“
ဒီတစ္ခါ အလွည့္က်သူက အီမာပါ။ ကဲ အီမာ မင္း ေအးခ်မ္းသာ ရြာကို သြားရမယ္။ ရြာအေျခအေန
အားလံုးကို ဒို႔စံုစမ္းၿပီးၿပီ။ ၿမိဳ႕နဲ႔ အလွမ္းေ၀းတယ္။ ရြာသူရြာသားေတြက အေနေအးတယ္။
ရုိးတယ္။ ေျပာရရင္ကြာ အျမင္မက်ယ္ဘူးေပါ့။ မင္းရဲ႕ပံုစံကုိ ေျပာင္းပစ္ရမယ္။ မင္းမ်က္ႏွာက
အေမႊးအားလံုးကို ရိပ္သြားရမယ္။ မင္း သြားဘို႔အတြက္ လိုအပ္တာ အားလံုး ဒို႔ စီစဥ္ၿပီးၿပီ။
မနက္ျဖန္မွာ လုပ္ငန္းစမယ္။ မင္း လုပ္ရမွာက အဲဒီရြာက လူေတြခ်စ္ေအာင္ ယံုေအာင္ ေနရမယ္။
ၿပီးရင္ အမွီတစ္ခု ေနရာတစ္ခု ရေအာင္ ယူႏုိင္ရမယ္။ လိုအပ္တဲ့ အေထာက္အပံ့ အားလံုးကုိ
ဒို႔ ပို႔ေပးမယ္” ။ ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္သူ တစ္ေယာက္က အီမာကို မွာေနသည့္
စကားမ်ားျဖစ္သည္။ ဘယ္သူမွ မ၀င္ရဟု စည္းကမ္းေတြ
ေဘာင္ေတြနဲ႔ ျခံခတ္ထားေသာ ဗလီတစ္ခုအတြင္းမွ စကားသံမ်ား ျဖစ္သည္။ ေအခ်မ္းသာရြာေလးသည္
မခ်မ္းသာေသာ္လည္း စီးပြားေရး အသင့္အတင့္ ရွိသည္။ ႏူညံ့သိမ့္ေမြ႔ေသာ ဗုဒၶရဲ႕အဆံုးအမ
ေအာက္မွာ ေနထုိင္ၾကသည့္အားေလွ်ာ္စြာ ေအးခ်မ္းသည္။ သိမ့္ေမႊ႔သည္။ ခ်စ္စရာ ေကာင္းသည္။
ရည္မြန္သည္။ သို႔ေသာ္လည္း ကိုယ့္အလုပ္နဲ႔ ကုိယ္ျဖစ္တာက တစ္ေၾကာင္း, ရြာမွာ ရွိတဲ့ ဦးဇင္းကိုရင္ေတြက ရြာနဲ႔ပတ္သက္နဲ႔
ပညာေရးက႑ အမ်ိဳးသားေရး က႑ေတြမွာ ပါ၀င္သက္ပတ္သက္မႈ႔ မရွိပဲ ေအးေအးေဆးေဆးေနတာက တစ္ေၾကာင္း, ဘာသာေရးအသိအျမင္မ်ား ဖြင့္ျပမေပး ေဟာျပ မေပးတာက
တစ္ေၾကာင္းေၾကာင့္ ဘာသာေရး အသိ သိပ္မရွိၾက။
“
ဒန္အိုးေပါက္ ဓာတ္ဗူးပ်က္ေတြ၀ယ္တယ္။ ေစာင္ေတြ ျခင္ေထာင္ေတြ ပါတယ္ေနာ္ ”။
အထမ္းေစ်းသည္မ်ား၏ ေအာ္သံျဖစ္သည္။ အထမ္းေစ်းသည္ သံုးေယာက္ ရြာထဲမွာ လည့္လည္ ေရာင္းခ်ေနၾကသည္။
ရြာသူ ရြာသားမ်ားကလည္း သူသူ ငါငါ လုိအပ္တာမ်ား ၀ယ္ၾကသည္။ မလိုအပ္သည့္ ဒန္ဘိုး ဒန္ခြက္
ဓာတ္ဗူးပ်က္မ်ား ေရာင္းၾကသည္။ အားလံုးက ျမန္မာေတြခ်ည္း ထင္ရသည္။ ေစာင္ေရာင္းသူ ျခင္ေထာင္ေရာင္းသူေတြက
ျမန္မာစစ္စစ္ေတြပါ။ ဒန္အုိး ဒန္ခြက္ စသည္ ၀ယ္ကသူကေတာ့ ျမန္မာရုပ္ပံုနဲ႔ အီမာပါပဲ။ ျမန္မာစကား
ျမန္မာ့ဓေလ့ ျမန္မာ့ရုိးရာ ျမန္မာေတြရဲ႕ အၾကိဳက္နဲ႔ စရုိက္ကို ေနာေက်ေအာင္ ေလ့လာထားတဲ့
အီမာက လူခ်စ္လူခင္ေပါေအာင္ ေျပာဆိုသည္။ ဆက္ဆံသည္။ ရြာသူ ရြာသားမ်ားကလည္း အေျပာေကာင္း
သေဘာေကာင္း မွတ္ထင္ၿပီး ခင္ၾကသည္။ အီမာတို႔ အဖြဲ႔သည္ ရြာထဲမွာ တစ္ေနကုန္ ေစ်းေရာင္းၾကသည္။
ညဘက္တြင္ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းသြားၿပီး ေလွ်ာက္ထား တည္ခိုးၾကသည္။ ဘုန္းၾကီးကလည္း ျမန္မာေတြပဲလို႔
ထင္ၿပီး ကုိယ့္ျမန္မာအခ်င္းခ်င္းမို႔ အလြယ္တကူပဲ လက္ခံခဲ့သည္။ ကူညီတတ္ေသာ ၾကင္နာတတ္ေသာ ယံုၾကည္လြယ္သေသာ ျမန္မာတို႔ရဲ႕
အက်င့္ကို ျပင္ဘို႔ ေကာင္းၿပီ။ စဥ္းစား ခ်င့္ခ်ိန္သင့္သည္။ ကိုယ္စုိက္လုိက္တဲ့ သစ္ပင္က
အဆိပ္ပင္ မျဖစ္သင့္။ ပက္စက္တဲ့ အၾကံနဲ႔
လူလည္ လူပါး အီမာက ဘုန္းၾကီးအၾကိဳက္ေတြ႔ေအာင္ ေနသည္။ ျမန္မာမ်ားထက္ပင္ စကားေျပာ ေျပာျပစ
္ေၾကညက္ ေသးသည္။ ျမန္မာမ်ားကမွ ဘုန္းၾကီးနဲ႔
စကားေျပာရင္ မေျပာတတ္တာလိုလို ေၾကာက္တာလိုလို လူ႔စာရင္းထဲ မထည့္သြင္းတာလိုလိုနဲ႔
။
ေနာက္ပုိင္းတြင္ အျခားေစ်းသည္မ်ား မပါလည္း အီမာက ေရာက္
ေရာက္လာသည္။ ေရာက္တုိင္း ေရာက္တုိင္းလည္း ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းမွာပဲ တည္းခိုသည္။ ၾကာလာေတာ့
ဘုန္းၾကီးနဲ႔ေတာင္ ေတာ္ေတာ္ေလး ရင္းႏွီးေနပါၿပီ။
ဒီလိုနဲ႔ ေန႔ေတြ လေတြ ၾကာလာတဲ့အခါ ရြာထဲက အပ်ိဳေခ်ာေလး အိအိနဲ႔ ခ်စ္သူေတြ ျဖစ္သြားၾကသည္။
ဘယ္က လာမွန္းမသိ ဘယ္လိုစရုိက္ရွိမွန္းမသိပဲ
တစ္ရြာသားကို အထင္ၾကီးတတ္သည့္ ျမန္မာမိန္းကေလးတို႔ရဲ႕ အက်င့္စရုိက္က သိပ္ကို ဆိုးလြန္းသည္။
ကုိယ့္ျမန္မာအခ်င္းခ်င္း ကုိယ့္ၿမိဳ႕သား/သူ အခ်င္းခ်င္း ကုိယ့္ရြာသား/သူ အခ်င္းခ်င္းဆိုရင္
မတူသလိုလို မတန္သလိုလိုနဲ႔။ ရုိက္သတ္ပစ္ဘို႔ ေကာင္းသည္။ ဘယ္လို ဘယ္ပံု စည္းရံုးထားသည္
မသိ။ အိအိ မိဘေတြကလည္း သေဘာတူသည္။ ဒီလုိနဲ႔ အိအိနဲ႔ အီမာတို႔ လက္ထပ္လိုက္ၾကသည္။ လက္ထပ္ပြဲကို
ခန္းခန္းနားနားက က်င္းပသည္။ တစ္ရြာလံုးကို မီခိုးတိတ္ ဒံေပါက္ေကၽြးသည္။ အီမာေကၽြးေသာ ဒံေပါက္က စားလို႔ ေကာင္းသေလာက္ အရမ္းေၾကာက္စရာေကာင္းသည့္
အဆိပ္ဆိုတာကိုေတာ့ ဘယ္သူမွ မသိၾက။ အီမာက သူဟာ တစ္ေကာင္ၾကြတ္ တစ္ေယာက္တည္း သမားဟု
ေျပာထားသည္။ တစ္ရြာလံုးကလည္း ယံုၾကသည္။ လက္ထပ္ပြဲအတြက္ ကုန္က်ေငြအားလံုးကို သူတာ၀န္ယူခဲ့သည္။
လက္ထပ္ပြဲကုန္က်ေငြမ်ားသည္ သူစုထားေသာ ေငြမ်ားျဖစ္သည္ဟု ေျပာသည္။ တကယ္ေတာ့ ၿမိဳ႕ေပၚက အဖြဲ႔အစည္း တစ္ခုက ေထာက္ပံ့ေပးသည့္
ေငြဆိုတာကို အီမာမွ တစ္ပါး တစ္ေယာက္မွ် မသိ။ အိအိနဲ႔ အိမ္ေထာင္က်ၿပီး မၾကာပါဘူး။
သူတို႔ ကုိယ္ပုိင္အိမ္ေလးနဲ႔ ခြဲေနလုိက္ၾကသည္။ ျမန္မာတို႔ရဲ႕ အၾကိဳက္ကို သိေသာ အီမာက
အိအိတို႔မိဘပုိင္ ေတာင္သူလုပ္ငန္းကို ၾကိဳးစား ပမ္းစားလုပ္သည္။ အလုပ္ၾကိဳးစားေသာ အီမာကို
ေပ်ာ္တစ္ျပံဳးျပံဳးနဲ႔ ၀မ္းသာမဆံုး ျဖစ္ေနၾကေသာ အိအိတို႔ အမ်ိဳးေတြ ။ တစ္ေန႔တြင္ အီမာက
ၿမိဳ႕ေပၚက အဖြဲ႔စည္းထံ စာေရးၿပီး လူမွာလုိက္သည္။ အဖြဲ႔ကတုိင္ လူႏွစ္ေယာက္ ေပးလႊတ္လုိက္သည္။
အီမာက သူ႔အမ်ိဳး ညီအစ္ကို ၀မ္းကြဲေတြျဖစ္ေၾကာင္း ရြာကို အလည္လာတာ ျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာထားသည္။
ေရာက္လာတဲ့ လူေတြကလည္း ျမန္မာပံုစံေလးေတြနဲ႔ပါပဲ။ အီမာလိုပဲ အရမ္းအလုပ္လုပ္ၾကသည္။ အလည္လာတာေတာင္
ဒီေလာက္အလုပ္လုပ္တဲ့ အဲဒီႏွစ္ေယာက္ကိုလည္း ရြာသူမ်ားက မ်က္စာ တပစ္ပစ္နဲ႔။ လက္ကမလႈပ္
ဖင္ကလႈပ္ေနသည္။ အဲလိုပဲ ေျပာလုိက္ခ်င္သည္။ ဒီလိုနဲ႔ ရြာသူေတြနဲ႔ အဆင္ေျပသြားၾကတဲ့ အဲဒီႏွစ္ေယာက္ကလည္း
မျပန္ေတာ့ဘူး။ အီမာကပဲ အမိ အဖလုပ္ၿပီး လက္ထပ္ေပးလုိက္သည္။
တစ္ေန႔ အီမာက ၿမိဳ႕တက္ၿပီး သံတို သံစမ်ားကို ၀ယ္သည္။ ၿပီးေတာ့ ေအးခ်မ္းသာ ရြာေလးမွာ
ကုန္မာဆုိင္တစ္ဆုိင္ ဖြင့္လုိက္သည္။ အနီးအနားရွိ ရြာမ်ားက တဖြဲဖြဲ လာေရာက္ ၀ယ္ယူၾကသည္။
သူတို႔အတြက္ ၿမိဳ႕သြားစရာ မလုိေတာ့သျဖင့္ အီမာကို မ်ားစြာ ေက်းဇူးတင္ေနၾကသည္။ တစ္လတစ္လ
တစ္ႏွစ္တစ္ႏွစ္နဲ႔ ေရာက္ေရာက္လာလုိက္တဲ့ အီမာအမ်ိဳးေတြလည္း မနည္းပါဘူး။ ေရာက္လာတဲ့
လူေတြကလည္း ရြာသူေတြ အၾကိဳက္ေနၾကသည္။ ရြာသူေတြကလည္း လုမတတ္ေတာင္ ျဖစ္လာၾကသည္။ အကုန္လံုး
ျငဳတ္သီးနဲ႔ နယ္ပစ္ဘို႔ ေကာင္းသည္။ ဒီလိုနဲ႔ အီမာတို႔ လူစုေတြမွာ သားသမီးေလးေတြ ရလာၾကတဲ့အခါ။
သားသမီးေလးေတြ မရခင္ လူအင္းအား မၾကီးမားခင္ အခ်ိန္အထိ အီမာတို႔ရဲ႕
အသြင္အျပင္က ခ်စ္စရာေကာင္းေနပါသည္။ ရြာသူ ရြာသားမ်ား နည္းတူ ဘုရားသြား ေက်ာင္းတက္ အလွဴရက္မ်ားဆို
ကူညီလုပ္ကိုင္လို႔ပါပဲ။ သားသမီးေလးေတြလည္းရလာ လူအင္အားလည္း ၾကီးလာေတာ့ သူတို႔ႏုိင္တဲ့
ကိုယ့္အိမ္ ကိုယ့္ယာကို စတင္ ခ်ဳပ္ကုိင္လာၾကပါၿပီ။ ဘုရားရွိခိုးတာ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းသြားတာေတြကို
တားျမစ္လာပါသည္။ သားသမီးမ်က္ႏွာ လင္ေယာက်္ားမ်က္ႏွာကို ၾကည့္ေနတတ္ၾကတဲ့ ရြာသူေလးေတြမွာ
ဘုရားနဲ႔လည္း ေ၀း။ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းနဲ႔လည္း တေျဖးေျဖးနဲ႔ ေ၀းလာၾကၿပီေပါ့။ ဒီလိုနဲ႔
အီမာတို႔ လူစု အင္းအားၾကီးလာတဲ့အခါ ရြာမွာ လူတြင္က်ယ္လုပ္လာသည္။ သူတို႔ ျခံဳထားတဲ့
အေပၚယံ အလႊာမ်ားကို တေျဖးေျဖးခ်င္း ခြါခ်လာသည္။ ခြါမခ်လည္း ျမင္လာရသည္။ ႏွစ္ေတြ ေတာ္ေတာ္ၾကာလာတာနဲ႔
အမွ် သူတို႔ လူဦးေရက တိုးလာသည္။ ေမြးလုိက္တဲ့ သားသမီးေတြ။ ေမြးတုိင္းေမြးတုိင္းကလည္း
ေက်ာင္းကန္ဘုရားနဲ႔ ေ၀းကုန္ၾကတာခ်ည္းပဲ။ ဒီလိုနဲ႔ ေနာက္ပုိင္းမွာ ေအးခ်မ္းသာရြာေလးဟာ အေမွာင္အတိက်သြားတဲ့ အေမွာင္ရြာေလး
ျဖစ္သြားခဲ့ပါတယ္။ သူတို႔မၾကိဳက္တဲ့ သူကို လက္စေပ်ာက္ေအာင္ လုပ္ပစ္ၾကတယ္။ တာ၀န္ရွိသူေတြက
လာေတာ့ လာပါရဲ႕။ လာၿပီး စစ္ေဆးတဲ့အခါ အီမာတို႔က ပါးစပ္အျပည့္ ေပးေကၽြးလုိက္ၾကတယ္။ စစ္ေဆးဘို႔
လာတဲ့ သူေတြက ပါးစပ္အျပည့္ ၀ါးမ်ိဳဆုိ႔ၿပီး စစ္ေဆးဘို႔ အင္အားမရွိ ေျပာဘို႔စကားမရွိ
ေမးဘို႔ စကားမရွိ။ ျပႆနာျဖစ္လုိက္ လာစစ္ေဆးလုိက္။ ပါးစပ္အျပည့္စားသြားလုိက္။ ျပႆနာျဖစ္လုိက္
စစ္ေဆးဘို႔လာလုိက္ ပါးစပ္ထဲ အိတ္ကဒ္ထဲ ထည့္ယူသြားလုိက္နဲ႔။ အင္းအားကလည္းမ်ား အေပးအေကၽြးကလည္း
ေတာ္တဲ့ အီမာတို႔ အုပ္စုက ေအးခ်မ္းသာ ရြာေလးကို လူတို႔ အယူအဆ သူတို႔အက်င့္စရုိက္နဲ႔
ေလွ်ာ္ညီတဲ့ ရြာေလး ျဖစ္ေအာင္ ဖန္ဆင္း တည္ေဆာက္ႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ အီမာေကၽြးတဲ့ ဒံေပါက္ကို
မိန္႔မိန္႔ၾကီး ဘုန္းေပးခဲ့တဲ့ ဆရာေတာ္နဲ႔ ဦးဇင္း ကိုရင္တို႔လည္း ကိုယ့္ေျခကိုယ္နင္းၿပီး
တစ္နယ္တစ္ရြာကို ေျပာင္းေရႊ႕သြားခဲ့ရတယ္။ ခုေတာ့ အဖြဲ႔အစည္းတစ္ခုရဲ႕ စီမံမႈ႔နဲ႔အတူ
ေအးခ်မ္းသာရြာေလးဟာ ပစၥည္းဥစၥာေတြ တိုးတက္ၾကီးပြား စည္းကားလွ်က္ ရွိေနပါၿပီ။ ဒါေပမဲ့
တရားမွ်တမႈ႔ သနားၾကင္နာမႈ႔ သိမ့္ေမြ႕ႏူးညံ့မႈ႔
ေအးခ်မ္းသာယာမႈ႔ ၾကည္ႏူးေပ်ာ္ရႊင္မႈ႔တို႔ကေတာ့ အားလံုး ေပ်ာက္ဆံုးသြားပါၿပီ။ ေနာင္
ႏွစ္ေပါင္း မည္မွ် ၾကာမွ ျပန္လည္ ရွာေတြ႔ႏိုင္မည္ဆုိတာကို ခန္႔မွန္းလို႔ေတာင္ ရႏုိင္မည္
မထင္ပါဘူး။ ကဲ သူငယ္ခ်င္းတို႔ေရ ကၽြန္ေတာ္တို႔
ျမန္မာေတြရဲ႕ အထက္ပုိင္း အလယ္ပုိင္း ေအာက္ပုိင္း အပုိင္းက႑အသီးသီးက လုိအပ္ခ်က္ေတြေၾကာင့္
မေပ်ာက္ပ်က္သင့္တာေတြလည္း မ်ားစြာ ေပ်ာက္ပ်က္ခဲ့ၾကပါၿပီ။ မဆံုးရွံဳးသင့္တာေတြလည္း မ်ားစြာ
ဆံုးရွံဳးနစ္နာခဲ့ၾကပါၿပီ။ ခုခ်ိန္ကစၿပီး မေပ်ာက္သင့္တာေတြ မေပ်ာက္ရေအာင္ မဆံုးရွံဳးသင့္တာေတြ
မဆံုးရွံဳးရေအာင္ မပ်က္စီးသင့္တာေတြ မပ်က္စီးရေအာင္ ကုိယ့္ေနရာ ကုိယ့္ေဒသေတြမွာ ႏုိင္ရာ ႏုိင္ရာ တာ၀န္ေတြကုိ လူ႔အေရး ဘုန္းၾကီးအေရး
ေက်ာင္းသားအေရး အမ်ိဳသားအေရး အမ်ိဳးသမီးအေရး မခြဲျခားပဲ တက္ညီလက္ညီ စိတ္တူ ကိုယ္တူနဲ႔
တစ္မ်ိဳးသားလံုးအတြက္ဆိုတဲ့ စိတ္ဓာတ္နဲ႔ လုပ္ၾကပါစို႔ ။ တာ၀န္ယူၾကပါစို႔။ ထမ္းေဆာင္ၾကပါစို႔ေနာ္။
အားလံုးကုိ
ခင္မင္စြာျဖင့္
စံလင္း
(ကိုယ္တုိင္ေရး ေဆာင္းပါးေလးပါ။ ဒီေဆာင္းပါးေလးျဖင့္ သူငယ္ခ်င္းတို႔ကို
အသိတစ္ခုခု ေပးႏိုင္မည္ဆိုလွ်င္ , သူငယ္ခ်င္းတို႔ ရင္ထဲမွာ အမ်ိဳးအတြက္ ဘာသာအတြက္ ႏုိင္ငံအတြက္
ခံစားခ်က္ေလး တစ္ခုခု ကိန္းသြားခဲ့မယ္ဆိုလွ်င္ ----------)။
