတြေရာ အကုန္အံုလာၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က အကၤ်ီေတြကို ခၽြတ္ေပးလုိက္တယ္။ ဒီေတာ့ သူခ်ဳပ္ထားတဲ့ အထဲက ကၽြန္ေတာ္လြတ္ထြက္သြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္အကၤ်ီေတြကေတာ့ သူ႔လက္ထဲမွာ။ အားလံုးက ၀ုိင္းဆြဲၾက တားၾကနဲ႔ေပါ့။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ့္နာမည္ေခၚသံၾကားလို႔ ေနာက္ကို လွည့္ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ယြန္းရဲ႕ ဦးေလး ဦးခင္ေဇာ္ကို ေတြ႔လုိက္ရတယ္။ သူက ကၽြန္ေတာ့္ကို ဆြဲေခၚသြားတယ္။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ေက်ာကို ၾကည့္လုိက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ဦးခင္ေဇာ္နဲ႔က ကၽြန္ေတာ့္အိမ္ကို လုိက္ခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ေရွ႕က သူက ေနာက္က။ ဆုိင္ကယ္ တစ္ေယာက္တစ္စီး စီနဲ႔ေပါ့။ အကၤ်ီမပါတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ေက်ာက အမွတ္ၾကီးကို ဦးခင္ေဇာ္ ၾကည့္ေနလိမ့္မယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ထင္ပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲ ဆိုတာကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ မသိ။ အိမ္ေရာက္ေတာ့ ဦးေလးျမေမာင္နဲ႔ မိတ္ဆက္ ေပးလုိက္တယ္။ သူတို႔ စကားေတြ ေျပာေနၾကတုန္း ကၽြန္ေတာ္က ေရခ်ိဳးေန လုိက္တယ္။ ေရခ်ိဳးလို႔ ၿပီးေတာ့ ဦးေလးျမေမာင္က ကၽြန္ေတာ္သိမ္းထားတဲ့ ဆြဲၾကိဳးကို ယူလာေပးဘို႔ ေျပာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ယူေပးလုိက္ပါတယ္။ ဆြဲၾကိဳးလည္း ျမင္ေရာ ဦးခင္ေဇာ္တစ္ေယာက္ မ်က္လံုးထြက္ၾကမတတ္ ျဖစ္သြားခဲ့တယ္။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို ငါ့တူ ငါ့တူ လို႔ ခဏခဏ ေခၚေနခဲ့တယ္။ အေၾကာင္းစံု ေမးၾကည့္လုိက္ေတာ့ ------။

ကၽြန္ေတာ္က ဦးေရႊေမာင္+ ေဒၚႏွင္းဆီတို႔ရဲ႕ သားတဲ့။ ဒါ ဒါဆို ယြန္း။ ယြန္းနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္။ ဟာ သြားၿပီ။ ယြန္းမိဘေတြက ဦးသန္႔ဇင္ + ေဒၚႏွင္းဆီ။ ကၽြန္ေတာ့္မ်က္စိေတြ လံုး၀ ျပာေ၀သြားခဲ့သည္။ ေဒၚႏွင္းဆီသည္ ဦးေရႊေမာင္နဲ႔ ခ်စ္သူေတြ ျဖစ္ခဲ့ၾကသည္။ မိဘေတြ လံုး၀ မရိပ္မိ။ ဖံုးမရ ဖိမရမွ မိဘေတြ သိခဲ့ရသည္။ တင္းၾကပ္လြန္းတဲ့ မိဘေတြရဲ႕ အရိပ္ေအာက္မွာ ေနၾကတဲ့ မိန္းကေလးေတြဟာ ဒီလိုပဲ အျဖစ္မ်ားၾကသည္ ထင္ပါရဲ႕။ တင္းၾကပ္မႈ႔အျပည့္နဲ႔ လြတ္လပ္မႈ႔ မရွိ ၊ ပြင့္လင္းမႈ႔ မရွိ။ မိဘေတြသေဘာတူထားတာက ဦးသန္႔ဇင္နဲ႔။ ဦးေရႊေမာင္ကို လံုး၀သေဘာမတူႏုိင္။ ဒါေၾကာင့္ ဘယ္သူမွ မသိေအာင္ ဦးေရႊေမာင္နဲ႔ ရခဲ့တဲ့ ရင္ေသြးေလးကို စြန္႔ပစ္ခဲ့ၾကသည္။ အပ်ိဳစင္တစ္ေယာက္လို ပံုစံနဲ႔ ဦးသန္႔ဇင္ကို လက္ထပ္ခဲ့ရသည္။ ေဒၚႏွင္းဆီရဲ႕ ျဖစ္ပ်က္ခဲ့တဲ့ ဇာတ္လမ္းအစံုကို ဦးသန္႔ဇင္ မသိခဲ့။ မသိခဲ့ေအာင္လည္း ဖံုးဖိခဲ့ၾကသည္။ ေဒၚႏွင္းဆီရဲ႕ အစ္ကို ဦးခင္ေဇာ္က ဦးေရႊေမာင္နဲ႔ သေဘာတူသည္။ ဦးေရႊေမာင္နဲ႔ ကိစၥမွာလည္း သူ႔ရဲ႕ အလိုတူ ကူညီမႈ႔ေတြ မ်ားစြာပါသည္။ မိဘေတြရဲ႕ စကားကို မလြန္ဆန္တဲ့ အဆံုးမွာ သူကုိယ္တုိင္ ကေလးငယ္ငယ္ကို စြန္႔ပစ္ခဲ့ရသည္။ သူကိုယ္တုိင္ ဆြဲေပးထားခဲ့တဲ့ ဒီၾကိဳးေလးကို သူ ေကာင္းေကာင္း မွတ္မိခဲ့တာေပါ့။ ခုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္။ ဘာလုပ္ရမည္နည္း။ ညီမေလး ယြန္း။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ လက္မွတ္ထိုးၿပီး အခ်စ္မိုးေတြ ရြာခဲ့ၾကတဲ့ ညီမေလး။ ယြန္းသာ သိရင္ --------- ။

ဟူးးးးးးးးးးးးးးးးးးး ကၽြန္ေတာ္ဆက္မေတြးရဲေတာ့။ ကၽြန္ေတာ့္အေမဆုိတဲ့ ေဒၚႏွင္းဆီသာ သိခဲ့ရင္ ------- ။ ဦးသန္႔ဇင္သာ သိသြားခဲ့ရင္ ------------ ။ အားးးးးးးးးးးးးးးးးး ဘာေတြလဲ ။ ဘာေတြ ျဖစ္ကုန္ၿပီလဲ။ ခုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္း။ အားလံုးနဲ႔ ေ၀းတဲ့ ေနရာေလးမွာ ------------ ။ ညီမေလးယြန္းအတြက္ ဦးေလးေအာင္အတြက္ ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀ကံၾကမၼာအတြက္ အေမေဒၚႏွင္းဆီအတြက္ ကၽြန္ေတာ့္ႏွလံုးသားအတြက္ ဆုေတာင္းမိပါသည္။

“ ၀ဋ္ေၾကြးရွိက ေၾကပါေစ ” -- လို႔။

အားလံုးကုိ

ခင္မင္စြာျဖင့္

စံလင္း

(ကုိယ္တုိင္ ခံစား ေရးဖြဲ႔သည္)။

Friday, September 21, 2012

ကုိယ္စီ တာ၀န္ရွိသည္ (ေရးသားသူ -- စံလင္း)

“ ဒီတစ္ခါ အလွည့္က်သူက အီမာပါ။ ကဲ အီမာ မင္း ေအးခ်မ္းသာ ရြာကို သြားရမယ္။ ရြာအေျခအေန အားလံုးကို ဒို႔စံုစမ္းၿပီးၿပီ။ ၿမိဳ႕နဲ႔ အလွမ္းေ၀းတယ္။ ရြာသူရြာသားေတြက အေနေအးတယ္။ ရုိးတယ္။ ေျပာရရင္ကြာ အျမင္မက်ယ္ဘူးေပါ့။ မင္းရဲ႕ပံုစံကုိ ေျပာင္းပစ္ရမယ္။ မင္းမ်က္ႏွာက အေမႊးအားလံုးကို ရိပ္သြားရမယ္။ မင္း သြားဘို႔အတြက္ လိုအပ္တာ အားလံုး ဒို႔ စီစဥ္ၿပီးၿပီ။ မနက္ျဖန္မွာ လုပ္ငန္းစမယ္။ မင္း လုပ္ရမွာက အဲဒီရြာက လူေတြခ်စ္ေအာင္ ယံုေအာင္ ေနရမယ္။ ၿပီးရင္ အမွီတစ္ခု ေနရာတစ္ခု ရေအာင္ ယူႏုိင္ရမယ္။ လိုအပ္တဲ့ အေထာက္အပံ့ အားလံုးကုိ ဒို႔ ပို႔ေပးမယ္” ။ ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္သူ တစ္ေယာက္က အီမာကို မွာေနသည့္ စကားမ်ားျဖစ္သည္။ ဘယ္သူမွ မ၀င္ရဟု စည္းကမ္းေတြ ေဘာင္ေတြနဲ႔ ျခံခတ္ထားေသာ ဗလီတစ္ခုအတြင္းမွ စကားသံမ်ား ျဖစ္သည္။ ေအခ်မ္းသာရြာေလးသည္ မခ်မ္းသာေသာ္လည္း စီးပြားေရး အသင့္အတင့္ ရွိသည္။ ႏူညံ့သိမ့္ေမြ႔ေသာ ဗုဒၶရဲ႕အဆံုးအမ ေအာက္မွာ ေနထုိင္ၾကသည့္အားေလွ်ာ္စြာ ေအးခ်မ္းသည္။ သိမ့္ေမႊ႔သည္။ ခ်စ္စရာ ေကာင္းသည္။ ရည္မြန္သည္။ သို႔ေသာ္လည္း ကိုယ့္အလုပ္နဲ႔ ကုိယ္ျဖစ္တာက တစ္ေၾကာင္း, ရြာမွာ ရွိတဲ့ ဦးဇင္းကိုရင္ေတြက ရြာနဲ႔ပတ္သက္နဲ႔ ပညာေရးက႑ အမ်ိဳးသားေရး က႑ေတြမွာ ပါ၀င္သက္ပတ္သက္မႈ႔ မရွိပဲ ေအးေအးေဆးေဆးေနတာက တစ္ေၾကာင္း, ဘာသာေရးအသိအျမင္မ်ား ဖြင့္ျပမေပး ေဟာျပ မေပးတာက တစ္ေၾကာင္းေၾကာင့္ ဘာသာေရး အသိ သိပ္မရွိၾက။

“ ဒန္အိုးေပါက္ ဓာတ္ဗူးပ်က္ေတြ၀ယ္တယ္။ ေစာင္ေတြ ျခင္ေထာင္ေတြ ပါတယ္ေနာ္ ”။ အထမ္းေစ်းသည္မ်ား၏ ေအာ္သံျဖစ္သည္။ အထမ္းေစ်းသည္ သံုးေယာက္ ရြာထဲမွာ လည့္လည္ ေရာင္းခ်ေနၾကသည္။ ရြာသူ ရြာသားမ်ားကလည္း သူသူ ငါငါ လုိအပ္တာမ်ား ၀ယ္ၾကသည္။ မလိုအပ္သည့္ ဒန္ဘိုး ဒန္ခြက္ ဓာတ္ဗူးပ်က္မ်ား ေရာင္းၾကသည္။ အားလံုးက ျမန္မာေတြခ်ည္း ထင္ရသည္။ ေစာင္ေရာင္းသူ ျခင္ေထာင္ေရာင္းသူေတြက ျမန္မာစစ္စစ္ေတြပါ။ ဒန္အုိး ဒန္ခြက္ စသည္ ၀ယ္ကသူကေတာ့ ျမန္မာရုပ္ပံုနဲ႔ အီမာပါပဲ။ ျမန္မာစကား ျမန္မာ့ဓေလ့ ျမန္မာ့ရုိးရာ ျမန္မာေတြရဲ႕ အၾကိဳက္နဲ႔ စရုိက္ကို ေနာေက်ေအာင္ ေလ့လာထားတဲ့ အီမာက လူခ်စ္လူခင္ေပါေအာင္ ေျပာဆိုသည္။ ဆက္ဆံသည္။ ရြာသူ ရြာသားမ်ားကလည္း အေျပာေကာင္း သေဘာေကာင္း မွတ္ထင္ၿပီး ခင္ၾကသည္။ အီမာတို႔ အဖြဲ႔သည္ ရြာထဲမွာ တစ္ေနကုန္ ေစ်းေရာင္းၾကသည္။ ညဘက္တြင္ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းသြားၿပီး ေလွ်ာက္ထား တည္ခိုးၾကသည္။ ဘုန္းၾကီးကလည္း ျမန္မာေတြပဲလို႔ ထင္ၿပီး ကုိယ့္ျမန္မာအခ်င္းခ်င္းမို႔ အလြယ္တကူပဲ လက္ခံခဲ့သည္။ ကူညီတတ္ေသာ ၾကင္နာတတ္ေသာ ယံုၾကည္လြယ္သေသာ ျမန္မာတို႔ရဲ႕ အက်င့္ကို ျပင္ဘို႔ ေကာင္းၿပီ။ စဥ္းစား ခ်င့္ခ်ိန္သင့္သည္။ ကိုယ္စုိက္လုိက္တဲ့ သစ္ပင္က အဆိပ္ပင္ မျဖစ္သင့္။ ပက္စက္တဲ့ အၾကံနဲ႔ လူလည္ လူပါး အီမာက ဘုန္းၾကီးအၾကိဳက္ေတြ႔ေအာင္ ေနသည္။ ျမန္မာမ်ားထက္ပင္ စကားေျပာ ေျပာျပစ ္ေၾကညက္ ေသးသည္။ ျမန္မာမ်ားကမွ ဘုန္းၾကီးနဲ႔ စကားေျပာရင္ မေျပာတတ္တာလိုလို ေၾကာက္တာလိုလို လူ႔စာရင္းထဲ မထည့္သြင္းတာလိုလိုနဲ႔ ။

ေနာက္ပုိင္းတြင္ အျခားေစ်းသည္မ်ား မပါလည္း အီမာက ေရာက္ ေရာက္လာသည္။ ေရာက္တုိင္း ေရာက္တုိင္းလည္း ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းမွာပဲ တည္းခိုသည္။ ၾကာလာေတာ့ ဘုန္းၾကီးနဲ႔ေတာင္ ေတာ္ေတာ္ေလး ရင္းႏွီးေနပါၿပီ။ ဒီလိုနဲ႔ ေန႔ေတြ လေတြ ၾကာလာတဲ့အခါ ရြာထဲက အပ်ိဳေခ်ာေလး အိအိနဲ႔ ခ်စ္သူေတြ ျဖစ္သြားၾကသည္။ ဘယ္က လာမွန္းမသိ ဘယ္လိုစရုိက္ရွိမွန္းမသိပဲ တစ္ရြာသားကို အထင္ၾကီးတတ္သည့္ ျမန္မာမိန္းကေလးတို႔ရဲ႕ အက်င့္စရုိက္က သိပ္ကို ဆိုးလြန္းသည္။ ကုိယ့္ျမန္မာအခ်င္းခ်င္း ကုိယ့္ၿမိဳ႕သား/သူ အခ်င္းခ်င္း ကုိယ့္ရြာသား/သူ အခ်င္းခ်င္းဆိုရင္ မတူသလိုလို မတန္သလိုလိုနဲ႔။ ရုိက္သတ္ပစ္ဘို႔ ေကာင္းသည္။ ဘယ္လို ဘယ္ပံု စည္းရံုးထားသည္ မသိ။ အိအိ မိဘေတြကလည္း သေဘာတူသည္။ ဒီလုိနဲ႔ အိအိနဲ႔ အီမာတို႔ လက္ထပ္လိုက္ၾကသည္။ လက္ထပ္ပြဲကို ခန္းခန္းနားနားက က်င္းပသည္။ တစ္ရြာလံုးကို မီခိုးတိတ္ ဒံေပါက္ေကၽြးသည္။ အီမာေကၽြးေသာ ဒံေပါက္က စားလို႔ ေကာင္းသေလာက္ အရမ္းေၾကာက္စရာေကာင္းသည့္ အဆိပ္ဆိုတာကိုေတာ့ ဘယ္သူမွ မသိၾက။ အီမာက သူဟာ တစ္ေကာင္ၾကြတ္ တစ္ေယာက္တည္း သမားဟု ေျပာထားသည္။ တစ္ရြာလံုးကလည္း ယံုၾကသည္။ လက္ထပ္ပြဲအတြက္ ကုန္က်ေငြအားလံုးကို သူတာ၀န္ယူခဲ့သည္။ လက္ထပ္ပြဲကုန္က်ေငြမ်ားသည္ သူစုထားေသာ ေငြမ်ားျဖစ္သည္ဟု ေျပာသည္။ တကယ္ေတာ့ ၿမိဳ႕ေပၚက အဖြဲ႔အစည္း တစ္ခုက ေထာက္ပံ့ေပးသည့္ ေငြဆိုတာကို အီမာမွ တစ္ပါး တစ္ေယာက္မွ် မသိ။ အိအိနဲ႔ အိမ္ေထာင္က်ၿပီး မၾကာပါဘူး။ သူတို႔ ကုိယ္ပုိင္အိမ္ေလးနဲ႔ ခြဲေနလုိက္ၾကသည္။ ျမန္မာတို႔ရဲ႕ အၾကိဳက္ကို သိေသာ အီမာက အိအိတို႔မိဘပုိင္ ေတာင္သူလုပ္ငန္းကို ၾကိဳးစား ပမ္းစားလုပ္သည္။ အလုပ္ၾကိဳးစားေသာ အီမာကို ေပ်ာ္တစ္ျပံဳးျပံဳးနဲ႔ ၀မ္းသာမဆံုး ျဖစ္ေနၾကေသာ အိအိတို႔ အမ်ိဳးေတြ ။ တစ္ေန႔တြင္ အီမာက ၿမိဳ႕ေပၚက အဖြဲ႔စည္းထံ စာေရးၿပီး လူမွာလုိက္သည္။ အဖြဲ႔ကတုိင္ လူႏွစ္ေယာက္ ေပးလႊတ္လုိက္သည္။ အီမာက သူ႔အမ်ိဳး ညီအစ္ကို ၀မ္းကြဲေတြျဖစ္ေၾကာင္း ရြာကို အလည္လာတာ ျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာထားသည္။ ေရာက္လာတဲ့ လူေတြကလည္း ျမန္မာပံုစံေလးေတြနဲ႔ပါပဲ။ အီမာလိုပဲ အရမ္းအလုပ္လုပ္ၾကသည္။ အလည္လာတာေတာင္ ဒီေလာက္အလုပ္လုပ္တဲ့ အဲဒီႏွစ္ေယာက္ကိုလည္း ရြာသူမ်ားက မ်က္စာ တပစ္ပစ္နဲ႔။ လက္ကမလႈပ္ ဖင္ကလႈပ္ေနသည္။ အဲလိုပဲ ေျပာလုိက္ခ်င္သည္။ ဒီလိုနဲ႔ ရြာသူေတြနဲ႔ အဆင္ေျပသြားၾကတဲ့ အဲဒီႏွစ္ေယာက္ကလည္း မျပန္ေတာ့ဘူး။ အီမာကပဲ အမိ အဖလုပ္ၿပီး လက္ထပ္ေပးလုိက္သည္။ တစ္ေန႔ အီမာက ၿမိဳ႕တက္ၿပီး သံတို သံစမ်ားကို ၀ယ္သည္။ ၿပီးေတာ့ ေအးခ်မ္းသာ ရြာေလးမွာ ကုန္မာဆုိင္တစ္ဆုိင္ ဖြင့္လုိက္သည္။ အနီးအနားရွိ ရြာမ်ားက တဖြဲဖြဲ လာေရာက္ ၀ယ္ယူၾကသည္။ သူတို႔အတြက္ ၿမိဳ႕သြားစရာ မလုိေတာ့သျဖင့္ အီမာကို မ်ားစြာ ေက်းဇူးတင္ေနၾကသည္။ တစ္လတစ္လ တစ္ႏွစ္တစ္ႏွစ္နဲ႔ ေရာက္ေရာက္လာလုိက္တဲ့ အီမာအမ်ိဳးေတြလည္း မနည္းပါဘူး။ ေရာက္လာတဲ့ လူေတြကလည္း ရြာသူေတြ အၾကိဳက္ေနၾကသည္။ ရြာသူေတြကလည္း လုမတတ္ေတာင္ ျဖစ္လာၾကသည္။ အကုန္လံုး ျငဳတ္သီးနဲ႔ နယ္ပစ္ဘို႔ ေကာင္းသည္။ ဒီလိုနဲ႔ အီမာတို႔ လူစုေတြမွာ သားသမီးေလးေတြ ရလာၾကတဲ့အခါ။

သားသမီးေလးေတြ မရခင္ လူအင္းအား မၾကီးမားခင္ အခ်ိန္အထိ အီမာတို႔ရဲ႕ အသြင္အျပင္က ခ်စ္စရာေကာင္းေနပါသည္။ ရြာသူ ရြာသားမ်ား နည္းတူ ဘုရားသြား ေက်ာင္းတက္ အလွဴရက္မ်ားဆို ကူညီလုပ္ကိုင္လို႔ပါပဲ။ သားသမီးေလးေတြလည္းရလာ လူအင္အားလည္း ၾကီးလာေတာ့ သူတို႔ႏုိင္တဲ့ ကိုယ့္အိမ္ ကိုယ့္ယာကို စတင္ ခ်ဳပ္ကုိင္လာၾကပါၿပီ။ ဘုရားရွိခိုးတာ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းသြားတာေတြကို တားျမစ္လာပါသည္။ သားသမီးမ်က္ႏွာ လင္ေယာက်္ားမ်က္ႏွာကို ၾကည့္ေနတတ္ၾကတဲ့ ရြာသူေလးေတြမွာ ဘုရားနဲ႔လည္း ေ၀း။ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းနဲ႔လည္း တေျဖးေျဖးနဲ႔ ေ၀းလာၾကၿပီေပါ့။ ဒီလိုနဲ႔ အီမာတို႔ လူစု အင္းအားၾကီးလာတဲ့အခါ ရြာမွာ လူတြင္က်ယ္လုပ္လာသည္။ သူတို႔ ျခံဳထားတဲ့ အေပၚယံ အလႊာမ်ားကို တေျဖးေျဖးခ်င္း ခြါခ်လာသည္။ ခြါမခ်လည္း ျမင္လာရသည္။ ႏွစ္ေတြ ေတာ္ေတာ္ၾကာလာတာနဲ႔ အမွ် သူတို႔ လူဦးေရက တိုးလာသည္။ ေမြးလုိက္တဲ့ သားသမီးေတြ။ ေမြးတုိင္းေမြးတုိင္းကလည္း ေက်ာင္းကန္ဘုရားနဲ႔ ေ၀းကုန္ၾကတာခ်ည္းပဲ။ ဒီလိုနဲ႔ ေနာက္ပုိင္းမွာ ေအးခ်မ္းသာရြာေလးဟာ အေမွာင္အတိက်သြားတဲ့ အေမွာင္ရြာေလး ျဖစ္သြားခဲ့ပါတယ္။ သူတို႔မၾကိဳက္တဲ့ သူကို လက္စေပ်ာက္ေအာင္ လုပ္ပစ္ၾကတယ္။ တာ၀န္ရွိသူေတြက လာေတာ့ လာပါရဲ႕။ လာၿပီး စစ္ေဆးတဲ့အခါ အီမာတို႔က ပါးစပ္အျပည့္ ေပးေကၽြးလုိက္ၾကတယ္။ စစ္ေဆးဘို႔ လာတဲ့ သူေတြက ပါးစပ္အျပည့္ ၀ါးမ်ိဳဆုိ႔ၿပီး စစ္ေဆးဘို႔ အင္အားမရွိ ေျပာဘို႔စကားမရွိ ေမးဘို႔ စကားမရွိ။ ျပႆနာျဖစ္လုိက္ လာစစ္ေဆးလုိက္။ ပါးစပ္အျပည့္စားသြားလုိက္။ ျပႆနာျဖစ္လုိက္ စစ္ေဆးဘို႔လာလုိက္ ပါးစပ္ထဲ အိတ္ကဒ္ထဲ ထည့္ယူသြားလုိက္နဲ႔။ အင္းအားကလည္းမ်ား အေပးအေကၽြးကလည္း ေတာ္တဲ့ အီမာတို႔ အုပ္စုက ေအးခ်မ္းသာ ရြာေလးကို လူတို႔ အယူအဆ သူတို႔အက်င့္စရုိက္နဲ႔ ေလွ်ာ္ညီတဲ့ ရြာေလး ျဖစ္ေအာင္ ဖန္ဆင္း တည္ေဆာက္ႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ အီမာေကၽြးတဲ့ ဒံေပါက္ကို မိန္႔မိန္႔ၾကီး ဘုန္းေပးခဲ့တဲ့ ဆရာေတာ္နဲ႔ ဦးဇင္း ကိုရင္တို႔လည္း ကိုယ့္ေျခကိုယ္နင္းၿပီး တစ္နယ္တစ္ရြာကို ေျပာင္းေရႊ႕သြားခဲ့ရတယ္။ ခုေတာ့ အဖြဲ႔အစည္းတစ္ခုရဲ႕ စီမံမႈ႔နဲ႔အတူ ေအးခ်မ္းသာရြာေလးဟာ ပစၥည္းဥစၥာေတြ တိုးတက္ၾကီးပြား စည္းကားလွ်က္ ရွိေနပါၿပီ။ ဒါေပမဲ့ တရားမွ်တမႈ႔ သနားၾကင္နာမႈ႔ သိမ့္ေမြ႕ႏူးညံ့မႈ႔ ေအးခ်မ္းသာယာမႈ႔ ၾကည္ႏူးေပ်ာ္ရႊင္မႈ႔တို႔ကေတာ့ အားလံုး ေပ်ာက္ဆံုးသြားပါၿပီ။ ေနာင္ ႏွစ္ေပါင္း မည္မွ် ၾကာမွ ျပန္လည္ ရွာေတြ႔ႏိုင္မည္ဆုိတာကို ခန္႔မွန္းလို႔ေတာင္ ရႏုိင္မည္ မထင္ပါဘူး။ ကဲ သူငယ္ခ်င္းတို႔ေရ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျမန္မာေတြရဲ႕ အထက္ပုိင္း အလယ္ပုိင္း ေအာက္ပုိင္း အပုိင္းက႑အသီးသီးက လုိအပ္ခ်က္ေတြေၾကာင့္ မေပ်ာက္ပ်က္သင့္တာေတြလည္း မ်ားစြာ ေပ်ာက္ပ်က္ခဲ့ၾကပါၿပီ။ မဆံုးရွံဳးသင့္တာေတြလည္း မ်ားစြာ ဆံုးရွံဳးနစ္နာခဲ့ၾကပါၿပီ။ ခုခ်ိန္ကစၿပီး မေပ်ာက္သင့္တာေတြ မေပ်ာက္ရေအာင္ မဆံုးရွံဳးသင့္တာေတြ မဆံုးရွံဳးရေအာင္ မပ်က္စီးသင့္တာေတြ မပ်က္စီးရေအာင္ ကုိယ့္ေနရာ ကုိယ့္ေဒသေတြမွာ ႏုိင္ရာ ႏုိင္ရာ တာ၀န္ေတြကုိ လူ႔အေရး ဘုန္းၾကီးအေရး ေက်ာင္းသားအေရး အမ်ိဳသားအေရး အမ်ိဳးသမီးအေရး မခြဲျခားပဲ တက္ညီလက္ညီ စိတ္တူ ကိုယ္တူနဲ႔ တစ္မ်ိဳးသားလံုးအတြက္ဆိုတဲ့ စိတ္ဓာတ္နဲ႔ လုပ္ၾကပါစို႔ ။ တာ၀န္ယူၾကပါစို႔။ ထမ္းေဆာင္ၾကပါစို႔ေနာ္။

အားလံုးကုိ

ခင္မင္စြာျဖင့္

စံလင္း

(ကိုယ္တုိင္ေရး ေဆာင္းပါးေလးပါ။ ဒီေဆာင္းပါးေလးျဖင့္ သူငယ္ခ်င္းတို႔ကို အသိတစ္ခုခု ေပးႏိုင္မည္ဆိုလွ်င္ , သူငယ္ခ်င္းတို႔ ရင္ထဲမွာ အမ်ိဳးအတြက္ ဘာသာအတြက္ ႏုိင္ငံအတြက္ ခံစားခ်က္ေလး တစ္ခုခု ကိန္းသြားခဲ့မယ္ဆိုလွ်င္ ----------)။

Thursday, August 23, 2012

စြဲလန္းစိတ္ရဲ႕ ဆြဲအား (လူ၀င္စား အေၾကာင္း) (ေရႊၿမိဳ႕ေတာ္မွ စံလင္း၏ ေဆာင္းပါး)

“ မနက္ခင္းေလး တစ္ခုေရာက္တယ္၊ ေက်းငွက္ေလးမ်ား ေတးဆုိရင္း၊ ဘ၀အတြက္ ရုန္းဘို႔ သိၾကတယ္ ” ဘိုျဖဴရဲ႕ သီခ်င္းေလးပါ။ ကၽြန္ေတာ့္ဖုန္းရဲ႕ Ring tone အျဖစ္ သံုးထားတာပါ။ စကားေျပာၾကည့္လုိက္ေတာ့ ညီ၀မ္းကြဲ ေနလင္းဦး ျဖစ္ေနပါတယ္။ မႏၱေလးကို လာမလို႔တဲ့။ လာၾကိဳေပးပါတဲ့။ ဒါနဲ႔ ေန႔ခင္း (၂ း ၀၀) ေလာက္မွာ ကား၀င္းကုိ သြားခဲ့ပါတယ္။ သူ႔ကို ၾကိဳဘို႔ေပါ့။ ညီ ေရာက္မလာေသးတာနဲ႔ အေအးဆုိင္မွာ ၀င္ထုိင္လုိက္တယ္။ ထုိင္ေနတုန္း ဖုန္း၀င္လာပါတယ္။ ကၽြန္္ေတာ့္အခ်စ္ေဟာင္းေလး ဆီကပါ။ ေတြ႔ဘို႔ ခ်ိန္းတာပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေတြ႔ေနၾက ေနရာေလးမွာ သူေရာက္ေနၿပီတဲ့။ မသြားလုိ႔ကလည္း မျဖစ္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ေရာက္ မလာမခ်င္း မျပန္ပဲ ေစာင့္ေနတတ္တာကုိ ကၽြန္ေတာ္ အသိဆံုး။ ဟို အရင္ခ်ိန္ေတြက ကၽြန္ေတာ္အရမ္းခ်စ္ခဲ့ရတဲ့ ေကာင္မေလးပါ။ ခ်စ္စရာ ေကာင္းလြန္းလို႔ကို ခ်စ္ခဲ့တာပါ။ သူနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ အရာအားလံုးကို ခ်စ္ခဲ့တာပါ။ ဒါေပမဲ့ သူ ေနာက္တစ္ေယာက္နဲ႔ ေပ်ာ္ျမဴးေနတာေတာ့ မပါဘူးေပါ့ဗ်ာ။ တကယ္ ခ်စ္ခဲ့တာပါ။ တစ္ဘ၀စာ လက္တြဲဘို႔အထိ ခ်စ္ခဲ့တာပါ။ ဒါေပမဲ့ သူ႔စိတ္က ပရမ္းပတာ ေၾကြက်တဲ့ နတ္ပန္းေလးလိုပါပဲ။ သူ႔ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀ ေတာ္ေတာ္ေလး ေလလြင့္ သြားခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀ရဲ႕ အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို သူ ဖ်က္ဆီး ပစ္ခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ေဆာက္လုပ္ခဲ့တဲ့ အခ်စ္လမ္းခရီးတစ္ခုကို မၿပီးေသးခင္မွာပဲ သူ႔ရဲ႕ သစၥာပ်က္မႈ႕( သာယာ လြယ္တတ္မႈ႔) နဲ႔ ဖ်က္ဆီးပစ္ခဲ့တယ္။ သူ႔ကို ေမ့လို႔ ရေအာင္ သူနဲ႔ေ၀းရာကို ကၽြန္ေတာ္ထြက္သြားခဲ့ပါတယ္။ ခုေတာ့ တည္ၿငိမ္စ ျပဳေနတဲ့ ႏွလံုးသားကို သူ႔မ်က္ရည္က်ျပျခင္းေတြနဲ႔ လႈပ္ခပ္ေနေအာင္ လုပ္ေနျပန္ပါၿပီ။ သနားစိတ္မွာ ခ်စ္ခင္ ျမတ္ႏုိးစိတ္ မပါဘူးဆိုတာ (သုိ႔) သနားစိတ္နဲ႔ ခ်စ္ခင္ျမတ္ႏိုးစိတ္ဟာ တျခားစီဆိုတာကို ကၽြန္ေတာ္ သိေနပါၿပီ။ ညီ ေရာက္လာေတာ့ သူ႔ကိုေခၚၿပီး ေကာင္မေလးရွိရာကို ထြက္လာခဲ့တယ္။ ညီ နဲ႔လည္း မိတ္ဆက္ေပးရေအာင္လို႔ေပါ့။ ဟုိေရာက္ေတာ့ ေကာင္မေလးက ငုတ္တုတ္ေလး။ သူ ငိုထားတယ္ဆိုတာ ျမင္လုိက္တာနဲ႔ သိလုိက္ပါၿပီ။ မလာေတာ့ဘူးထင္လို႔ ၀မ္းနည္းၿပီး ငိုေနတာ ျဖစ္မွာေပါ့။ ညီ ပါလာလုိ႔ ထင္ပါရဲ႕။ စကားအမ်ားၾကီး မေျပာျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ကို ႏႈတ္ဆက္ၿပီး သူျပန္သြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ညီကို ေခၚၿပီး အိမ္ျပန္လာခဲ့တယ္။ အိမ္ေရာက္ေတာ့ ညီက ကၽြန္ေတာ့္ ေကာင္မေလးနဲ႔ အေၾကာင္းကို ေမးပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း အရင္က အရမ္းခ်စ္ရတဲ့ ခ်စ္သူ ျဖစ္ေၾကာင္း ခုေတာ့ ခ်စ္လို႔ မရေတာ့ေၾကာင္း ဒါေပမဲ့ သူငိုရင္ မေနတတ္လို႔ ေတြ႔ျဖစ္ေနေသးေၾကာင္း သူ႔ကိုအရမ္းစြဲလန္းခဲ့ဘူးေၾကာင္း ခုေတာ့ သနားစိတ္ပဲ ရွိေတာ့ေၾကာင္း အေၾကာင္းစံုကုိေျပာျပလုိက္တယ္။ ညီအစ္ကို ခ်င္းခ်င္းဆိုေတာ့ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေပါ့ေနာ္။ သူက အဲဒီမွာ ကၽြန္ေတာ့္ကို ဘာေျပာလုိက္တယ္ ထင္ပါသလဲ? ၊ အံ့ၾသဘုိ႔ ေကာင္းသလို ထိပ္လန္႔ဘို႔လည္း သိပ္ေကာင္းတဲ့ စကားတစ္ခြန္းကို ေျပာလုိက္တာပါ။ သူေျပာတာက “ အစြဲအလန္း မထားတာ အေကာင္းဆံုးပဲ ကုိေလး။ ျပတ္ျပတ္ သားသားလုပ္ပါ၊ ငါ စြဲလန္းခဲ့လို႔ ေလးဘ၀ က်င္လည္ ခဲ့ရၿပီးၿပီ ” တဲ့။

စိတ္၀င္စားလို႔ အေၾကာင္းစံုကို ေမးၾကည့္မိခဲ့တယ္။ ညီေျပာျပတဲ့ အေၾကာင္းကို ကၽြန္ေတာ္ ေရးတတ္သလိုပဲ ေရးျပမယ္ေနာ္။ ကဲ ဖတ္ၾကည့္ၾကပါစို႔။ တမာေတာရြာေလးမွာ ဦးေက်ာ္စိန္ဆိုတဲ့ လူတစ္ေယာက္ရွိတယ္။ သူ႔မွာ ေကာင္းေက်ာ္ဆိုတဲ့ သားတစ္ေယာက္ရွိပါတယ္။ သူ႔ဇနီး မဇင္မာကေတာ့ ေကာင္းေက်ာ္ (၂) ႏွစ္သား အရြယ္ေလာက္မွာ ဆံုးသြားခဲ့ပါတယ္။ တစ္ေန႔မွာ ဦးေက်ာ္စိန္တစ္ေယာက္ ပုိးထိၿပီး ဆံုးသြားခဲ့ပါတယ္။ ပိုးထိတာ သိလုိက္တာနဲ႔ တျပိဳင္တည္းမွာပဲ သူ႔သားကို သတိရလုိက္မိတယ္။ ခပ္ငယ္ငယ္ အရြယ္မေရာက္ေသးတဲ့ သူ႔သားကို စိတ္မခ်ႏုိင္ပါဘူး။ သူ႔သားကို ျမင္ခ်င္စိတ္ေၾကာင့္ အိမ္ကို ျပန္ေျပးပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေျမြဆိပ္ေၾကာင့္ လမ္းမွာပဲ “ ဗုိင္း ” ဆို လဲက်သြားပါတယ္။ အားတင္းၿပီး သြားေနလည္း အဆင္မေျပေတာ့ပါဘူး။ ေျမြဆိပ္တက္ၿပီး လမ္းေပၚမွာ လူးလွိမ့္ေနခဲ့ရတယ္။ ဒါေပမဲ့ သားကုိ သတိရမိတဲ့ စိတ္က မျပတ္ဘူးေလ။ အဲဒီစိတ္နဲ႔ ေသဆံုးၿပီး ျပိတၱာဘ၀ကို ေရာက္သြားခဲ့ပါတယ္။ ျပိတၱာျဖစ္သြားခဲ့တဲ့ ဦးေက်ာ္စိန္ဟာ သူ႔သားေလးကို ရြာအေနာက္ထိပ္က အုႏၷဲပင္ ေပၚကေနၿပီး ၾကည့္ေနခဲ့ပါတယ္။ ရြာထဲကို သူ၀င္လို႔ မရခဲ့ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ေနလို႔ရတဲ့ ရြာနဲ႔အနီးဆံုး အုႏၷဲပင္ေပၚမွာပဲ ေနခဲ့ရတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ႏွစ္ေတြၾကာလာတဲ့အခါ သူ႔သားေကာင္းေက်ာ္လည္း အရြယ္ေရာက္လို႔ ေတာမွာ အလုပ္ေတြ လုပ္ေနရၿပီေပါ့။ ေကာင္းေက်ာ္ ေတာသြားရင္ ဦးေက်ာ္စိန္က သူတို႔ေတာရဲ႕ေတာင္ဘက္ အစပ္မွာရွိတဲ့ ေက်ာက္တံုး အၾကီးၾကီးေပၚကေန ထိုင္ၾကည့္ေနပါတယ္။ သူ႔သားကို အဲေလာက္ထိ ခ်စ္တာပါ။ ဦးေက်ာ္စိန္ရဲ႕ ျပိတၱာဘ၀သက္တမ္း ဘယ္ေလာက္ၾကာသြားတယ္ မသိ။ သူ႔သား ေကာင္းေက်ာ္ေသဆံုးသည့္အထိ သူက ျပိတၱာဘ၀မွာ ရွိေနတုန္းပါပဲ။ ေကာင္းေက်ာ္က ကံေကာင္းခဲ့ပါတယ္။ ေသဆံုးၿပီး လူ၀င္စားျပန္ျဖစ္သြားတယ္။ ေကာင္းေက်ာ္ရဲ႕ ဒီဘ၀နာမည္က ေအာင္ေအာင္တဲ့။ ဦးေက်ာ္စိန္ၾကီးလည္း ျပိတၱာဘ၀ကတုိင္ ကၽြတ္ၿပီး လူ၀င္စား ျဖစ္သြားခဲ့ပါတယ္။ သူ လူ၀င္စားျဖစ္ခဲ့တာက ေအာင္ေအာင့္ မိခင္ရဲ႕ ၀မ္းဗုိက္ထဲကိုပါ။ ေမြးဖြားလာၿပီး နည္းနည္းသိတတ္စ အရြယ္မွာပဲ သူ႔ဘ၀အတိတ္အေၾကာင္းေတြကို မွတ္မိလာခဲ့ပါတယ္။ အရင္ဘ၀က သူအရမ္းခ်စ္ခဲ့ရတဲ့ သားေကာင္းေက်ာ္ဟာ ခုဘ၀မွာေတာ့ သူ႔အကို ေအာင္ေအာင္ျဖစ္ေနပါၿပီ။

ဦးေက်ာ္စိန္လူ၀င္စားျဖစ္လာေတာ့ သူ႔နာမည္ကို ေအာင္ေဇာ္လင္းလို႔ မွည့္ေခၚပါတယ္။ ေအာင္ေဇာ္လင္း အသက္ (၇) ႏွစ္ေလာက္မွာပဲ အျပင္းဖ်ားၿပီး ဆံုးသြားခဲ့ပါတယ္။ အသက္ရွည္ရွည္ေနရမယ့္ ကုသိုလ္ကံ မပါဘူးထင္ပါရဲ႕။ ေသသြားေတာ့လည္း ေအာင္ေအာင့္အေပၚမွာ ခ်စ္ခင္ စြဲက်န္ေနတဲ့ စိတ္နဲ႔ ျပိတၱာဘ၀ ေရာက္သြားျပန္ပါတယ္။ ေအာင္ေအာင္ေတာကိုသြားရင္ လုိက္သြားတယ္။ ေတာကျပန္လာရင္ ေအာင္ေအာင္တို႔အိမ္ေရွ႕က မန္က်ီးပင္ၾကီးေအာက္မွာ ေနတယ္။ ဒီတစ္ခါ ျပိတၱာဘ၀မွာေတာ့ ရြာထဲအထိ ၀င္လို႔ ရခဲ့ပါတယ္။ အိမ္၀င္းထဲ အထိေတာ့ ၀င္လို႔မရဘူးတဲ့။ ညဘက္ဆုိရင္ လူေတြ ပစ္ထားတဲ့ စားၾကြင္း စားက်န္ေတြကို လုိက္စားပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕လူေတြကေတာ့ သူ႔ကို မျမင္ၾကပါဘူး။ တစ္ခ်ိဳ႕လူေတြကေတာ့ ျမင္ၾကသတဲ့။ အဲလိုျမင္လုိက္တဲ့အခါ ေၾကာက္လန္႔ ေအာ္ဟစ္ၿပီး ေျပးၾကသတဲ့။ သူကေတာ့ လူေတြကုိ ေၾကာက္ေအာင္ လိုက္ၿပီး ေျခာက္လွန္႔ေနတာ မဟုတ္ခဲ့ပါဘူး။ သူ႔အတြက္ အစာရွာ ထြက္ျခင္းပါပဲ။ (ကၽြန္ေတာ္ထင္ပါတယ္၊ အဲဒါမ်ိဳးျဖစ္တာကို အေျခာက္ခံရတယ္လို႔ ေျပာဆိုၾကတာ ထင္ပါရဲ႕)၊ ဒီလိုနဲ႔ ေနလာလုိက္တာ ခုဆို ေအာင္ေအာင္ေတာင္ အိမ္ေထာင္ က်သြားပါၿပီ။ ျပိတၱာျဖစ္ေနျပန္တဲ့ ဦးေက်ာ္စိန္ဟာ ေတာကိုလုိက္သြားလုိက္ ရြာကိုျပန္လာလုိက္နဲ႔ ေအာင္ေအာင့္ကိုခ်စ္တဲ့စိတ္နဲ႔ သံသရာလည္ပတ္ေနပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ေအာင္ေအာင့္ဇနီးလည္း ပထမဆံုး သေႏၶသားေလးကို ေဆာင္ထားရၿပီေပါ့။ ေမြးလာေတာ့ ေယာက်္ားေလးပါ။ သားဦး စေန မီးလိုေမႊ - ဆိုတဲ့ စကားရွိေနေတာ့ သိပ္ကို ေၾကာက္ၾကတာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ကိုယ့္သားေလးဆိုေတာ့လည္း အရမ္းခ်စ္ခဲ့ၾကပါတယ္။ နာမည္ကိုေတာ့ ေနလင္းဦးလို႔ အမည္မွည့္ေပးလုိက္ၾကတယ္။ ကဲ ဒါေလာက္ဆို ေနလင္းဦးဟာ ဘယ္လိုဘယ္လိုေတြ ျဖစ္လာခဲ့တယ္ဆိုတာ သိေလာက္ပါၿပီေနာ္။ ခုေတာ့ ေနလင္းဦးက ကၽြန္ေတာ့္ညီ၀မ္းကြဲ ျဖစ္ေနပါတယ္။ သယ္ခ်င္းတို႔ေရ အစြဲအလန္းစိတ္က သိပ္ကို ဆြဲငင္အား ျပင္းထန္လြန္း ပါတယ္။ ဦးေက်ာ္စိန္ၾကီးဟာ သူ႔သားေကာင္းေက်ာ္ကို စြဲလန္းသြားတဲ့စိတ္ေၾကာင့္ စြဲလန္းမိတဲ့စိတ္ေၾကာင့္ ခ်စ္မိတဲ့ စိတ္ေၾကာင့္ ပထမျပိတၱာ + ေအာင္ေဇာ္လင္း +ဒုတိယျပိတၱာ + ေနလင္းဦး = ဆိုတဲ့ ဘ၀ေတြကို က်င္လည္ခဲ့ရပါတယ္။ ဒါဟာ သူ ျပန္ မွတ္မိတဲ့ ဘ၀ေတြပါ။ မမွတ္မိတဲ့ ဘ၀မ်ားစြာလည္း ဒီလိုပဲျဖစ္ေနလိမ့္မယ္ ထင္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္အံ့ၾသတာက ေနလင္းဦးရဲ႕ သညာတရားကိုပါ။ ဒီလို ေလးဘ၀ဆက္ မွတ္မိေနတဲ့ သူ႔သညာကို အရမ္းေလးစားမိပါတယ္။ (ကၽြန္ေတာ္ဆို ဘယ္က လာလို႔ ဘယ္လိုျဖစ္ခဲ့တယ္ဆိုတာ ထင္ထင္ရွားရွား မွတ္မိဘို႔ မေျပာနဲ႔ အေတြးနဲ႔ေတာင္ မသိပါဘူး)။ ၿပီးေတာ့ စြဲလန္းတတ္တဲ့ စိတ္ရဲ႕ ဆြဲငင္အားကိုလည္း ေၾကာက္လန္႔မိခဲ့တယ္။ အာရံုတစ္ခုကို စြဲလန္းမိရင္ အဲဒီလိုေတြ လည္ပတ္ေနရေတာ့ ဘယ္လိုလုပ္ လြတ္ၾကေတာ့ မလဲေနာ္။ အဲ ထူးျခားတာ တစ္ခုကို ေျပာျပခ်င္ပါတယ္။ ညီကို “ မင္း ယမမင္းၾကီးဆီမွာ အစစ္ေဆး မခံရဘူးလား ” လို႔ ေမးၾကည့္ေတာ့ ညီက “ ယမမင္းၾကီးနဲ႔ မေတြ႔ခဲ့ဘူး ” လို႔ ျပန္ေျဖပါတယ္။ ဒါဟာ ထူးျခားသလို မွတ္သားစရာလည္း ေကာင္းတယ္ေနာ္။ ယမမင္းဆိုတာ ၀ါးတားတားျဖစ္ေနတဲ့ သူမ်ားကုိသာ စစ္ေဆးရသည္ ထင္ပါရဲ႕။ အက်ိဳးေပးကံ သီးသန္႔ရွိၿပီးသူမ်ားဟာ ကံစီမံတဲ့အတုိင္း ဆုိင္ရာဘံု ဘ၀ေတြဆီကုိ တန္းသြားပါတယ္။ သူတို႔ဟာ စစ္ေဆးစရာ မလိုလို႔ ယမမင္းဆီ မေရာက္ၾကတာ ျဖစ္မယ္ေနာ္။ သူ႔တို႔အက်ိဳးေပး ကံအတုိင္း ျဖစ္ၾကရမွာကိုး။ ဘယ္သြား ဘာမွာျဖစ္လို႔ ယမမင္းက စီစဥ္ေပးစရာ ညႊန္ၾကားေပးစရာမွ မလိုပဲေလ။ ကံတရားက စီစဥ္တဲ့အတုိင္း ညႊန္ၾကားတဲ့အတုိင္း ျဖစ္ၾကရမွာပဲ မဟုတ္လား။ ၿပီးေတာ့ “ မင္း မိခင္၀မ္းထဲကို ဘယ္လို ျပန္၀င္လာတာလဲ?” လို႔ ေမးၾကည့္ေတာ့လည္း သူက “ အဲဒါေတာ့ ေကာင္းေကာင္း မမွတ္မိဘူး ” လို႔ ေျပာပါတယ္။ ဘာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ေပါ့ေနာ္။ ေၾကာက္လန္႔စရာေတာ့ ေကာင္းပါတယ္။ ကဲ သယ္ခ်င္းတို႔ေရ ျဖစ္ႏုိင္ရင္ အစြဲေလးေတြ နည္းနည္းလာေအာင္ ပါးပါးလာေအာင္ စိတ္ကို ထားႏုိင္ၾကပါေစေနာ္၊ အစြဲအလန္းနည္းပါးတဲ့ စိတ္ကို ပုိင္ဆုိင္ေအာင္ လုပ္ေဆာင္ႏုိင္ၾကပါေစ။ ဟိ။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ေရႊၿမိဳ႕ေတာ္ေလးကို စြဲလန္းေနမိၿပီဗ်။ ညီ ေျပာသလို အစြဲအလန္းမထားမိဘို႔ေတာ့ ၾကိဳးစားရအံုးမွာေပါ့။ သယ္ခ်င္းအားလံုး အစြဲအလန္း ကင္းကင္းနဲ႔ (သို႔) အစြဲအလန္း ပါးပါးနဲ႔ ဘ၀ကို လြတ္လပ္ေပ့ါပါးစြာ ျဖတ္သန္းႏုိင္ၾကပါေစလို႔ ---

အားလံုးကို

ခင္မင္စြာျဖင့္

စံလင္း

( ဒီေဆာင္းပါးေလးကို သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္အတြက္ ခင္မင္မႈ႔ လက္ေဆာင္ သက္ေသ အျဖစ္ ေရးသားပါသည္)။

Wednesday, January 25, 2012

စုန္း (သုိ႔) ကေ၀ အတတ္

ယခုေရးသားမည့္ အေၾကာင္းမ်ားသည္ “ စုန္း (သုိ႔) ကေ၀ ”ဟု အသိမ်ားေသာ အေၾကာင္းကို ေရးသားပါမည္၊ ေရးသားရာတြင္လည္း အျဖစ္မွန္မ်ားကိုသာ ေရးသားပါမည္၊ ထုိအျဖစ္မွန္မ်ားသည္ပင္ လိမ္လည္မႈ႔တစ္ခုပါဟု ဆုိလွ်င္ေတာ့ စာေရးသူလည္း လိမ္လည္ခံရသူမ်ားထဲတြင္ တစ္ေယာက္အပါ အ၀င္သာ ျဖစ္သည္၊ သို႔ေသာ္လည္း တကယ္ကို ျဖစ္ပ်က္ခဲ့သည္ဆုိတာကုိေတာ့ အာမခံ ေျပာရဲပါ သည္၊ စာေရးသူကိုယ္တုိင္ မ်က္၀ါးထင္ထင္ေတြ႔ျမင္ခဲ့ရေသာ အျဖစ္အပ်က္မ်ားကိုလည္း ထည့္သြင္း ေရးသားပါမည္၊ စာဖတ္သူအေပါင္းကို ေျပာျပခ်င္တာ တစ္ခုရွိေနပါသည္၊ ထိုအခ်က္မွာ “ စုန္း (သုိ႔) ကေ၀မ်ားသည္ ၿပိတၱာမ်ားကဲ့သို႔ ဘ၀တစ္ခုျဖင့္သီးသန္႔ တည္ေနၾကသူမ်ား မဟုတ္၊ သာမာန္လူမ်ားထက္ ပိုလြန္ေသာ အစြမ္းအစ စြမ္းအားရွိသူမ်ားျဖစ္သည္ ” ဟူေသာ အခ်က္ျဖစ္သည္။

သာမာန္လူသားေတြထက္ ပုိလြန္ထူးျခားေသာ စြမ္းအားမ်ားသည္ မ်ားစြာရွိသည္၊ အက်ဥ္းခ်ဳပ္လုိက္ လွ်င္ေတာ့ ေကာင္းေသာ စြမ္းအားနဲ႔ မေကာင္းေသာ စြမ္းအားဟု ႏွစ္မ်ိဳးသာ ရွိမည္ထင္သည္၊ ဘုရားစေသာ အရိယာသူေတာ္ေကာင္းမ်ားသည္ မဟဂၢဳတ္စ်ာန္/ အဘိညာဥ္မ်ား, ေလာကုတၱရာ စ်ာန္/အဘိညာဥ္မ်ား ရရွိၾကသည္၊ ထုိသုိ႔ရရွိျခင္းသည္လည္း သာမာန္လူမ်ားထက္ ေက်ာ္လြန္ေသာ စြမ္းအားရွိသူမ်ားျဖစ္သည္၊ ထုိဘုရားစေသာ အရိယာသူေတာ္ေကာင္းမ်ားသည္ ေကာင္းျမတ္ေသာ အက်ိဳးမ်ားေသာ ေအးခ်မ္းေသာ ျမင့္ျမတ္ေသာ စြမ္းအားကို ပိုင္ဆုိင္ထားၾကသူမ်ားျဖစ္သည္၊ ထုိပုဂၢိဳလ္မ်ားကုိ သာမာန္လူတန္းစားကအစ မည္သူကမွ် ၾကည္ပယ္ထားလိုစိတ္မရွိပဲ ျမတ္ႏုိး တန္းဘိုးထားၾကေသာေၾကာင့္ ပရေလာကသားလို႔ေတာ့ မေခၚသင့္ မေခၚထုိက္၊ အထက္လမ္းဆရာ ေအာက္လမ္းဆရာ ဂုိဏ္းဆရာမ်ားနဲ႔ စုန္းကေ၀အတတ္ အပင္းအတတ္ အင္းအတတ္ စသည့္စသည့္ အတတ္မ်ားကို သိထားေသာ တတ္ထားေသာသူမ်ားသည္ မေကာင္းေသာ စြမ္းအား ဟု ဆိုႏိုင္သည္၊ အဘယ့္ေၾကာင့္ ထုိသို႔ ဆိုႏုိင္သနည္းဟူေသာ အခ်က္ကို ဒီေဆာင္းပါးကို ၿပီးေအာင္ဖတ္ၿပီးသြားေသာ အခါ သိလာပါလိမ့္မည္။

ထိုမေကာင္းေသာ အစြမ္းကို ပိုင္ဆုိင္ထားၾကသူမ်ားကို ဥပမာေပးရမည္ဆိုလွ်င္ “အဆိပ္ရွိေသာေျမြ နဲ႔တူသည္”ဟု ဆုိခ်င္သည္၊ ဥပမာေပးခ်င္သည္၊ အဆိပ္ရွိေသာ ေျမြမ်ားသည္ စြမ္းအားရွိၾကသည္၊ ထိုစြမ္းအားသည္ တစ္ဘက္သားကို ၾကီးစြာေသာ ဆုိးက်ိဳးျဖစ္ေစသည့္အတြက္ မေကာင္းေသာ စြမ္းအားကို ပိုင္ဆုိင္ထားၾကသူမ်ားျဖစ္သည္၊ ထုိသုိ႔နည္းတူပံုမ်ားကို စာဖတ္လို႔ ၿပီးသြားေသာအခါ သိလာပါလိမ့္မည္၊ ဒီေဆာင္းပါးမွာ အေၾကာင္းအရာ အျဖစ္အပ်က္မ်ားကို အပုိဒ္မ်ားခြဲၿပီး ေရးသားသြားပါမည္။

(၁) ေဒၚေလးနဲ႔ အစ္မအေၾကာင္း

ေဒၚေလး (ေဖေဖနဲ႔ေမာင္ႏွမတစ္၀မ္းကြဲ) သည္ စာေရးသူတို႔ အိမ္၏ ေတာင္ဘက္ျခံ၀န္းထဲမွာ ေနသည္၊ ေဒၚေလးသည္ အေၾကာ္ (မုန္႔ေၾကာ္) ေၾကာ္ေရာင္းသည္၊ တစ္ေန႔ သူအေၾကာ္ေၾကာ္ေနစဥ္ ေခြးနီတစ္ေကာင္ သူတို႔အိမ္ေလွကားမွာ လာရပ္ေနသည္၊ ထိုေခြးနီသည္ “စုန္းပူးေခြး” ဟု နာမည္ၾကီးသည္၊ ေဒၚေလးလည္း ထိုသုိ႔နာမည္ၾကီးတာကုိ သိသည္၊ ထို႔ေၾကာင့္ က်က္ၿပီးေသာ မုန္႔တစ္ခုကို သစ္ဖက္နဲ႔ ထုပ္ကာ ေကၽြးလိုက္သည္၊ ျမန္လုိက္သည့္ေခြး ဘယ္လိုစားပစ္မွန္း မသိလိုက္၊ ေဒၚေလးလည္း မီးဖိုနားျပန္ေရာက္ေတာ့ ေခြးက ထပ္ၿပီး ၾကည့္ေနျပန္သည္၊ ေဒၚေလးက စိတ္မရွည္သျဖင့္ “ဟဲ့ ငါ့မွာ ေစ်းဦးေတာင္ မေပါက္ေသးဘူး၊ ငါ တတ္ႏုိင္သေလာက္ ေကၽြးထားၿပီးၿပီ၊ ေတာ္ၿပီေပါ့ ၊ ျပန္ေတာ့” ဟု ေဒါသသံနဲ႔ ေျပာပစ္သည္၊ ထုိသုိ႔ ေအာ္လိုက္ခ်ိန္မွာပဲ မုန္႔ေၾကာ္ေနေသာ လက္သည္ တဆတ္ဆတ္တုန္ခါလာေတာ့သည္၊ ဘယ္လိုမွ ဆက္ၿပီး မုန္႔မေၾကာ္ႏိုင္ေတာ့ပါ၊ ေဒၚေလးက “လုပ္ၾကပါဦး၊ ငါ့လက္ေတြ အရမ္းတုန္ေနၿပီ” ဟု ေအာ္ဟစ္ေတာ့သည္၊ စာေရးသူတို႔ အိမ္မွ ေဖေဖေရာ ေမေမေရာ မမေရာ စာေရးသူေရာ ေျပးသြားရသည္။

ဆက္လက္ဖတ္ရႈရန္

Monday, January 9, 2012

ေက်းဇူးပါ ခ်စ္ညီမေလး

ေဖေဖသည္ ညီမေလးကို သိပ္ခ်စ္သည္၊ သူ႔ဘ၀မွာ ညီမေလးသည္ ပထမလို႔ ေျပာရင္ ရႏုိင္သည္၊ ေဖေဖသည္ တကယ့္မုဆုိးတစ္ေယာက္လိုျဖစ္ေနသည္၊ အမွန္တကယ္ ေတာ့ မုဆုိးတစ္ေယာက္ မဟုတ္ပါ၊ သုိ႔ေသာ္လည္း ေတာ၀က္ လုိက္သြားလွ်င္ ေဖေဖမပါလွ်င္ မၿပီး၊ ေဖေဖ့ကိုပဲ အားကိုးၾကသည္၊ (အားကုိးေလာက္ ေအာင္လည္း ေဖေဖက လွံထုိးသိပ္ကၽြမ္းက်င္သည္၊ သူ႔သူငယ္ခ်င္းဦးဦးမ်ား ေျပာျပလို႔ သိရတာပါ၊ စာေရးသူကိုယ္တုိင္ေတာ့ မျမင္ဖူးပါ)၊ အိမ္မွာ ေဖေဖကိုင္ေသာ ႏွစ္ဘက္သြားနဲ႔ လွံရွည္တစ္ေခ်ာင္းရွိသည္၊ တစ္ခါတစ္ေလ ကိုႏုေအာင္ဟုေခၚေသာ ရဲသား တစ္ေယာက္စီမွ ေသနတ္ငွါးၿပီး ေတာပစ္ထြက္တတ္သည္၊ ရလာေသာ ေတာေကာင္၏ ေပါက္တစ္ဘက္ကို စခန္းမွဴးအားေပးရသည္၊ (ေသနတ္ အသံုးျပဳခေပါ့ေနာ္)၊ ညဘက္ဆုိလွ်င္လည္း ေတာေကာင္ပစ္ ထြက္သည္၊ ဒူးေလးကိုထမ္းလွ်က္ အေဖာ္ တစ္ေယာက္နဲ႔ ထြက္တတ္သည္၊ တကယ္တမ္းေတာ့ ေဖေဖဟာ လယ္ယာလုပ္ငန္း ကိုပဲ စြဲစြဲျမဲျမဲလုပ္တတ္သူပါ၊ လယ္ယာမ်ား ဥယ်ာဥ္မ်ားဆိုလည္း ေဖေဖစြမ္းရည္ကို ေတာသို႔ ဥယ်ာဥ္သို႔ ေရာက္ဖူးမွ အံ့ၾသရေလာက္ေအာင္ ထက္ျမတ္မွန္းသိရသည္၊ ေဖ့ေဖ့၀ါသနာေၾကာင့္သာ မုဆုိးတစ္ေယာက္လုိ ျဖစ္ေနရွာတဲ့ ေဖေဖ၊ ဆန္ေကာင္း စားခ်င္ရင္ ကုိယ္တုိင္စုိက္လို႔ ေျပာတတ္တဲ့ ေဖေဖ။

ညေနခင္းဆိုလွ်င္ အိမ္ေနာက္ေဘးက ဥယ်ာဥ္ထဲမွာ ေဖေဖက လူငယ္မ်ားကို ေလးပစ္ သင္ေပးတတ္သည္၊ လူငယ္မ်ားကလည္း ေရမခ်ိဳးခင္ (၁) နာရီေလာက္ ၾကိဳလာ တတ္သည္၊ ေန႔တုိင္းလိုလို လူငယ္မ်ားစြာ ရွိေနသျဖင့္ အလွည့္က် စနစ္ျဖင့္ သင္ေပး ရသည္၊ ညဘက္ ေတာပစ္က ျပန္လာၿပီးဆုိလွ်င္ ေတာၾကက္မ်ား ၁၀ ေကာင္လည္း ဟုတ္သည္၊ တစ္ခ်ိဳ႕ညဆိုလွ်င္ အေကာင္ ၂၀ ရတာေတြလည္း ရွိသည္၊ ေျပာလွ်င္ ပိုသည္ဟု ထင္ၾကလိမ့္မည္၊ အဲဒါေတြဟာ အမွန္ေတြပါပဲ၊ ေတာက ဥယ်ာဥ္မ်ား ယာခင္းမ်ားကို လာေရာက္စားေသာက္တတ္ေသာ ေတာေခြးမ်ား ေတာၾကက္မ်ား လင္းယုန္မ်ားဆိုလည္း ေဖေဖ့ ညႊတ္ကိုင္းနဲ႔မိၿပီး ခဏခဏ ေသပြဲ၀င္ၾကရသည္၊ လင္းယုန္ကို အစာနဲ႔မွ်ားေခၚၿပီး ေထာင္ဖမ္းပံုမ်ား ေတာေခြးမ်ားကို ဖိတံုးနဲ႔ ေထာင္ဖမ္းပံုမ်ား ေတာၾကက္မ်ားကို ကြင္းေဖ်ာက္ၿပီး ေထာင္ဖမ္းပံုမ်ားကို စာေရးသူ လည္း အတုယူခဲ့ဘူးသည္။

စာေရးသူသည္ ငယ္ငယ္က ေတာ္ေတာ္ဆုိးခဲ့သည္၊ မိဘေျပာစကားလည္း နားမေထာင္ခဲ့၊ လုပ္ခ်င္တာသာ လုပ္ခဲ့သည္၊ ညီမေလးသည္ စာေရးသူကို အရမ္းခ်စ္ သည္၊ ခ်စ္မွာေပါ့ သူ႔မွာ အားကုိးစရာဆုိလို႔ ဒီအစ္ကိုပဲ ရွိတာကုိး၊ သူဘာပဲ လုပ္လုပ္၊ ဘာပဲ စားခ်င္စားခ်င္ စာေရးသူကိုသာ ပူဆာတတ္သည္၊ စာေရးသူလည္း ညီမေလးကုိ သိပ္ခ်စ္ရသည္၊ ညီမေလးသည္ သံုးႏွစ္ျပည့္ခါနီးတုိင္ေအာင္ ေမေမ့ႏို႔ကို စုိ႔ေနဆဲပါ၊ ေမေမက ႏုိ႔ျဖတ္ခ်င္သည္၊ ညီမေလးက မရ၊ ဒီေတာ့ ေမေမက ျငဳတ္သီးတို႔ ပရုတ္ဆီ တို႔ကို အသံုးျပဳေတာ့သည္၊ ညီမေလးက ျမတ္ႏုိးစြာ ဆာေလာင္စြာ ေသာက္စုိ႔တဲ့အခါ အဆိပ္ခပ္ခံရသလို ျဖစ္ျဖစ္ သြားရွာသည္၊ ေမေမ့ကို ဘာလို႔အဲလိုလုပ္ရတာလဲလို႔ ေမးၾကည့္ေတာ့ “သြားေတြ ပိုးစားမွာ စိုးလို႔” လို႔ ေျပာသည္၊ (အင္း ဒါက ေမေမ့ေစတနာပါ၊ ဟိ ေဖေဖ့ေၾကာင့္ေတာ့ မဟုတ္ေလာက္ပါဘူး၊ ဒါေပမဲ့ ညီမေလး ခံစားရတာကို ျမင္ရေတာ့ စိတ္ထဲမွာ မေကာင္းဘူး)၊ ညီမေလးက စပ္လို႔ ေအာ္ငိုတဲ့အခါ ေမေမ့မွာ ငိုရခက္ ရယ္ရခက္ပါ၊ ေမေမက “ေနာက္ စုိ႔ဦးမလား”လုိ႔ ေမးတဲ့အခါ ညီမေလးက “ ၾကည္လင္ ၀င္းပတဲ့ မ်က္ရည္ပုလဲလံုးေလးေတြကို လက္ကေလးနဲ႔ ပြတ္သပ္ရင္း” ေခါင္းေလးကို ခါခါ ျပတတ္သည္၊ ခဏခဏ ဒီအတုိင္းျဖစ္ေနၾကပါ။

တစ္ေန႔ ညီမေလး ၀မ္းခဏခဏသြားသည္၊ စာေရးသူပဲ သိသည္ေလ၊ က်န္းမာေရး အေၾကာင္းလည္း ေကာင္းေကာင္းမသိေသးတဲ့အရြယ္၊ မိဘေတြကိုလည္း အထူး တလည္ လုပ္ၿပီး ေျပာမျပမိခဲ့ဘူး၊ ၀မ္းခဏခဏသြားေနေပမဲ့ နည္းနည္း နည္းနည္းသာ သြားသည္၊ ၀မ္းကုိက္ေနသည္ ျဖစ္မွာေပါ့ေနာ္၊ ဒီလိုနဲ႔ သံုးရက္ေျမာက္ေန႔ည သန္းေခါင္ယံ အခ်ိန္မွာေတာ့ ညီမေလးက အေမာေဖာက္ပါေတာ့သည္၊ စာေရးသူက ေမေမ့ရင္ခြင့္ထဲမွာပါ၊ ေဖေဖကေတာ့ ညီမေလးကို ေပြ႔ခ်ီထားသည္၊ ေဘးမွာလည္း အမ်ိဳးေတြက အမ်ားၾကီး ၀ုိင္းအံုလို႔၊ ဆရာ၀န္ကုိ ပင့္ရသည္၊ ဆရာ၀န္က ေခါင္းခါျပ သည္၊ ဘာေရာဂါမွန္းလည္း မသိခဲ့၊ ဒါနဲ႔ ေနာက္ထပ္ ဂုိဏ္းဆရာ တစ္ေယာက္ကို ပင့္ရျပန္သည္၊ ဂုိဏ္းဆရာၾကီးက ရြာသူနဲ႔ေတာသူ ေပါင္းၿပီးျပဳစားတာလို႔ ေျပာသည္၊ ေမေမလည္း ဂုိဏ္းဆရာၾကီးေျပာသည့္အတုိင္း ေခါစာပစ္ရသည္၊ စာေရးသူက မေက်နပ္၊ ဘာေၾကာင့္ ညီမေလးကို ဒီလိုလုပ္ရသလဲဆိုတဲ့ ေဒါသ စိတ္က နဖူးထိပ္ထိ ေရာက္ေနသည္၊ အဲဒီေဒါသေၾကာင့္ပဲ ေမေမေခါစာ ပစ္တဲ့ေနရာနဲ႔ မနီးမေ၀းမွာ သြားေနလုိက္သည္။

စာေရးသူက ရြာသူလာစားလွ်င္ ရုိက္ဘို႔ ၀ါးရင္းတုတ္တစ္ေခ်ာင္းကုိ ကိုင္လွ်က္ အရိပ္ရသည့္ေနရာမွ ေစာင့္ၾကည့္ေနသည္၊ ခဏၾကာေတာ့ ေခြးတစ္ေကာင္က ထိုေခါစာကို လာစားသည္၊ ေဒါသထြက္ေနတဲ့ စာေရးသူလည္း ဘာမွ ေတြးမေနေတာ့ဘူး၊ လက္ထဲရွိတဲ့ ၀ါးရင္တုတ္နဲ႔ ဒီေလာက္ရႈပ္တဲ့ေခြးဆိုၿပီး လွမ္းပစ္လုိက္ည္၊ “ ဂိန္း ”လို႔ ေအာ္ေျပးရမည့္ေခြးက မေအာ္ပါ၊ သူ႔ကို ထိမွန္ေတာ့ စာေရးသူကို ရပ္ၾကည့္ေနသည္၊ မေက်နပ္တဲ့ ပံုစံနဲ႔၊ သိပ္ေဒါသျဖစ္ဘို႔ ေကာင္းသည္၊ စာေရးသူလည္း ေနာက္ထပ္ခဲတစ္လံုး ေကာက္ဘို႔ ရွာေနခ်ိန္ ထိုေခြးက ျပန္လစ္ေျပးသည္၊ ေခါစာ ပစ္ထားတဲ့ဥစၥာလည္း လြင့္စင္သြားသည္၊ စာေရးသူ ပစ္လုိက္ေသာ၀ါးရင္းတုတ္က ေခြးကိုထိမွန္သည္၊ ယိုင္ေခြ သြားေသာ ေခြးက ေခါစာကို တုိက္မိသည္၊ ဒီေတာ့ ေခါစာလည္း လြင့္စင္ ေမွာက္သြားၿပီေပါ့။

စာေရးသူလည္း အရိပ္ထဲမွာပဲ ခဲတစ္လံုးကို ကုိင္ထားလွ်က္ ေစာင့္ၾကည့္ေနသည္၊ ခဏၾကာေတာ့ ေမေမက ပစ္ထားတဲ့ ေခါစာကိုလာၾကည့္သည္၊ ေခါစာေမွာက္ေနတာ ေတြ႔ေတာ့ ေမေမ ခဏရပ္ၿပီး ေတြေ၀ေနသည္၊ စာေရးသူ အနားေရာက္သြားေတာ့ ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ ဟု ေမးသည္၊ စာေရးသူလည္း အျဖစ္မွန္ကို ေျပာျပလုိက္သည္၊ အဲလို မလုပ္ရဘူး၊ အဲဒါ ရြာသူက ေခြးကို ပူးကပ္ၿပီး လာစားတာ လို႔ ေျပာသည္၊ ၿပီးေတာ့ အိမ္ေပၚ အျမန္တက္သြားၿပီး ျပန္လာသည္၊ လင္ပန္းထဲမွာ ေစာစာကအတုိင္း ေခါစာပစ္ဘို႔ ပါလာျပန္သည္၊ ေခါစာပစ္ၿပီး စာေရးသူကိုလည္း အိမ္ေပၚေခၚသြားသည္၊ အိမ္ေပၚေရာက္ေတာ့ ညီမေလးပါးစပ္ထဲမွာ အျမႈပ္ေဖြးေဖြးေတြက ထမင္းအိုး ေ၀က်သလို တက္တက္လာေနသည္၊ ေဖေဖကေတာ့ “ သမီး ဘုန္းဘုန္းျပန္လာၿပီ၊ ဘုန္းဘုန္းျပန္လာၿပီ၊ ကန္ေတာ့ရေအာင္ ကန္ေတာ့ရေအာင္” ဆိုၿပီး တဖြဖြေျပာေနရွာ သည္၊ ေမေမရဲ႕ေမာင္ ဦးဇင္းရွိသည္ေလ။

ညီမေလးသည္ အသည္းအသန္ ေမာဟုိက္ေနေပမဲ့ ေဖ့ေဖ့စကားကို ၾကားသည္၊ သူ႔စိတ္ထဲမွာလည္း ဦးေလးဘုန္းၾကီးကို အာရံုျပဳေနသည္ထင္သည္၊ “အင္း အင္း အင္း” ဟူေသာ အေျဖေပးသံက အဆက္မျပတ္ ေပၚထြက္လာေနသည္၊ မနက္ ၄း၀၀ နာရီေလာက္မွာ ေမေမက အားၾကီး ငိုေနပါၿပီ၊ ေမေမ့ငိုသံနဲ႔ ကိုယ္ခႏၶာက တသိမ့္သိမ့္ တုန္လႈပ္ေနမႈ႔ေၾကာင့္ စာေရးသူလည္း ႏုိးသြားသည္၊ ေမေမ့ရင္ခြင္ထဲက ထလုိက္သည္၊ ေဖေဖက ဘဘၾကီးတို႔နဲ႔ စကားေျပာေနသည္၊ ညီမေလး ဆံုးသြားပါၿပီ၊ ဆံုးသြား ေသာ္လည္း စာေရးသူ ဘာမွန္း မသိခဲ့ဘူး၊ ေမေမငုိလို႔ လုိက္ငုိမိေသးသည္၊ ရင္ထဲမွာ ေတာ့ ဘယ္လိုမွ မခံစားရ၊ ေသသည္ ဆံုးသည္ဆိုေသာ စကားသံလည္း ခဏခဏ ၾကားဖူးသည္၊ သုိ႔ေသာ္ ထုိစကားသံ၏ အဓိပၸာယ္ သေဘာတရားကို နားမလည္ခဲ့၊ မနက္မိုးလင္းေတာ့ ရပ္ေ၀းမွ ေဆြမ်ိဳးမ်ားလည္း ေရာက္လာၾကသည္၊ စာေရးသူတို႔ အမ်ိဳးသည္ ေဆြးၾကီးမ်ိဳးၾကီးျဖစ္သည္၊ ဟဲဟဲ ၊ ၾကြားတာေနာ္၊ စည္းစည္းလံုးလံုး ညီညီ ညြတ္ညြတ္သာ ရွိေနပါမူ မည္မွ်ေတာင္ ေပ်ာ္စရာေကာင္းလုိက္မည္နည္း၊ ခုေတာ့ ဒီလိုမဟုတ္ပါ၊ ထားပါေတာ့ေလ (ေဆြးၾကီးမ်ိဳးၾကီးဆိုလို႔ ခ်မ္းသာတယ္ ဂုဏ္တင့္တယ္လို႔ ဆုိလုိတာ မဟုတ္ပါဘူးေနာ္၊ ေသြးသားေတာ္စပ္သူေတြ မ်ားစြာရွိတယ္လို႔ အေရအတြက္ကုိ ေျပာတာပါ)။

မနက္မိုးလင္းေတာ့ စာေရးသူက ေမေမ့ရင္ခြင္ထဲမွာပါ၊ ေမေမက စာေရးသူ ေခါင္းကို ပြတ္သပ္းရင္ အမ်ိဳးမ်ားနဲ႔ စကားေျပာလုိက္ ငုိလုိက္နဲ႔ ေမေမလည္း ေတာ္ေတာ္ေလး ေမာဟုိက္ေနသည္၊ ညီမေလးကို ေရပတ္တုိက္ၿပီး သန္႔ရွင္းေပးသည္၊ ၿပီးေတာ့ ေမေမက သနပ္ခါးပါ လိမ္းေပးထားသည္၊ အဖြားေစာ ေရာက္လာေတာ့ “ဟဲ့ ၊ ငါ့ေျမး မေသပါဘူးေအ၊ ငါ့ေျမးေလး သတိေမ့ေနတာပါ၊ ၾကည့္စမ္းပါဦး၊ ငါ့ေျမးေလးက လွလုိက္တာ၊ အိပ္ေနတာပါေအ” လို႔ မ်က္ရည္ေတြ စိုရြဲလို႔ ေျပာရင္း ငိုေနရွာသည္၊ ဟုတ္ပါသည္၊ ညီမေလးသည္ ေသသူနဲ႔ မတူပါဘူး၊ ျပံဳးျပံဳးေလးနဲ႔ အိပ္ေနသလိုပါပဲ၊ ခုမွ ပိုလွေန သည္ဟုပင္ ထင္ရသည္၊ စကားသိပ္တတ္တဲ့ ညီမေလးပါ၊ သံုးႏွစ္ျပည့္ဘို႔ သံုးရက္ပဲ လိုပါေတာ့တယ္၊ ရဟန္း(၅)၀ါ ရသည့္ထိ သာသနာ့ေဘာင္မွာ ေနဖူးေသာ အဖြားငယ္ရဲ႕ ခင္ပြန္းက “သိပ္ၿပီး ၀မ္းနည္း မေနၾကပါနဲ႔၊ နင္တို႔ သမီးေလးက ေကာင္းရာသုဂတိေရာက္မွာ ေသခ်ာပါတယ္၊ အတိတ္ နိမိတ္ေကာင္းကို ျမင္ရၿပီး သြားေရာက္ရမွာ ေပ်ာ္လို႔ ခုလို ျပံဳးျပံဳးေလး ဆံုးသြားတာပါ၊ အတိတ္နိမိတ္မေကာင္းတာကို ျမင္ရၿပီး သြားေရာက္ရမွာ ေၾကာက္တဲ့ သူေတြၾကေတာ့ လန္႔ၿပီး ေအာ္ၿပီး မဲ့ရြဲ႕ၿပီး ဆံုးသြားၾကရတာ၊ အဒါေလးကို ေတြးၿပီး ၀မ္းသာေပးၾကပါ၊ ငိုမေနၾကပါနဲ႔ေတာ့ အရမ္းပင္ပန္းေနၾကၿပီ” လို႔ ေျပာသည္။

ဘယ္လုိပင္ ေျပာေသာ္လည္း အဖြားေစာနဲ႔ေမေမက မရပါဘူး၊ ငုိသံေတြ ေျပာသံဆိုသံ ေတြက ေလ်ာ့မသြားခဲ့၊ မနက္မုိးလင္းေတာ့ လူေတြအမ်ားၾကီးေရာက္လာသည္၊ ညီမေလးအတြက္ ျပင္ဆင္ၾကသည္၊ လူရႈပ္ရင္ မေနတတ္ေသာ စာေရးသူက ဥယ်ာဥ္ထဲသို႔ သြားေနလုိက္သည္၊ ဘာရယ္လို႔ေတာ့ မဟုတ္၊ ေယာင္ေတာင္ေတာင္နဲ႔၊ ေသရင္ ဘာျဖစ္လဲ ဆံုးရင္ ဘာျဖစ္လဲဆိုတဲ့ အေတြးနဲ႔သာ လံုးခ်ာလုိ္က္ေနသည္၊ ဗိုက္ဆာလို႔ ျပန္လာေတာ့ ေန႔ခင္းအိမ္မွာ လူေတြ သိပ္မရွိၾက၊ ေဖေဖ ေမေမနဲ႔ ဘဘ ဖြားဖြားတို႔ကိုလည္း မေတြ႔ရဘူး၊ ၿပီးေတာ့ ညီမေလးကို ေတြ႔ခ်င္လာသည္၊ ေန႔တုိင္း ျမင္ေနၾက ညီမေလးကို မျမင္ရ မေတြ႔ရေတာ့ ရင္ထဲမွာ ဟာေနသည္၊ တစ္ခုခု လိုေနသည္၊ အျမဲတမ္း ေနေနၾက အိမ္ကလည္း ေယာင္ေတာင္ေတာင္ၾကီးျဖစ္ေနသည္၊ အိပ္ေနေသာ ညီမေလးလည္း မရွိေတာ့ဘူး၊ ဘာညာဘာညာလည္း မေမးခ်င္ဘူး၊ ဦးၾကီးတစ္ေယာက္က ထမင္းစားဘို႔ ေျပာၿပီး ျပင္ေကၽြးသည္၊ စာေရးသူလည္း ထမင္းစားၿပီး ဟိုအေ၀းက ဦးေလးငယ္တို႔ေတာသို႔ လစ္ထြက္ခဲ့သည္၊ ထမင္းေကၽြးေသာ ဦးၾကီးက တားပါသည္၊ ဒီေန႔ ဘယ္မွ မသြားဘို႔ ေျပာသည္၊ စာေရးသူက လွည့္ေတာင္ မၾကည့္ခဲ့ပါဘူး၊ စကားလည္း ျပန္မေျပာခဲ့မိဘူး။

ဦးေလးငယ္တုိ႔ ေမာင္ႏွမတစ္စုသည္ ေတာမွာပဲေနၾကသည္၊ သူတို႔ေတာသည္လည္း စာေရးသူတို႔ေတာလုိပါပဲ ေပ်ာ္စရာေကာင္းသည္၊ စိမ္းစုိၿပီး ေအးခ်မ္းသည္၊ လူအေရာက္လည္း နည္းသည္၊ ညေနေရာက္ေတာ့ ဦးေလးက ျပန္ဘို႔ ေျပာသည္၊ စာေရးသူက ညအိပ္မွာျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာေတာ့ ဦးေလးလန္႔သြားသည္၊ ဦးေလးငယ္တို႔ တစ္အိမ္လံုးနီးပါး စာေရးသူတို႔ အိမ္သုိ႔ ေရာက္ေနၾကသည္၊ ဦးေလးငယ္က ေတာေစာင့္ေနခဲ့ရသည္၊ စာေရးသူ ညအိမ္မည္ဆိုေတာ့ မတားခ်င္ေသာ္လည္း တားသည္၊ သူက ေက်ာပုိးၿပီး ျပန္ပို႔ေပးမည္ဟု ေျပာသျဖင့္ သေဘာတူလုိက္သည္၊ မျပန္ခ်င္တဲ့ စာေရးသူကို ေက်ာပုိးၿပီး လုိက္ပုိ႔သည္၊ လာတုန္းက ေျခေညာင္း ေမာပန္းေအာင္လာခဲ့ရသည့္ ဒီခရီး အျပန္မွာေတာ့ ေက်ာပုိးစီးလို႔ ၊ ဟီးးးးးးး ေပ်ာ္လုိက္ေသးသည္။

အိပ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ေဖေဖေရာ ေမေမေရာ စိတ္ပူေနၾကသည္၊ ေဒၚေလးတို႔ကလည္း စာေရးသူကုိ ဆူသူကဆူ, ေခ်ာ့သူက ေခ်ာ့နဲ႔၊ မနက္ခင္းကေလာက္ လူေတြလည္း သိပ္မရႈပ္ေတာ့ဘူး၊ ဘဘၾကီးတို႔ ဖြားဖြားတုိ႔လည္း ရွိေနၾကသည္၊ ေဒၚေလး တစ္ေယာက္ကို ေမးၾကည့္ေတာ့ ညီမေလးကို သၿဂိဳလ္လုိက္ၿပီးတဲ့၊ သၿဂိဳလ္တယ္ဆိုတာ ဘာမွန္းမသိေပမဲ့ ထပ္ၿပီးမေမးေတာ့ပါဘူး၊ ဦးေလးငယ္က ေဖေဖနဲ႔ေမေမ့ကို အေၾကာင္းစံု ေျပာျပၿပီး ထမင္းစားသည္၊ ၿပီးေတာ့ မ်က္ႏွာမေကာင္းစြာနဲ႔ေတာသုိ႔ ျပန္သြားသည္၊ စာေရးသူလည္း ေမေမ့ရင္ခြင္ထဲမွာ ထိုးအိပ္လုိက္သည္၊ ေဒၚေလး တစ္ေယာက္က လာေခၚသည္၊ ေပြ႔ေခၚသြားသည္၊ ေဒၚေလးက သူ႔လက္ေမာင္းေပၚမွာ စာေရးသူကို သိပ္သည္၊ ၿပီးေတာ့ “သားေလး၊ သားေလး ေမေမေန႔ခင္းက ေမ့လဲသြားေသးတယ္၊ သားေလးက ဘယ္ေရာက္ေနတာလဲ” လို႔ ေျပာသည္၊ ေမေမေန႔ခင္းက ငိုတာလြန္ၿပီး ေမ့လဲသြားသတဲ့၊ စာေရးသူ ဘာမွမသိခဲ့ဘူး၊ ခုထိတုိင္ေအာင္ ညီမေလးကို ဘယ္ေနရာ ဘယ္လုိပံုစံနဲ႔ သၿဂိဳလ္ခဲ့လဲဆိုတာကို မသိ၊ ညီမေလး ေကာင္းရာမြန္ရာ ဘံုဘ၀မွာ ေပ်ာ္ေနပါေစလို႔ပဲ ဆုေတာင္းကာ ေနမိေတာ့ သည္၊ (ညီမေလးကို ေန႔ခ်င္း သၿဂိဳလ္ရသည္၊ အေၾကာင္းမွာ အေမၾကီးပြဲေတာ္ရက္ အတြင္းျဖစ္ေနလို႔တဲ့၊ အဲဒီအေမၾကီးကို ျမင္းစီးၿပီး စီးခ်င္းထိုး တုိက္ပစ္ခ်င္သည္၊ စိတ္နာ လြန္းလို႔)။

ညီမေလးဆံုးၿပီးတဲ့ေနာက္ပုိင္းမွာ ေဖေဖက ညဘက္ ေတာပစ္ မထြက္ေတာ့ပါဘူး၊ ေလးပစ္လည္း သင္မေပးေတာ့ပါဘူး၊ လွံကိုင္ၿပီး ေတာင္ေကာင္လုိက္လည္း မသြားေတာ့ပါဘူး၊ ေသနတ္ထမ္းၿပီး ေတာေကာင္ပစ္လည္း မထြက္ေတာ့ပါဘူး၊ ဒါေပမဲ့ သံကြင္းေတြ ညႊပ္ကိုင္းေတြနဲ႔ေတာ့ အေကာင္ေတြ ေထာင္ဖမ္းေနဆဲပါပဲ၊ ေဖေဖေထာင္ဖမ္းလို႔ရတဲ့ ဂ်ီ ဆိုလည္း မနည္းလွဘူး၊ ဂ်ီဂ်ိဳေတြ ဂ်ီသားေရေတြက သက္ေသျပေနပါတယ္၊ တစ္ေန႔ေတာ့ ေဖေဖေထာင္ထားတဲ့ သံကြင္းမွာ ဘဘရဲ႕ေခြး မိေနပါတယ္၊ မိၿပီးဆိုတာနဲ႔ ေသၿပီေပါ့ေနာ္၊ သတ္စရာမလိုပါဘူး၊ မိတာနဲ႔ အေသသတ္တဲ့ သစ္တံုးၾကီးၾကီးနဲ႔ ေမာင္းဆင္ထားၿပီးသားပါ၊ ဘဘရဲ႕ေခြး ေသသြားေတာ့ ေဖေဖက ျပံဳးတံု႕တံု႔နဲ႔ စိတ္မေကာင္းေတာ့ ျဖစ္ေနဟန္တူသည္၊ သို႔ေသာ္လည္း သံကြင္းကို ထပ္ေထာင္ထားခဲ့သည္၊ ေနာက္ႏွစ္ရက္ေလာက္ အၾကာမွာေတာ့ ဂ်ီကေလးတစ္ေကာင္ မိသည္၊ သစ္တံုးဒဏ္ေၾကာင့္ ေၾကမြလို႔ပါပဲ၊ အဲဒီဂ်ီကေလးကို ေဖေဖက အိမ္သုိ႔ယူ မလာခဲ့ပါဘူး၊ ေတာက ဥယ်ာဥ္ထဲမွာပဲ ျမွဳပ္ထားခဲ့သည္၊ ၿပီးေတာ့ ေဖေဖက သံကြင္းေတြကို အားလံုးလုိက္ျဖဳတ္ေတာ့သည္၊ ညႊတ္ကုိင္းေတြကိုလည္း ျဖဳတ္သည္၊ ခုေတာ့ လွံရွည္ေရာ ဒူးေလးေရာ သံကြင္းေတြေရာ ညႊတ္ကိုင္းေတြေရာ အသက္မဲ့ေနခဲ့ပါၿပီ။

ေဖေဖသည္ ညီမေလးကို အရမ္းခ်စ္ခဲ့သည္၊ ညီမေလးဆံုးေတာ့ ေဖေဖ ရင္ကြဲမတတ္ ခံစားခဲ့ရသည္၊ မ်က္ရည္မက်ခဲ့လို႔ ေဖေဖ မခံစားရဘူးလို႔ေတာ့ မထင္လုိက္ပါနဲ႔၊ ေဖေဖ့မွာ မ်က္ရည္မရွိသလိုျဖစ္ေနလို႔ မ်က္ရည္ေတာ့ မက်ခဲ့ပါဘူး၊ ဂ်ီကေလး ေသဆံုးခ်ိန္မွာ ဂ်ီမိခင္ၾကီး ဖခင္ၾကီးမ်ား ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ခံစားရ လိမ့္မလဲ လို႔ ေတြးမိၿပီး ေဖေဖက အဲဒီအလုပ္ေတြကို လံုး၀စြန္႔ပစ္ခဲ့တယ္၊ ေဖေဖ့မွာ အဲလုိကုိယ္ခ်င္းစာ တရားေလး ကိန္းလာတာဟာ ညီမေလး ေက်းဇူးေၾကာင့္ပါ၊ အဲဒီလိုျဖစ္လာဘို႔ ညီမေလးက ေသဆံုးေပးခဲ့ရသလိုပါပဲ၊ ညီမေလးဆံုးသြားလို႔သာ ေဖေဖ့မွာ အဲလို ကုိယ္ခ်င္းစာတရားေလးေတြ ကိန္းလာခဲ့တာပါ။

ညီမေလးကို လြမ္းဆြတ္သတိရ တမ္းတေနမိေပမဲ့ ညီမေလးေၾကာင့္ ေဖေဖ့ လုပ္ရပ္ေတြ ေျပာင္းလဲလာတာကို ေတြ႔ရေတာ့ ညီမေလးကို အရမ္းေက်းဇူး တင္ေနမိ သည္၊ ညီမေလးေရ ေကာင္းရာ သုဂတိဘ၀မွာ ဒို႔ေဖေဖရဲ႕ ေကာင္းမြန္တဲ့ ေျပာင္းလဲမႈ႔ လုပ္ရပ္ေလးကို ျမင္ေယာင္ ေက်နပ္ႏုိင္ပါေစေနာ္၊ ေဖေဖဒီလို ေျပာင္းလဲလာတာဟာ ညီမေလးေက်းဇူးေၾကာင့္ပါလို႔ ကိုကုိေျပာခ်င္ပါတယ္၊ ညီမေလးနဲ႔ ခြဲခြါေနရတာကို ၀မ္းနည္းမိေပမဲ့ ေဖေဖ့ကို ေျပာင္းလဲေအာင္ လုပ္ေပးႏုိင္တဲ့အတြက္ ေက်းဇူးပါ ညီမေလးရယ္ ----------------

( ကုိယ့္လူမ်ိဳးစု၀င္ ကုိယ့္ဘာသာ၀င္မ်ား ေကာင္းစားဘို႔ တုိးတက္ဘို႔ မ်ားျပားလာဘို႔ အတြက္သာ စိတ္ကူး ၾကံစည္ လုပ္ေဆာင္ေနၾကေသာ အတၱသမားမ်ားအေနနဲ႔ ကုိယ္ခ်င္းစာ တရားေလး ျမန္ျမန္ေမြးေပးႏုိင္ၾကပါေစ၊ လူသားခ်င္း စာနာမႈ႔ လူ႔အခြင့္ အေရးကုိ နားလည္မႈ႔ျဖင့္ တစ္ျခားလူမ်ိဳး တစ္ျခားဘာသာကုိ ေစာ္ကားပုတ္ခပ္ျခင္း ရန္ျပဳမႈျခင္း အတင္းသိမ္းသြင္းျခင္း မတရားအႏုိင္က်င့္ ဖ်က္ဆီးျခင္းမ်ား ျမန္ျမန္ကင္းေ၀းပါေစ လို႔ ဒီေဆာင္းပါးေလးနဲ႔ ဆႏၵျပဳပါတယ္၊ ၿငိမ္းခ်မ္းေသာ ကမၻာေလာကၾကီးကို တည္ေဆာက္ႏုိင္ဘို႔ ကိုယ္ခ်င္းစာတရား ကိုယ္စီထားၾကပါစုိ႔ -- )။